THE MEETING
One week later:
“Ginusto mo ‘to, puwes panindigan mo!” aniya sa kanyang sarili.
Mga 5 minutes na siguro akong nakatayo sa harapan ng malaking gate na iyon. Ngunit hindi ko magawang pindutin ang doorbell. Hindi ko mapigilan pagdagundong ng dibdib ko sa sobrang kaba.
Inhale…exhale… AJA! She can do it. Wala naman akong ibang gagawin kundi sabihin ang kinabisa kong script ( syempre written by her Boss, at dapat daw ay may feelings. Katulad ng ituro nito sa kanya nung isang araw). At Sana nga ganon lang iyon kadali.
Nagulat pa ako nang biglang bumukas ang gate at isang may-edad na babae ang lumabas roon.
” Ineng, pumasok ka na sa loob. Kanina ka pa hinihintay ni Lorie.” Nakangiting sabi nito at saka ako hinila papasok.
Si Manang excited!
Halos lumuwa ang mga mata ko sa sobrang laki ng bahay na iyon. Ay hindi pala bahay iyon, masyon na ang tawag roon. Wow, ang sarap sigurong tumira run.
“Muriel…” salubong sa akin ni Mam Lorie. ” I”m glad you’re already here. Are you ready?”
Gusto ko sanang sabihin na hindi pa, pero naunahan niya ako.
“Anyway, from now on everyone here will call you Sam or Samantha. Hindi dapat makahalata si Riley. Wala siyang dapat malaman tungkol dito. This is just between you and me and of course Nana Tonya.” Itinuro niya ang katabing babae na humila sa akin papasok kanina.
“Si Nana Tonya ang puwede mong lapitan kapag kailangan mo ng tulong, especially pagdating kay Riley. Siya ang bahala sayo”.
Nakuha ang atensyon naming lahat ng biglang may lalaking nagsisigaw sa itaas. Maya-maya ay humahangos na bumaba mula sa hagdanaan ang isang dalagita. Sa itsura nito ay mukhang gusto nitong umiyak.
“Sige na Lenny, bumalik ka sa kusina. Ako na bahala sa kanya”, si Boss. Pagkatapos ay nag-inhale exhale muna ito bago tumingin sa akin.
Bigla akong kinabahan.
“Ready? ”
T__T puwede pa ba akong mag-back out!
” Riley, anak mayroon kang bisita”, bungad ni Mam Lorie nang pumasok kami sa isa sa mga kuwarto sa itaas.
I saw him sitting in the floor, sa gilid ng kama nito. Nakatingin ito sa kawalan na tila may malalim na iniisip. Lumingon lang ito sa kinaroroonan namin ng marinig ang boses ng ina.
0___0 Where is the good looking guy I used to know?
Ang nakikita niya ngayon ay isang mukhang sinaunang nilalang dahil sa mahabang balbas na nakapalibot sa buong mukha nito. Pero walang duda, ito nga si Riley. Hindi ko man siya kilala ng personal ay kilala ko naman ang kulay abo na pares ng mga mata nito.
Saka lang ako parang natauhan nang maramdaman ang marahang pagsiko sa akin ni Mam Lorie. Hudyat na kailangan na ko nang magsimula.
Inhale…exhale…
“B-baby” tawag ko kay Riley. Putek! Bakit parang ang hirap sabihin?
Halatang nagulat ito nang marinig ang boses ko.
“Baby its me…”
“What are you doing here?” Biglang bulyaw nito na nagpatayo ng balahibo ko.
Kung makasigaw naman wagas!
“I came back because of you.”
“Get out of here. I don’t need you anymore,” sigaw pa rin nito at namumula ang mukha sa galit.
“Baby naman! Could you please listen to me first? I know I was wrong, but can you forgive me?” Kailangan niyang magpaawa effect.
“Ma, take her away from me”, baling nito sa ina. “Paalisin nyo siya dito. I don’t want to hear any of her lies.”
