AUTHOR: KCURSED
Pagod na pagod na si Calvin nang makarating sila ni Raven sa Quezon province. Hindi na niya napansin kung ilang oras siyang nagdrive. Basta ang alam niya, masakit na ang likod niya. Pagod na siya sa pagdadrive, pagod pa siya sa kakulitan ni Raven.
Nagpasya na lang siya na ipagpabukas ang pagpunta sa sinasabi ni Raven na lugar kung saan nito nakita si Anna. Nagcheck in muna sila sa isang hotel. Sinadya niya na sa isang hindi kilalang hotel sila nagcheck in. Iniiwasan niyang may makakilala kay Raven. Kapag kasi may nakakilala kay Raven, baka hindi lang sakit sa katawan ang abutin niya, baka pati ulo niya ay sumakit.
Pakiramdam niya kailangan niyang ipahinga ang sarili niya. Lalo pa at walang ginawa si Raven kundi ang kulitin siya sa buong byahe nila. Gusto na nga niyang patulugin ito pero ayaw naman nitong matulog. Binigyan niya na din ng pagkain, pero wala pa ring tigil ang bibig nito sa kakadaldal. Kung pwede nga lang niyang ihulog ito palabas ng kotse niya, ginawa na niya.
Nakahiga na siya sa kama niya at nakapikit ang mga mata nang may marinig siyang mga sunod-sunod na malalakas na katok. Muli niyang iminulat ang kanyang mga mata at tumingin sa may pinto. Hindi tumigil ang pagkatok sa pintuan ng kwarto niya kahit na nakailang minuto na niyang hindi pinagbuksan ang kumakatok.
Napahinga siya ng marahas. Sana lang hindi ito si Raven. Wala na siya sa mood para kausapin pa ito. Pero alam naman niya kung sino ang kakatok sa pinto ng ganito. Wala na siyang nagawa kundi ang bumangon. Hindi kasi tumitigil sa pagkatok ang isturbong tao na ito.
Pagkabukas niya ng pinto, ang nakangiting mukha ni Raven ang nabungaran niya. Napahilot siya sa sintido niya. Makita pa lang niya ang mukha ni Raven, sumasakit na ang ulo niya. Para itong sumpa sa buhay niya. Sa ilang taon niyang pagiging manager nito, wala yatang araw na hindi sumakit ang ulo niya. Gusto na niyang sukuan ito pero hindi naman niya magawa.
“Anong kailangan mo?” Naiinis na tanong niya.
Sa halip na sagutin siya nito, itinulak nito ang pintuan ng kwarto niya at dirediretsong pumasok. Kita mo nga naman! Parang wala sa bokabularyo ng taong ito ang salitang privacy. Inilapag nito ang dala nitong isang plastic sa ibabaw ng kama niya at naupo ito doon.
“Ano na naman ang kailangan mo?” Sinarado niya na lang ang pintuan at lumapit dito. Naupo siya sa maliit na upuan malapit sa kama.
“Binilhan kita ng damit” inginuso nito ang plastic na dala nito.
Tiningnan niya ang itinuro nito. Napakunot ang noo niya at saka muling tumingin kay Raven. “Lumabas ka? Di ba sinabi kong huwag kang lalabas. Pano kung may nakakita sayo at dumugin ka sa labas?” Problemado niyang sabi dito.
Nagkibit-balikat ito. “Hindi naman nila ako nakita. Kita mo naman nandito ako sa harap mo nang walang tumatawag sayo para kunin ako sa labas”
Huminga siya ng pagkalalim-lalim. Gusto na niyang sakalin ito. Sobra na ang sakit ng ulo niya dito. Kaya siguro hinahayaan na lang ito ng Kuya nito dahil sa sobrang kulit nito. Talo niya pa ang nag-aalaga ng bata.
“Sabihin mo nga sa akin, saan ka pumunta nang nawala ka?’ Seryoso niyang tanong dito. Nakita niyang biglang nag iba ang reaksyon nito. May pakiramdam siya na iiwasan lang ni Raven ang paksang ito. At hindi nga siya nagkamali.
Tiningnan siya nito. “Mahabang kwento. Inaantok na ako” sabi nito.
Nakatingin lang siya dito. Maya-maya’y gumapang ito papunta sa unan at nakadapang nahiga. Lintek na lalaki ito. Mukhang dito pa yata matutulog.
