Written by: Anhellian27
Pagtapos kong isulat ang tula biglang napadaan c jervey.
“Pati ba naman sa panaginip dinudugog ang aking puso!”
Bumalik ako sa pagkakatitig sa may bintana at malalim ang iniisip .Gusto ko muna mapag isa,sa sobrang lungkot ko feeling ko buo kong katawan ay nawawalang gana.
“May Next subject pa kami at parang gustong pumunta ng library at dun mag isa”
“Good morning class” sabi ni teacher Ces
“May announcement lang ako sa inyo sino sa inyo ang pwdeng gumanap na sisa or basilyo? Tanong ni teacher Ces.
“Magkakaroon kasi tayong Audition bukas at Pag sino man ang sasali dito hindi na mag exam sa akin at may dagdag points sa subject ko!” Dugtong ni teacher.
“Ma’am!” Sabi dhang
“Yes ?”
“Sasali kaba?” Tanong ni teacher kay dhang.
“Ma’am si Ashlee po!” Sabay sabi ni dhang
Bigla ako nagulat sa sinabi nya.
“Yes pwde sige ashlee bukas sa may hallway ng library makita tayo.!”
“Hindi na ako naka sagot dahil sa gulat ko at biglaang pangyayari.
“Bye class yan lang sasabihin ko!” Nagpaalam na si teacher.
“Pasaway ka tlga kahit kaylan!”
Sabi ko kay dhang
“Alam ko kaya mo yan!”
“At ayaw mo nun dikana mag eexam at dagdag point”. Dugtong nya pa.
Napaisip din ako
“Sabagay may point ka dyna!” Sabi ko
“At baka dahil dito makilala ako ni jervey!”
Sinabi ko sa aking sarili.
“Sige payag na ako!” Sagot sa kanya
“Yehey!”
“Go ashlee!” Cheer ni dhang sa akin.
Nabawasan ang lungkot na naramdaman ko kanina,naisip ko ngayon na maglibang muna.
Hindi ako pwde umuwi nang masama pakiramdam ko ayaw ko mag alala si nanay.
“Tara lets sa canteen tayo!” Yaya ko sa kanila ni sett.
“Mauna kana ashlee may pupuntahan lang kami ni sett.” Sabi dhang.
“Sige sige!” Sagot ko sa kanila at bugla akong tumalikod papunta pintuan.
Paglabas ko ng pintuan sabay naman daan ni jervey at muntik na naman kami magka...

bangga.
“Wala pa rin ako sa kanya ang lahat!”
“dedma lang siya!” Sa isip ko
Nag give way na ako.
Kasunod nya ako at bababa din para pumunta canteen.
Sandali lang ako sa canteen umakyat na din ako sa room namin at dun ko na kinain baon ko.
Sa dating puwesto pa din dulong upuan malapit sa bintana para pag dadan siya makikita ko siya agad.
“Habang ako ay kumakain patingin tingin uli sa binta na bka sakaling masulyapan kita uli!” Sa isip ko…
Lumipas ang minuto uwian na din namin.
Sabay uli kami ni sett umuwi.
Pagdating ko sa bahay umiiyak na naman si nanay.
“Bakit nay? Tanong ko
“Naalala ko nanaman ang hirap ng buhay anak!”sabi nya sa akin
“Nay wag po kayo mag alala pag nakatapos po ako ng pag aaral mag trabaho na po ako para di na kayo mapagod sa kakalaba at tinda.!”
Sabi ko kay nanay
“Naalala ko din mga ginawa sa akin ni tatay mo”. Wika ng aking ina.
“Nay may pagtatapat ako sa inyo kasi si tatay po!”naiiyak na ako pero pinipigilan ko!”
“Oo anak talaga yang tatay mo walang hiya sa mundo!”sabi ni nanay
Ang sasabihin ko kay nanay at pagtatapat hindi ko na naituloy sabihin dahil sa umiiyak na siya at ayaw ko nang dagdagan pa mga problema nya.
Niyakap ko si nanay para maibsan nararamdaman nya.
Napawi din naman lungkot nya at bumalik na ako sa kwarto ko para duon ko ilabas ang lungkot at sama ng loob ko din kay tatay…
“Lord sana dumating ang araw na makaranas naman kami ng ginhawa sa buhay at si nanay po ay maging okay na at
Ang kuya po sana bumalik na sa katinuan, siya po dapat katuang namin sa paghahanap buhay at mangyari sana ang maganda nyong plano para sa amin maraming salamat po.
“Amen!” nanalangin ako sa aking kwarto habang umiiyak.
Maya maya nakatulog na ako sa kakaiyak ko.