ISANG GABI SA JEEPNEY”
By: Ken Anderson
[BASAHING MABUTI]
********************
Alas Onse nang gabi natapos ang practice namin sa isang performance. . . Dahil bukas na ito gaganapin at kinailangan naming mag-ensayo ng maigi upang magkaroon ng malaking grado.
At dahil nga maghahating gabi na eh nandito parin ako sa waiting shed mag-isang nakatayo at nag-aantay ng masasakyan.
Malayo-layo kasi ang bahay namin at kailangan pang sumakay ng jeepney para makarating do’n.
Umihip ang malamig na hangin na dumampi sa balat ko sanhi upang mapayakap ako sa sarili.
Ilang minuto pa ang nakalilipas nang may natanaw akong isang jeepney na paparating– mabuti nalang at may dumaan pa.
Pinara ko ito at agad na sumakay rito– pagka-apak ko palang sa loob ay binalot agad ako ng kakaibang kaba at tumindig pa ang mga balahibo ko pero pinagsawalang bahala ko nalamang ‘to at sinabi agad kay manong yung lugar kung saan ako baba.
Kataka-takang nag-iisa lang ako sa loob ng jeepney niya.
Kinuha ko ang cellphone ko at nilibang ang sarili pero– parang may dumampi sa balikat ko– sobrang lamig na naging dahilan nanaman ng pagtayo ng mga balahibo ko.
Nanginginig kong pinaglaruan ang cellphone ko, pilit ko ring iwinaksi ang kaba at takot na nararamdaman ko.
Hindi ko alam kung guni-guni ko lang ba o hindi pero feeling ko ang daming matang nakatingin sa’kin.
Iginala ko naman ang paningin ko sa loob pero wala talaga akong makitang kahit na sino.
Napalingon ako kay kuyang Driver– taka ko siyang tiningnan.
Kanina pa siya tingin nang tingin sa salaming nasa gitna ng jeepney niya. . .
“K-Kuya? May problema ba?” Lakas loob kong tanong. . . Umiling naman agad siya.
“W-Wala wala!” Kinakabahan niyang tugon– nagbuntong hininga naman ako at tumungo ulit sa cellphone ko.
Kinakabahan na talaga ako sobra– kitang-kita ko na ang panginginig ko at paninindig ng balahibo ko. . . Feel ko may kasama ako at may katabi pa, ang lamig kase masyado at ang bigat ng Atmosphere sa paligid.
Mas...

lalo akong nagtaka no’ng biglang huminto yung Jeepney.
“K-Kuya?” Nilingon niya naman ako.
“H-Hindi p-pa po ito y-yung lugar kong saan a-ako ba-baba,” utal-utal kong aniya pero ‘di niya ako pinansin at bumaling ulit sa daan ang tingin at nagsimulang paandarin ang jeepney.
Huminga ako nang malalim at pilit kinakalaban ang kaba at takot sa dibdib ko.
Ang bigat nang pakiramdam ko– feel ko talaga may nakatingin sa’kin at napakarami nila at feeling ko talaga may katabi ako.
Nakailang ulit pa pumara si Kuya kahit na mag-isa lang ako sa jeepney. Makailang ulit siyang pumara sa kung saang-saang Shed kahit wala naman akong nakikitang taong sumasakay o bumababa.
Hindi ko alam pero napadasal nalang ako sa isipan ko at napapikit.
Pagmulat ko’y nakapara nanaman ang Jeep ni Kuya at sa kabutihang palad sa lugar na namin ‘yon.
Lumapit ako kay kuya at nanginginig na inabot ang bayad.
“K-Kuya s-salamat,”
“W-Walang anuman huwag kanang magtanong– bumaba kana agad iho,” makahulugang ani niya kaya mas kinabahan ako kase takot rin yung paraan niya ng pagsasalita.
Nanginginig at takot akong bumaba sa Jeepney ni Kuya– napatingin ako cellphone ko kung anong oras na at nakita kong alas Dose na nang hating gabi.
Sinulyapan ko ang Jeepney ni Kuya at halos mabitawan ko ang cellphone ko sa sobrang gulat.
P-Punong-puno yung Jeep ni kuya at p-purong mga kaluluwa ang nakita ko lahat nakaputing bestida at barong.
Nakatingin sila sa’kin nang blanko– na estatwa ako sa kinatatayuan ko at napalunok.
Agad na nanindig ang balahibo ko nang unti-unting umandar ang Jeepney at ngumisi sa’kin ang ilang sakay nito. Napakurap pa ako at agad kinusot ko ang mata saka uli napatingin sa jeepney pero bumalik na ito sa dati at wala nanamang nakasakay pang iba.
Nanginginig na napa-upo ako sa gilid ng kalsada, balisa at nakatulala habang nakatingin sa papalayong Jeepney.
Mag-iingat kayo baka sa susunod na pagsakay niyo sa jeepney hindi na pala mga tao ang kasama niyo lalo na sa oras nang gabi.
-End-