“Raven, bumalik ka na lang sa kwarto mo kung ayaw mong pag-usapan ang pagkawala mo noon” mahinahon niyang utos dito.
Iminulat nito ang isa nitong mata at saka tumingin sa kanya.
“Dito na lang ako matutulog”
“Hindi pwede. Tumayo ka na dyan at bumalik ka na doon sa kwarto mo”
“Tinatamad na ako” nanunulis ang ngusong sabi nito saka umayos ng pagkakahiga at nagkumot pa.
“Raven” nagtitimping tawag niya dito.
Hindi siya nito pinansin. Nakahiga pa rin ito at nakapikit ang mga mata. Wala talaga itong balak na umalis sa higaan niya.
Napabuntong-hininga na lang siya. Tumayo siya at kinuha ang plastic na dala nito. Tiningnan niya ang laman niyon. Buti naman at naisipan nitong bilhan siya ng maisusuot. Pumasok siya sa banyo at naglinis ng katawan. Pagkatapos niyang maghilamos ay nagpalit na siya ng damit.
Pagkalabas niya ng banyo ay mahimbing nang natutulog si Raven. Napapailing na lang siyang lumapit sa kama at nahiga sa tabi nito. Wala naman sa kanya kung katabi niya itong matulog. Minsan naman talaga natutulog ito sa bahay niya. Dalawa ang kwarto niya sa condo niya pero matutulog pa rin ito sa tabi niya. Wala naman siyang magawa, kahit na kasi ilang beses niya pa itong itaboy o palayasin, wala rin namang kwenta. Ang gusto pa rin nito ang masusunod. Ang ayaw niya lang talaga dito ay ang likot nito matulog.
Ipinikit niya na ang mga mata niya. Pagod na siya. Gusto na lang niyang matulog. Umayos na siya ng higa niya. Iniharang niya pa ang isang unan sa gitna nila ni Raven. Bukas hahanapin niya si Anna. Bukas makikita nito kung sino talaga siya.
Dahil sa pagod ay mabilis siyang nakatulog.
Kinabukasan, maaga siyang nagising. Wala na sa tabi niya si Raven. Siguro bumalik na ito sa kwarto nito. Bumangon na siya at naligo kaagad siya. Kinuha niya ang mga damit na binili ni Raven. Isang pantalon at tshirt na puti at boxer shorts lang ang binili nito na pwede niyang gamitin sa lakad nila.
Napasimangot siya. Nakakabuwisit talaga ang lalaking iyon. Hindi man lang siya binilhan ng mas maayos na damit. Ano siya, pupunta lang sa talipapa?
“Good morning!” Malakas na bati sa kanya ni Raven nang pumasok ito sa kwarto niya. “Ready ka na? Alis na tayo o kakain muna tayo? Ako, medyo gutom na ako. Pero nagkape naman ako sa baba. Pero kung gusto mong kumain, kain muna tayo. Anong masasabi mo?” Nakangiti nitong tanong sa kanya.
“Kain muna” sagot niya dito.
Nakangiting nakatitig pa rin sa kanya si Raven. Para bang may hinihintay pa itong sasabihin niya. Kung hinihintay nitong magsalita siya ng mahaba haba pa, pwes, wala na. Hindi na siya magsasalita ng marami.
“Yun lang?” Tanong ni Raven.
Kinunutan niya ito ng noo.
Napakurap-kurap ito. “Oh, okay. Yun lang. Lets go. Nagutom ako makipag-usap sayo” anito saka naglakad palabas.
Kinuha niya muna ang leather jacket niya at saka sumunod kaagad siya kay Raven. Sa isang fastfood lang sila kumain. Mas malapit kasi iyon sa hotel at gusto doon ni Raven. Sa pinakasulok sila naupo,yung hindi sila mapapansin ng mga tao. Inilapag niya ang bitbit na tray sa lamesa nila. Kinuha kaagad ni Raven ang binili niyang mga laruan. Isang set pa iyon. Nagtantrum na naman kaya napilitan na siyang bilhan ito ng mga laruan. Inilapag niya ang burger at fries sa harapan nito habang abala pa rin ito sa pagkalikot ng mga laruan. Umupo naman siya sa katapat nitong upuan.
