“Nay kong ganon nasaan,ang totoo kong tahanan?”. “ituturo ko sayo ngayon,dapat kanang bumalik Asthesia ” Salita ni Nanay na may halong lungkot sa kanyang boses. Sumonod ako kay nanay,pumunta kami sa Isang napaka-laking Kahoy,. “dito b-ba ako naka tira?”. “oo lagusan lamang ang kahoy na ito papunta sa Tahanan mo,kaya Kong Anak Asthesia ,mag-iingat ka kong gusto mong Pumasok jaan!”. “Nay hindi ko kayo iiwan,Nay naman Ayoko don,ngayon na alam kona,wala na akong pake alam dahil alam kona...

ang totoo!”. “Hindi pwede yon!,na ngako ako sa Ina mo na,babalik ka sa totoo mong tahanan kapag,Nalaman muna,hindi pwedeng Putolin At Hindi gawin ang sinabi ng iyong ina!”. “Nay gusto nyoba akong Pumunta doon?,hindi nyonaba ako mahal?”
“Asthesia syempre mahal na mahal kita,Ayoko ring mawala ka,pero kaylangan ka ng mga ka uri mo,kaylangan mo din sila,mas lalo na ang iyong Ina”. Napa-upo nalamang ako,at humagolgol sa pag-iyak syempre ayokong Pumunta doon at,Lisanin si mama
Dito muna