“Riley I think, you and her should talk.”
“Pero Ma?”
“No more buts Riley. Kailangan ninyong ayusin itong dalawa. I’ll...

leave you two alone.”
What?! Bigla akong napalingon kay Mam Lorie.
I know you can do it. I have faith in you, she said in a mute voice and smile. May kasama pang kindat. At saka tuluyang lumabas ng silid.
Tama bang iwanan akong mag-isa sa piling ng masungit nitong anak?
“Umalis ka na Sam. Wala na tayong dapat pang pag-usapan. I don’t want to see you anymore.”
She rolled her eyes. Oh yeah, as if naman na makikita siya nito.
“I won’t leave unless you forgive me.” Bigla siyang may naisip na bagong tactic. Mukha kasing hindi uubra kung patuloy siyang magmamakaawa rito.
“You don’t know what are saying?”
“I mean it! Hindi ako aalis rito. Kahit kaladkarin mo pa ako palabas ng bahay nyo, babalik at babalik ako.”
He smirk. “Why are you doing this, Sam?”
Dahil pinilit ako ng nanay mo na gawin ito! Gusto ko sanang sabihin sa kanya.
“Because I love you.”
O___O eh?
Kahit ako ay nagulat sa sinabi ko. Saan nanggaling iyon?
Lalo pa akong nagulat ng bigla na lamang tumawa si Riley. Isang tawa na nakakaloko.
“You still love me?” His finger pointing at him. “Come on Samantha, I won’t buy it anymore. Nakalimutan mo na ba? Ikaw mismo ang nagsabi sa akin na hindi mo na ako mahal. That you’re tired of someone like me. Wala kang pakialam kahit masaktan ako. You’ve left me without any hesitation just to do what you want.” Naroon ang hinanakit sa tinig nito.
Now, I’m speechless. Na-off guard ako sa sagot niya.
“I lied to you. And I was wrong.”
Katahimikan…
>__> ako.
>__< siya. Putek! Ano ba kasi itong napasukan ko? "It seems like it's not you Samantha. Why a sudden change?" Isip-isip ng isasagot "Because this time I will do the right thing. I won't never leave you again. I'll be the one to take care of you. I won't give up on you no matter what happen." He smirk again. "Go away Sam. its useless. I don't love you anymore." Naman! Hanggang kailan ba magpapakipot ang lalaking ito? Mauubusan na ako ng dialogue. Isang-isa na lang talaga at makakatikim na sakin ito ng kutos. "I don't believe you. I know you still love me. And no matter how much you wanted to push me away, I will stay. Whether you like it or not. Like what I said, I won't give up on you." "Get out!" Muli ko na naman narinig ang pagsigaw nito. "Get out of my room! Get out of my life!" "Hindi mo kailangang sumigaw." "Wala kang pakialam! Gagawin ko kung anong gusto ko!" "Fine!" Ganting sigaw ko. Naiinis na talaga ako. "Aalis na ako kung iyon ang ikaliligaya mo." At saka dire-diretsong nagmartsa palabas ng pintuan. Mamaos ka sana! Tila nahahapo na ibinagsak ko ang katawan ko sa malambot na kama. Hindi ko inaasahan ang pagbabalik ni Samantha. She really did surprise me. When I heard her voice again, it seems my heart wants to jump from my chest. And I wanted to run to her and hold her in my arms. She is right. I still love her. Pero bakit ganon? Bakit nasasaktan pa rin ako, kahit na sinabi niyang mahal pa rin niya ako? Tama lang siguro ang ginawa ko na ipagtabuyan siya. Ayoko nang masaktan muli nang dahil na naman sa kanya. Sapat na siguro ang ginawa kong pagpapakatanga dati. I will never commit the same mistake again. Enough of this stupid love. I've learned my lesson. The old Riley that they used to know won't never come again. || end of chapter ||