Napapailing na lang siya habang nakatingin kay Raven na kumakain ng french fries habang pinipindot ang laruan. Tuwang tuwa pa ito na umiilaw ang laruan. Nakasuot ito ng hoodie at itim na itim na sunglasses. Mukha itong mandurukot sa ayos nito. Sinabi niya na kasing huwag ng sumama pero ang tigas ng ulo.
“Sinabi mo na lang sana sa akin kung saan ko makikita si Anna. Binibigyan mo lang ako ng dagdag na problema” naiiling na sabi niya.
Kunot-noong tumingin naman ito sa kanya. “Wala naman akong ginagawa para mamroblema ka”
Huminga siya ng malalim. “Kapag may nakakilala sayo Raven, siguradong pagkakaguluhan ka. Ako lang ang kasama mo. Sa tingin mo kaya kong ilayo ka sa mga tao kapag dinumog ka?”
Napalabi ito. “Wala naman sigurong makakakilala sa akin”
Sinimangutan na lang niya ito. Bahala na nga ito sa buhay nito. Kapag pinagkaguluhan ito, papabayaan niya talaga ito. Mas kailangan niyang paghandaan ang pagkikita nila ni Anna.
Naikuyom niya ang kanyang kanang kamay. Humanda ang babaeng iyon sa kanya. Makikita nito ang galit niya. Kakaladkarin niya talaga ito pabalik sa Maynila. Ibabalik niya ito sa mundo nito at doon sisirain niya ito. Walang pwedeng bumangga sa kanya. Walang pwedeng gumawa sa kanya ng ganito. Dudurugin niya ang pinaghirapan nitong career.
Matapos silang kumain ay umalis kaagad sila. At dahil si Raven ay si Raven, hinayaan niya itong magdrive. Kahit makipagmatigasan siya dito, ipipilit pa rin nito ang gusto.
Nakatingin lang siya sa labas ng bintana. Maganda ang lugar na ito pero wala dito ang atensyon niya. Abala siya sa pagpaplano kung paano gugulatin si Anna. Gusto niya yung gulat na gulat ito kapag nakita siya. Tapos matatakot ito sa kanya. Manginginig ito sa takot at saka ito magmamakaawa sa kanya. Magmamakaawa itong huwag niyang sirain ang lahat ng pinaghirapan nito.
Napangisi siya. Gustong-gusto niya na may nagmamakaawa sa kanya. Pakiramdam niya ay nasa kamay niya ang buhay ng mga ito, ang career na pinaghirapan ng mga ito. Nasa kanya naman talaga nakasalalay ang buhay ng mga inaalagaan niyang mga artista. Kung hindi sa kanya, hindi sisikat ang mga ito. Hindi mararating ng mga ito ang kasikatan na nararanasan ng mga ito ngayon. Kayang-kaya niyang pasikatin ang isang tao, kaya niya ding sirain lahat dito kung gugustuhin niya.
Natigilan siya sa kanyang pag-iisip nang mapansin niyang huminto ang kotse nila sa tapat ng isang palengke. Medyo maraming nakaharang sa kalsada. Marami ding nakapark na mga sasakyan sa gilid ng kalsada. May makikita ding mga nagtitinda sa may daan. Hindi pa siya nakakapunta sa ganitong klaseng lugar.
Kunot-noong tumingin siya kay Raven. Hindi itong lugar ang inaasahan niyang pupuntahan nila. Kahit kailan ay hindi niya naisip na dito niya pupuntahan si Anna. Hindi ganitong lugar ang kayang tagalan ni Anna. Sa arte ng babaeng iyon, pupunta iyon dito sa palengke?
Ni minsan nga ay hindi pa iyon nakapunta sa palengke. Kapag nga ang kukuning eksena ay nasa palengke, magrereklamo kaagad iyon at magdedemand na ilipat ng setting o palitan ang eksena. Nadidiri din iyon sa maruming lugar. Kaya imposible na nandito si Anna.
“Anong gagawin natin dito?” Nagtatakang tanong niya kay Raven.
Nakangiting lumingon naman sa kanya si Raven. “Pupuntahan si Anna” sabi nito na para bang excited itong makita si Anna.
Napairap siya. As if naman na hindi niya alam ang totoo. Never na...

