malakas na sigaw ko sabay turo don sa lalaking may katawag na nakaleader jacket at nakamask na black.
Napalingon naman sya sa gilid nya tapus binaba ang phone at taas kilay na sinalubong ang tingin ko. Omygossh nakakahiya tatalikod na sana ako but-
“Hey! Stop!”
“Ah— eh— hehehe he-hello?” pangiti ngiting saad ko nang makalapit ito sa‘kin.
“Anong hello? Anong ako ang ama?”
“O-oo ikaw ang ama, na-naalala mo nong gabing magkasama tayu. May nangyari sa‘tin at nabuntis mo ‘ko.”
Kunwaring naiiyak na sambit ko. Meron naman nang tumitingin samin nasa gilid kasi kami nang kalsada.
“Sino kaba?”
Tuluyan akong umiyak (pero acting lang) nang itanong nya kung sino ako.
“Hey?Stop!”
“Hey! Pwede bang huwag kanang umiyak?”
Pagpapatahan nya sa‘kin saka pinunasan luha ko gamit panyo nya. Ang bango shit.
“ANO BA’YAN PAGKATAPOS BUNTISIN PAPAIYAKIN.”
“OO NGA! MGA LALAKI NGA NAMAN.”
dinig ko sa palibot.
“So-sorry po, hindi lang kami nagkaintindihan nang asawa ko.” paghihingi nya nang tawad don sa mga...

magbubulungan saka galit na tumingin sa‘kin.
“Alam mo bang, hindi pa ako nakakagalaw nang babae? Pano kita mabubuntis.”
“So-sorry wag mo nalang panagutan.” saad ko .grabi ang kapal nang mukha mo self!
“Hey! I’m sorry. Huwag kanang umalis kahit hindi ako ang ama papanagutan kita. Baka magpakamatay kapa at mapano ang baby.”
Saad nya saka ako niyakap.
Omygoossh kinikilig ako. Pero sino ba kasi ‘to?
“Eh!”
“Lets go papakilala kita sa parents ko para maayos na agad ang kasal.”
“Sino ba parents mo?”
“Anak ako nang chairman. I’m stephen motealegre.”
“omygossshhh!!!” napatakip ako sa lips ko nang wala sa oras.
“Tsskk!!”
Huwahh bakit naman sa isang architect pa. Yes isa syang architect at anak nang kaaway nang pamilya namin.
“Ah!! Stephen u-uwi na pala ako.”
”what? Ayaw mo non magkabati na parents natin dahil nabuntis kita.”
“eh hindi naman talaga ako—
“Idi buntisin kita. Isang sagad tatlo agad!”
Wika nya sabay kindat.
Huwahhhh…. Di kaya masakit?
Firt time ko tangina.
—Clia writer’s