Matapos malibing si Mike ay muli nilang binaling ang attention sa kanilang magiging kasal.
Sakay nang honda city si Lara, na niregalo sa kanya ng ginang. Papalabas na siya ng gate ng hindi inasahan makita si Anton nakaparada sa labas.
Nakaramdam siya ng galit ng makita ito. Ngunit kailangan niyang controlin ang emotion niya. It is best to keep your enemy close” aniya sa sarili at ngumiti siyang bumaba sa kanyang kotse nilapitan si Anton.
“ What’s up Anton” nakangiti niyang bati rito.
“ Lara, I need to talk to you”
Napasinghap siya sa sinabi nito. Binuksan niya ang pintuan ng sasakyan sa katabi ng driver seat at umupo roon.
“ About what?” kunot-noo niyang tanong.
“ Alam ko——“ hindi nito natuloy ang sasabihin ng mag ring ang celphone nito.
Kinabahan siya sa kung ano ang sasabihin nito. Hindi niya inalis ang tingin rito habang may kausap ito sa celphone.
“ Paparating naba?” narinig niya sagot nito sa kausap.
“ Sige, uuwi na ako ng bahay” agad nitong pinutol ang linya ng celphone.
“ Lara, sa susunod nalang tayo mag-usap kailangan kuna kasi umuwi dahil may pinapadiliver ang kapatid ko, papunta na raw ang delivery man”
Nginitian niya ito bago siya bumaba.
Hinatid niya ng tanaw ang papalayong sasakyan ni Anton.
Andon ang kaba niya sa kung ano ang sasabihin nito bakit kailangan pa siyang puntahan nito sa bahay nila.
“ Hindi pwedi mahuli ako agad. Kailangan kuna humakbang bago pa masira ang lahat ng plano” bulong niya sa sarili.
Sumakay siya pabalik ng kotse at pumunta sa botique para tumingin ng gown.
“ Look who’s here. What a small world”
Napalingon siya sa pinanggalingan ng boses.
“ Monica please not now” aniya ng makita itong nakatayo sa kanyang likuran.
“ Bakit? nahihiya ka bang may makarinig na isa kang malandi? Mang aagaw!” tumaas ang boses nito.
“Don’t make a scene Monica” saway niya rito at nagpatuloy sa pagpipili ng gown.
“ Wow! Saiyo pa talaga ng galing pag katapos mong landiin si Marco”
Natigil siya sa kanyang ginawa.” Alam mo, tigilan muna yang pagtatawag sa akin ng ganyan dahil alam natin pareho na wala kayong relation hanggang kaibigan lang ang papel mo sa kanya kaya wag mong sabihin na nang agaw ako dahil hindi kayo mag syuta” pang-aasar niya rito.
Tumalim ang titig nito sa kanya” Doon na sana ang punta namin kung hindi kalang umipal”
“ Mabagal ka kasi” pang-aasar pa niya lalo sabay talikod.
Nang galaiti sa galit si Monica ng talikuran niya, pinihit siya nito paharap at akmang sasampalin siya. Agad niya na hawakan ang kamay nito at binitin sa ere.
“Pangatlo mo nayan Monica, wag mo akong sagarin dahil baka pagsisihan mo ang gagawin ko saiyo” pabalya niyang binitawan ang kamay nito.
Mabilis siyang tumalikod. Hindi niya napansin ang pagsunod nito sa kanya.
“ You bitch!”
sabay tulak nito muntikan siyang napasubsub sa sahig. Nagdilim ang paningin niya sa galit sagad na sagad na siya rito. Walang sabi-sabi hinablot niya ang buhok nito
“ Sagad na sagad na ako sayo” gigil siyang hinila pababa ang buhok nito.
Nakita niya ang basurahan sa isang tabi, hinila niya si Monica palapit doon.
Tinanggal niya ang takip nito at ninudnud ang mukha sa basurahan
“Diyan ka nababagay sa basurahan kagaya ng bibig mong puro basura ang lumalabas. Spoiled brat!! Pagkasabi niyon mabilis siyang humakbang palabas ng botique pabalibag sinara ang pinto.
Agad naman sinakluluhan si Monica ng kaibigan nitong may-ari ng botique na yon.
Pagkalabas mula sa botique minabuti niyang puntahan si Marco sa opisina nito para manmanan.
“ Hon, bakit ganyan ang mukha mo?” bungad nito ng makita siyang nakasimangot.
“ Si Monica kasi, sinugod ba naman ako sa botique” sumbong niya rito
“ Pasensiyahan muna ang pagiging brat niya hon” tumayo ito at niyakap siya.
...