excite si Raven na makita si Anna. Pwede pa siguro na uminit ang ulo nito, pero ang maexcite? Never mangyayari iyon. Alam niyang kumukulo ang dugo nito kay Anna. Kahit magka love team ang dalawang ito at palaging magkasama, hindi ang mga ito natuwa sa isa’t isa. Palagi pa nga nagaaway ang mga ito. Sa harap lang ng camera nagiging mabait ang mga ito sa isa’t-isa. Kumbaga, plastik ang dalawang ito.
“Tigilan mo nga ako sa mga kalokohan mo, Raven” asik niya dito. “Hindi ako tanga para maniwala sa sinasabi mo. Hindi ang katulad ni Anna ang tatambay sa ganitong lugar. Nakikita mo ba ang lugar na iyan? Baka naisugod na si Anna sa ospital bago pa tayo makarating dito. Hindi mo ba alam na may allergy siya sa maruruming lugar? Sa tingin mo—”
“Shut up, Calvin!” Pagpapatahimik sa kanya ni Raven. “Trust me, nandyan si Anna. And if you want proof, bumaba ka ng kotse na ito at pupuntahan natin si Anna”
Mariin niyang naitikom ang bibig niya. Muli siyang tumingin sa building na nasa harapan nila. Hindi pupwede ito. Sigurado siyang wala dyan si Anna.
“Bababa ka ba o hindi?” Kunot-noong tanong ni Raven. Tinanggal na nito ang seatbelt saka lumabas.
Wala naman siyang magawa kundi ang sumunod dito. Pagbibigyan na lang muna niya ito sa kalokohan nito. Baka kapag hinayaan niya itong mag-isa sa labas, may makakilala dito, dumugin pa ito ng wala sa oras. Wala pa naman silang kasamang bodyguard. Gusto na din niyang matapos ito. Kung nandito talaga si Anna, kakaladkarin na talaga niya ito. Pero kung wala, kukutusan niya talaga ng malakas si Raven.
Pumasok sila sa loob ng palengke. Nakasunod lang siya sa likuran ni Raven. Palinga-linga siya sa paligid. Sinisigurado niyang walang makakakilala kay Raven. At sa tingin naman niya ay walang nakakapansin dito kahit na pinagtitinginan sila ng mga tao.
Napatingin siya sa sahig. Napangiwi siya nang makita ang maputik na sahig ng palengke. Maputik na, maitim pa. Bakit ganito ang palengke na ito? Hindi ba nililinis ang lugar na ito?
Hindi siya makapaniwala na dito nabibili ang mga pagkain na binibili ng yaya niya noon. Nanggaling sa lugar na ito ang mga ipinakain sa kanya ng yaya niya. Pasalamat na lang siya at hindi siya marunong magluto. Kundi baka napapapunta din siya sa lugar na ito.
Napatingin siya sa paligid. Marami ang napapatingin sa kanilang dalawa. Makakakuha talaga sila ng atensyon. Sa tangkad ba naman nila, kitang-kita kaagad silang dalawa ni Raven. Hindi sa pagbubuhat ng bangko, kaya napapatingin din sa kanila ang mga tao ay dahil sa itsura nila. Lahi talaga kasi sila ng magaganda at gwapo.
“We’re here” anunsyo ni Raven na tumigil sa paglalakad.
Kunot-noong napatingin siya sa paligid. Pwesto iyon ng mga nagtitinda ng mga isda. Niloloko ba siya ni Raven? Dito? Si Anna tatagal sa ganitong lugar?
Inis na binatukan niya si Raven. “Pinagloloko mo ba ako?! Kailan pa pumunta ng palengke si Anna? Sa mga isda mo pa talaga naisip na dalhin ako” Singhal niya dito. Humarap naman ito sa kanya. Gusto niyang sapakin ito.
“Nandito talaga siya” giit nito.
Pinaningkitan niya ito ng mga mata. Ipipilit pa talaga!
“Masasapak na talaga–”
“Hayun siya, o” itinuro nito ang nasa gilid niya.
Lumingon siya sa itinuro nito. Halos lumuwa ang mga mata niya ng makita niya si Anna. Si Anna nga iyon, hindi siya maaaring magkamali. Pinasadahan niya ng tingin ang babae. Mula sa mga mata hanggang sa bibig. Annang-anna nga. Pero imposibleng tumagal talaga dito si Anna. Anong nangyari dito?
