Sinunod niya ang utos ni Marco.
“ Anton! Gumising ka!” Pag-iiyak ng binata.
“ahhhhhh sino ang maygawa sayo nito”
Nakaramdam siya ng kirot sa puso niya habang pinagmasdan ito. Nag-iiyak.
Nanatili siyang nakatayo sa may pintuan ng kwarto ni Anton.
“ Wagkang maawa, hindi ang kagaya nila ang dapat mong kaawan. Isipin mo nong panahon nag-mamakaawa ka hindi ka nila pinakinggan” paalala niya sa sarili.
Narinig niya ang humintong ambulancia sa labas. Kasunod noon ang pagpapasok ng dalawang lalaki upang saklolohan si Anton.
Nakasunod sila sa ambulance. Gamit ang kanyang sasakyan.
“ Hindi ko alam kung bakit ito nangyari. Wala akong natatandaan na may kaaway si Anton” basag ni Marco sa katahimikan, binaybay ang daan papunta sa hospital.
Hindi niya alam kung ano ang sasabihin rito. Nanatili siyang walang imik. Hanggang marating ang hospital.
Ina-nnounce dead on arrival si Anton. May tama ng baril ito sa ulo”
Tignan mo nga naman kapag sini-swerte ka” sa kaloob looban niya matapos ma announce ng doctor. “ Hindi na ako nahihirapan pang patayin kayo dahil may gumagawa na para sa akin. Kung sino manyon salamat sa kanya. Uupo nalang ako at manunuod sa pagkabagsak niyo” bulalas niya sa sarili.
Niyakap niya si Marco tahimik naka upo sa isang tabi
“ Bakit sunodsunod ang mga pangyayari? Kung kailan malapit na ang kasal natin” sabi nitong yumakap sa baywang niya.
“ Baka ikaw na ang susunod sa kanya, people like u have no place in this world” Sa kaloob looban niya.
“ Hindi ko alam ang sasabihin sa’yo Hon,pero please pakatatag ka” alo niya rito.
Ilang saglit din sila sa ganong ayos ng dumating sina Abner at Monica palapit sa kanila. Pinukol siya ng matalim na tingin ni Monica at yumakap ito kay Marco. Hinayaan niya lang ang dalawa, ayaw niyang makipag away nito sa harapan ni Marco. Lalo pa sa situation ngayon.
“ Tol, wala na si Anton” naiiyak na sabi ni Marco kay Abner.
Tahimik na umupo si Abner sa dulo ng upuan. Natutuwa siyang nakitang nagdalamhati ang mga ito. Alam niyang masama ang maging masaya sa kalungkutan ng iba pero, sa ginagawa nilang pambababoy sa kanya ay walang kapatawaran iyon. Kulang pa ang mga buhay nito sa panghahalay sa kanya na walang awang pinagtutulongan.
“ Sino kaya sa inyong dalawa ang susunod sa kaibigan niyo?” sa isip niya na lihim pinaglipat lipat ang tingin kina Abner at Marco.
Narinig niya ang paghysterical ng ina ni Anton. Agad tumayo si Marco at dinaluhan ang ina ni Anton.
“ Kung alam mo lang gaano ka baboy ang anak mo” aniya sa sarili nakatingin sa babae.
Palalim na ang gabi dinala na si Anton sa morgue. Inaya niya ang binata umuwi para makapagpahinga na muna ito. Nakita niya sa mukha nito kung gaano ito kalugmok sa nangyayari sa kaibigan.
“ Hon, uwi na muna tayo para makapagpahinga ka”
Tumango-tango ito sa kanya at matamlay na naglalakad papunta ng kotse.
“ Im sorry hon sa pagkawala ng isa mong kaibigan”
“ Naguguluhan ako sa mga nangyayari kung bakit sunodsunod ang pagkawala ng mga kaibigan ko” narinig niya ang paghikbi nito.
Hindi na siya umimik. Katahimikan ang naghari sa loob ng sasakyan hanggang sa marating ang bahay nito.
“ Hon, please wag ka masyado mag papadala sa nararamdaman mo. Alam kung hindi madali ang mawalan ng kaibigan lalo pa malapit sayo. Pero sana isipin mo andito ako para sayo.” Marahan niyang hinaplos ang mukha nito at hinalikan niya ito sa labi. Naramdaman niyang gumanti ito sa halik niya. Pinatagal niya ang halik na iyon para alisin sa isipan nito ang kalungkutan sa pagkamatay ng kaibigan.
Kumalas siya sa paghalik nito” sige na bumaba kana para makapagpahinga ka”
Tumingin ito sa kanya” salamat hon, na hindi mo akon iniwan”
“ Mahal kita kaya...

