Ako si jhenny… 25 years old..
Kasalukuyang ako ay may kinakasama at nakatira kami sa kanilang bahay dtO sa Binan laguna..

Isa akong ulilang lubos.. Simula ng akoy 5 taon ulila na tlga ako.. Walang Nanay at wala ring Tatay.. Actually hindi ko alm kung nasaan ang tatay ko simula nung bata pa ako.. Dahil simula nung mamatay ang Nanay ko hindi ko na sia nkita mi mukha nga nia ay hindi ko na matandaan..
Sa bagay sino ba naman ang ama na babalik pa matapos patayin ang kaniang asawa… Ou,, tama ang nabasa nio.. PINATAY nia ang Nanay kO…
Sa sobrang kalasingan napatay nia ang nanay kO..
Nakulong naman sia at masasabinG pinagbayaran na nia ung nagawa nia.. Pero anak ako.. Kahit kelan hindi ko mapapatawad ang tatay ko.. Pero siguro kung nagpapakita sia sa akin baka skaling nabawasan ung kasalanan nia. Bka sakaling khit papano mabwasan ung galit kO sa kania..
Lumaki aq sa ibang tao.. Ibat ibang tao ang tinirahan ko para hanapin ung mkakapag puno sa kakulangan sa buhay ko… May mga kumupkop na madamot.. At halos gawin akong katulong.. Syempre normal na un sa ulila.. Sino ba nmn ang tatanggap sau na hndi ka gagwing katuloNg ei hindi ka nila kaano ano..
Tapos may tinirahan nmn ako na hihingian pla ako ng anak.. At ung iba nmn ei hndi na nila kayang pkainin ung anak nila dadagdag pa ba ako…
Pero sa kabila ng lahat,, umaasa pa din ako na mkikita ko ang tatay ko.. Makakausap at mabubuo kami.. Pro 25 years old na aq.. Ngyare un ay 5 yrs old aq.. 20years…. 20years siang hndi ngpakita ksama na dun ung panahon na nkulong sia..
Ou nakakulong sia kaya pano nia ako ppnthan?? Un ang tanong.. Pero kau ba kakayanin niong makita ung tatay nio na sinira ung pamilyang mnamahal nio…
Pero kahit gnun hindi nmn ako umalis kung saan nia ako iniwan.. Hanggang sa makalaya sia.. Na sana pagkalaya nia ako ang una niang hnanap.. Pero hanggang balita ko lang na nkalaya na sia.. Mi ha ni ho wala naman akong narinig.. Hindi ko nga nkita ung kahit anino nia.. Kinakabahan pa nga ako at naeexcite nung panahon na un kc nabalitaan ko nga na nkalaya na ang tatay ko. Pero naghihintay lang pala ako na ppntahan nia aq at hahanapin pag kalaya nia.. Na dapat nga ay hindi na nia mkamit kc npkasama niang asawa… Napakasama niang AMA..

Ngaaral aq elementary, naiinggit aq sa mga batang may sumusundong mga mgulang. May yumayakap at humahalik bago sila iwan sa paaralan
..
Hanggang ngaun dala ko pa din ung inggit na yun.. DtO sa puso ko.. Nsasaktan ako sa twing naalala ko ung...

nanay ko.. KUng pano sia patayin ng tatay ko sa sakal.. Kung pano sia namatay sa harap ko.. Na wala man lang akong nagawa para ipagtanggol sia kundi ang umiyak.. yung hindi manlang ako humingi ng tulong.. Ei kc wala kming kpitbhay.. Malau ang tatakbuhin ko kung hihingi aq ng tulong at siguradong ganun din nmn ang ptutunguhan..

Ang masama pa nun.. Hindi ko manlang alm kung saan inilibing ung nanay ko.. Hindi ko manlang mdalaw. Ei kC hindi ko kilala ung mga kmaganak ko.. Hindi manlang nila ako kinuha pgkatapos ng ngyare..
Naalala ko, isa sa kamag anak ko ang pnagdalahan sa akin ng isang babae. Pero tinanggihan nia ako.. Kasi bka dw mahawa sila ng pgkamamamatay tao ng tatay ko.. At baka dw dalahin ko un hanggang paglaki ko.. Magkakaroon pa sila ng sakit sa ulo.. Simula nun wala na akong nkilala na iba sa kamganak nmin..

Palipat lipat aq ng bahay para mapabuti ako..
Namamasura ako pagkatapos ng klase para mpagaral ko ang sarili ko.. Khit papano nkarating ako ng highschool.. At nakatapos sa awa ng dyos..
Sinbi ko sa sarili ko,, kahit wala akong magulang hindi kO sisirain ang buhay ko,, gagawin ko ang lahat para mpabuti ako.. Magkaroon ng magndang trabaho.. Hindi ko nmn hinihiling ung. As in sobrang gndang buhay.. Mgkaroon lang ako ng regular na trabaho ok na aq. At ayun na nga. May regular akong trabaho.. Pero hindi pa ako nkakabili ng sariling bahay kc kulang pa at hindi pa kaya.. . pero kulang pa din.. Khit na may mga tumataung magulang ngaun para sa akin iba pa din buo ung hinahanap ko.. Feeling ko kulang pa din.. Npakalaki ng kulang sa puso at isip ko..
YunG puso kong punong puno ng galit.. YunG galit na kahit kailan hindi mpawi pawi.. Minsan pinipilit kong ngumiti pag naiisip ko.. Pag may ngtatanong sa akin nasan ang mga mgulang ko, hindi ko masabi, mi hindi ko masagot kc aukOng mlungkot.. AukonG ibahagi unG nkaraan ko na sobRang pait at puro sakit..

Hanggang ngaun umaasa pa rin ako na mkikita ko ang Tatay ko.. KHit may kasalanan pa sia.. Pipilitin kOng pkinggan at tanggapin sia at ppilitn kong alisin ung galit sa puso ko na dinulot sa nkaraan ko. Na dinulot nia…
Sana makita na kita pa. NanG maranasan kO nMn ang magkaroon ng isang tunay na ama.. Sa kabila ng kasalanan mO kung sakaling mgkikita tau.. Ppilitin kOng ausin ang sarili kO at tanggapin na kahit aninG mangyare TATAY pa din kita at anak mO pa din ako..

Slamat po sa iniong pgbbgay ng attention na basahin ang kwentO ng buhay ko..