Pakiramdam niya ay nag-akyatan lahat ng dugo niya sa ulo. Lumabas si Anna mula sa likod ng lamesang pinagpapatungan nito ng mga isda. Winisik-wisikan nito ng tubig ang mga isda na nakapatong sa lamesa. Hindi talaga siya makapaniwala. Pero wala siyang panahon para isipin pa ang nangyayaring kababalaghan kay Anna.
Mabilis siyang lumapit dito. Makikita na nito ang galit niya. Ang tagal niyang hinanap ito, nandito lang pala ito nagtatago. Sa isang palengke pa talaga. Akala naman nito makakatago ito sa kanya ng matagal.
Nang makalapit siya dito ay napatingin ito sa kanya. Pinasadahan siya nito ng tingin at ng muli itong tumingin sa mga mata niya ay nginitian siya nito. Nagawa pa talaga siya nitong ngitian!
“Bibili po kayo ng isda, Sir? Pili lang po kayo. Sariwa lahat iyan” nakangiti nitong sabi.
Naguguluhang tinitigan niya ito. Tumingin siya sa isdang nakalagay sa lamesa at muli din siyang tumingin sa mukha nito. Pinagloloko ba siya nito?
Wala siyang panahon para sa kalokohan nito. Dinaklot niya ito sa braso at hinatak papalabas ng palengke. Wala siyang pakealam kung marami na sa kanilang tumitingin. Basta ang iniisip niya lang ay ang madala na si Anna sa Manila. Pumapalag pa ito sa kanya at nakikipagmatigasan pero mas malakas siya dito. Hindi talaga niya ito binitawan hanggang sa makalabas sila.
“H-hoy, ano bang problema mo? Saan mo ako dadalhin? Kidnapping ito!” Malakas na sabi ni Anna.
Nang matapat sila sa sasakyan nila, hinatak niya ito paharap sa kanya. Pero ganun na lang ang pagkagulat niya nang bumagsak sa mukha niya ang palad nito. Hindi kaagad siya nakahuma sa ginawa nito sa kanya. Nanlalaki ang mga mata niya habang nakatulala.
“ouch!” Ani ni Raven na para bang ito ang nasaktan. Nakasunod kaagad ito sa kanila.
Nanlalaki ang mga matang tiningnan niya si Anna. Ang kapal ng mukha nito na sampalin siya. Ito pa talaga ang may ganang manakit pagkatapos nitong mawala at magtago. Kung pumapatol lang siya sa babae, sinampal na din talaga niya ito.
Mariin na hinawakan niya ulit ito sa braso.
“Ang kapal ng mukha mo” mariin niyang asik dito. “Hindi mo ako kilala–”
“Ikaw ang makapal ang mukha! Sino ka ba para hatakin na lang ako bigla, ha?!” Nanlalaki ang mga matang singhal sa kanya ni Anna. “Alam mo bang pwede kitang ireklamo, ha”
“Hoy, babae ka! Wala kang karapatang sigawan ako pagkatapos mo akong pahirapan sa paghahanap sayo! Ikaw pa talaga ang may ganang magreklamo” singhal niya din dito.
“Hoy! Sinabi ko bang hanapin mo ako at saka hindi naman kita kilala kaya bakit mo ako hahanapin?”
Aba’t pinagloloko pa siya ng babaeng ito. Hindi siya madadala sa drama nito. Alam niyang nagdadrama lang ito. Alam niyang natatakot na ito sa kanya kaya dinadaan siya nito sa ganito. Pwes, hindi siya tatablan ng taktika nito. Kakaladkarin niya pa rin ito pabalik sa Manila.
Hinatak niya ito. Binuksan niya ang pinto ng kotse at pilit itong pinasasakay.
“Get in!” Inis niyang utos dito.
Galit na tiningnan siya ni Anna. “Hindi mo ba naisip na pwede kitang idemanda sa ginagawa mo sa akin” asik nito. Pero wala siyang pakialam. Hinawakan niya ito sa ulo at itinutulak papasok sa loob ng kotse.
“Pumasok ka na kung ayaw mong masaktan” nanggigigil na sabi niya dito.
“Hindi ako sasakay dyan!” Singhal ni Anna at saka siya nito inapakan ng malakas sa paa.
Nabitawan naman niya ito. Bwisit ito. Nakatsinelas na nga lang ito, ang sakit pa rin umapak.