mananatili ako sa tabi mo” muli niya itong dinampian ng halik bago ito tuluyan bumaba ng kotse.
Agad siyang umalis sa lugar na’yon ng makababa ang binata.
Nadatnan niya ang ginang naka-upo sa sala ng makapasok siya sa loob ng bahay nila “ Good evening tita” humalik siya sa pisngi rito.
umupo siya sa tabi nito“ Unti unti kunang naabot ang hustisya tita dalawa nalang ang kalaban ko” pagbalita niya rito.
Nilapag nito ang hawak nitong notebook sa maliit na glass table sa harapan ng inu-upuan.
saka seriouso itong tumingin sa kanya” Sana pagkatapos mong makapaghinganti hija, ay magiging masaya kana. Maalis na ang puot diyan sa puso mo” hinaplos nito ang kanyang mukha.
“ Sana nga tita dahil nahihiranapan narin ako sa ganito, yong kahit hanggang sa pagtulog ko napapanaginipan ko ang mga mukha nila. Ang mga halaklak nila” nangilid ang kanyang mga luha.
“ Hirap na hirap na ako, tita pero kailangan kung lumaban” napahikbi na siya
Agad siyang niyakap ng ginang, “ shhhhhhh tahan na matatapos din ang lahat ng ito.” hinahagod nito ang kanyang likuran.
Nag-papaalam na siya rito umakyat sa taas para makapagpahinga na siya dahil napagud siya.
Matapos niyang makapagligo ay humiga siya sa kama. Nakatulala siyang nakatingin sa bubong. Hindi niya alam kung dapat ba siyang maawa sa nangyari kay Anton, pero kinakailangan din nitong pagbayaran ang ginawa nito sa kanya. Sa pagpatay nito halatang malaki ang galit nito kay Anton kung sino man yon ay ang hindi niya alam. Kung kilala man niya ito ay pagpasalamatan pa niya dahil hindi na siya napagud pa.
“ Pero mas maganda sana kung ako, para maramdaman nila ang sakit na pinaranas nila sa akin” Inisip niya sino kaya sa dalawa ang susunod.
Napahikab siya dulot siguro ng pagud sa daming nangyayari ng araw nato. Tuluyan na siyang nahila ng antok.
Nang magising siya kinabukasan ay ginawa niya ang kanyang daily routine ang maligo at saluhan ang ginang sa almusal.
“ Morning hija, musta ang tulog mo?” bungad nito ng makita siyang papalapit sa dinning table.
“ Ayos lang tita, maaga akong nakatulog kagabi dulot siguro ng pagud ko kakalakad kahapon.” hinila niya ang upoan sa tabi nito.
“ Oo nga pala nakapili kanaba ng gown?”
Napaismid siya ng maalala ang nangyari sa pagtatagpo nila ni Monica.” Hindi pa tita”
“ Naku, kailangan muna makapili dahil papalapit na ang araw ng kasal niyo” humigop ito ng tsa-a
“ Hindi na kailangan ng bonggang gown nothing special naman sa kasal dahil yon ay bahagi ng paghihiganti niya hindi na siya mahihirapan pang patayin si Marco kapag kasal na sila. Pwedi niya itong lasunin. sa kaloob looban niya. Nag salin siya ng kanin sa kanyang plato.
“ Madali lang ako makakita tita, marami naman ang gown na tapos na. Lalabhan nalang ay magiging okay na” tugon niya rito
Ngumiti ito sa kanya” ikaw ang bahala hija”
Matapos niyang mag-almusal ay bumalik siya sa kanyang silid. Upang aliwin ang sarili sa pamamagitan ng pag-sasound trip.
Maghapon siyang nakakulong sa kanyang kwarto, umalis ang ginang dahil may pinuntahan ito. Kaya hindi na siya bumaba ng pananghalian hindi naman siya nakakaramdam ng gutom.
Sinundo siya ng binata kinahapunan para isama sa lamay ni Anton.
Napag-alaman niya na dalawang araw lang ito paglamayan. Sinuri niya si Abner na no’y nasa harap ng kabaong. Nakita niya bumubuka ang bibig nito na tila ba nagsasalita na tanging ito lang ang nakakarinig. Marahil ay na mimiss nito ang kaibigan dahil mas close ang dalawa sa isa’t isa. Lagi itong magkasama kaysa kay Marco.
Tumingin ito sa kanya at nag tama ang kanilang mga mata. Nauna itong nagbawi at binaling nito sa kabaong ang tingin.
“ Hayaan mo magsama sama din kayo mag kakaibigan mag reunion din kayong lahat sa imperno” sa isip niya.