Pinulupot niya sa baywang nito ang kanyang kamay.” baka maagaw ka niya sa akin hon” pinalungkot niya ang boses.
Hinawakan nito ang kanyang magkabilang pisngi” that will never happend, you know how much I love you”
Napangiti siya at masuyo niyang dinampian ng halik ang labi nito” Ayaw kung mawala ka sa akin” lalo niya hinigpitan ang pagkayakap niya rito.
“ Hindi yon mangyayari hon, gusto kuna nga makasal na tayo para bago ako matulog at sa pag gising ko tuwing umaga ikaw ang nakikita ko”
Lalo siyang napapangiti hulog na hulog na ang binata sa kanya.
Kumalas siya mula sa pagkakayap nito naglakad siya papunta sa visitor chair nasa harapan ng mesa nito.
Inabot niya ang drawing ng bahay na nandoon sinuri niya ng tingin” Ang ganda naman nang design nito hon” puri niya sa gawa nito
“ Ganyan ang ipapagawa ko sa future house natin hon. May sliding door papunta sa veranda. Tapos over looking siya para tanaw natin ang magagandang view mula sa veranda.”
“ Gusto ko ang idea mong yan” tugon niya rito nakatuon parin ang mata sa hawak na drawing.
“ Ano kaya ang plano nito? Well , kung pinapasakay mo man ako, ganon din ikaw sa akin. Matira ang matibay sa atin dalawa” bulong niya sa sarili.
Alas-singko y medya ng hapon ng matapos na ito sa ginagawa ay inaya siya nitong maghapunan bago siya nito ihatid sa bahay niya.
Magkahawak kamay silang lumabas ng opisina nito.
“ Hon, pwedi dadaan muna tayo sa bahay ni Anton. Dadaanan kulang yong desinyo ng bahay hiniram niya” sabi nito bago binuksan ang pintuan ng kotse.
Nag-dadalawang isip pa siya bago pumayag. Inakay siya nito papasok sa kotse.
Mahaba ang traffic naisipan na lamang ni Marco kumain nalang muna bago sila mag tuloy sa bahay ni Anton.
“ Hon, may sasabihin pala ako sayo” anitong ngumunguya ng steak.
“ Darating pala ang kaibigan ko sa kasal natin” masaya nitong pagbalita sa kanya
“ Si Erik ba yan hon?” Alam na niya kung sino wala naman ito laging bukang bibig. Pero nagpatay mali parin siya nagtatanong rito. Para mas convencing ang pag-arte niya.
Inabot nito ang baso na may laman lemonade uminom muna ito bago nagsalita “ Finally makilala mo narin siya. Kweninto nga kita sa kanya, excited narin siyang makilala ka” nilapag nito ang hawak na baso sa mesa.
Pinagkibit balikat niya nalang ang sinasabi nito. Wala naman siyang pakialam sa mga iba pa nitong kaibigan nasa ibang basa. Silang tatlo lang nina Abner at Anton ay ang mahalaga sa kanya.
“ Sayang lang nawala na si Mike” biglang sabi nito natigilan siya.
“ Pero ganon talaga ang buhay hindi natin alam kung hanggang kailan lang tayo rito” dagdag nito.
“ Kaya nga hon, habang buhay pa tayo magsaya nalang tayo wagna natin isipin ang nawala sa paligid natin bigyan natin halaga ang mga tao nasa tabi natin” Sabi niya nalamang rito.
Maya maya kumuha ito ng pera mula sa wallet nito at nilapag sa mesa.
Tumayo ito at nilahad ang kamay sa harap niya upang akayin siya nito pa tayo
“ Napaka gentleman mo sana pero nasa loob ang kulo” bulong niya sa sarili sabay hawak sa palad nito at tumayo para puntahan si Anton.
NAKA ilang katok na si Marco, pero hindi parin sumasagot si Anton.
“ Baka umalis” sabi niya
Sinilip niya ang kotse nito nasa gilid iyon nakaparada.
“ Nag text ako sa kanya ang sabi niya nandito lang siya sa bahay” tugon nitong hinawakan ang door knob.
Sinubukan nitong itulak ang pinto at bumukas.
“ Pare, Pare, pumasok na kami bukas naman ang pinto” nagtuloytuloy silang pinuntahan ito sa kwarto na nakita nilang nakabukas mula sa sala.
“ Pare!!” Sigaw ni Marco ng makita si Anton naka tihaya sa ibaba sa kama nito. Walang malay at naliligo sa sariling dugo. Balisa si Marco sinakluluhan ang kaibigan.
“ Call the ambulance”
nakita niya ang takot sa mukha nito.