Tumayo siya ng tuwid pero ganun na lang ang panlalaki ng mga mata niya nang tuhuran siya nito sa gitna niya. Napayuko siya habang nakahawak sa gitna niya. Mababaog na siya! Walang hiyang babae!
“Huwag ka ng lalapit kundi puputulin ko na iyan sa susunod!” Sigaw nito sa kanya. Mabilis itong umalis sa harapan niya. Gusto niya sanang habulin ito kaso hindi niya magawa. Ang sakit talaga.
Lumapit naman sa kanya si Raven. Hinawakan siya nito sa likod. Tinapik tapik nito ang likod niya.
“Okay ka lang?”
Nilingon niya ito habang nakayuko pa rin. Mukhang natuwa pa ito sa nangyari sa kanya. Makabawi lang talaga siya, makikita ng dalawang ito.
“F**k you, Raven!”
“Masakit pa ba?” Tumatawang tanong sa kanya ni Raven habang nasa byahe na sila.
Tiningnan niya ito ng matalim. Kanina pa siya nito tinatawanan matapos ang nangyari sa kanya sa palengke. Ito lang talaga ang natutuwa sa nangyayari sa kanila sa pagpunta nila dito. Kung hindi niya lang talaga kailangan makuha si Anna kanina pa siya bumalik sa Maynila.
Nang makabawi siya kanina sa ginawa sa kanya ni Anna, hinanap niya kaagad ito. Binalikan niya ito sa pwesto nito kanina pero wala na ito doon. Hinanap niya ito pero hindi na niya ito muli pang nakita. Hindi siya makakapayag na makatakas ang babaeng iyon. Kailangan niyang makaganti dito. Sumosobra na talaga ang babaeng iyon.
Pagnakita niya talaga ulit si Anna makikita nito ang galit niya. Gagantihan niya ito sa ginawa sa kanya.
“Don’t you think nagka amnesia si Anna?” Biglang tanong ni Raven habang nagmamaneho ito.
Tumingin siya dito. “Paano magkaka amnesia iyon? Nakita mo ba ang ginawa niya sa akin? Napakasama talaga ng ugali. Kapag nakita ko ulit siya, tutuhuran ko din siya” nanggigigil na wika niya.
Hindi makapaniwala na parang matatawa si Raven ng tumingin ito sa kanya.
“Serious ka? Ano yun, may balls?” Natatawang sabi ni Raven.
Matalim niyang tiningnan si Raven. Isa pa itong bwisit sa buhay niya. Naiinis na talaga siya dito. Bakit ba hindi na lang niya ito iniwan sa palengke? Para naman makaganti siya sa sira-ulong ito kapag pinagkaguluhan ito doon.
Huminga siya ng malalim. Tumingin siya sa labas ng bintana. Kailangan na niyang mahanap si Anna. Kailangan niya itong makita ulit at madala sa Manila. Ayaw na niya sa lugar na ito.
“Alam mo ba kung saan pa siya makikita? Saan siya nakatira?”
Nanulis ang nguso nito. “Hindi ko alam”
Nagdududang tiningnan niya si Raven. “Hindi mo talaga alam?”
Tumango ito. “Promise hindi ko talaga alam kung saan nakatira si Anna”
Bumuntong hininga siya. Inilabas niya ang cellphone niya. “Tatawagan ko na lang ang p.i…”
“Huwag na!” Awat sa kanya ni Raven. “Ako na lang ang maghahanap”
“Hindi ka pwede gumala” nakasimangot niyang wika.
“May kakilala akong p.i dito. Siya ang maghahanap”
Isinara niya ang bibig niya. Tiningnan niya ito. Pinag-aaralan niya kung talagang nagsasabi ito ng totoo. Napansin yata ni Raven kaya napasimangot na din ito.
“Totoo ang sinasabi ko. Wala ka bang tiwala sa akin?”
“Wala” Napangiwi ito sa sagot niya dito. Sumandal siya sa upuan niya. “Siguraduhin mo lang na mahahanap mo kaagad si Anna”
Napangiti naman si Raven at saka tumango. Hahayaan niya muna si Raven na maghanap kay Anna. Wala din naman siyang tiwala doon sa p.i niya. Maghahanap muna siya ng bagong p.i niya. Kapag hindi nahanap ni Raven, siya na talaga ang maghahanap kay Anna.