By Yzabelah
TAHIMIK lang si Vivienne habang nakaupo sa likurang upuan ng kotse. Makailang ulit niyang pinukol ng tingin ang lalaking naka-upo sa driver’s seat sa salaming nasa unahan ng kotse. Walang nabago sa charm na taglay nito. Hindi mo pagsasawaang pagmasdan. Bigla niyang binawi ang pagkakatingin roon nang biglang sulyapan rin siya nito mula sa salamin.
“Nakatulog ka ba ng mahimbing?” pagdaka’y tanong ng lalaki sa kanya.
Hindi niya iyon sinagot sapagkat wala siyang balak na magpasimula ng konbersasyon sa pagitan nila nang umagang iyon.
“Mukhang hindi ka nakatulog ng maayos, halata sa iyong mga mata,” wika ulit nito na wala yatang balak tumahimik kahit hindi siya nagsasalita.
Bigla siyang na-curious sa hitsura. May eyebag ba siya? Ganoon na ba ka-obvious ang katotohanan ng sinabi nito na hindi nga siya nakatulog ng maayos dahil lang sa pag-iisip ng kung ano talaga ang naging dating ng muntikang paghalik ni Tobias sa mga labi niya nang makita iyon nito?
Kinuha niya sa shoulder bag niya ang maliit na salamin at tiningnan ang sarili. Nag-aalala siya kung pangit na ba siya sa paningin nito.
Hindi pa nakuntento si Julian, nilingon pa siya nito.
“Huwag kang mag-alala hindi naman nabawasan ang ganda mo, saka wala namang ibang makakapansin na puyat ka maliban sa akin.”
Mula sa pagkakatingin sa sarili sa maliit na salamin ay ibinaling niya ang tingin rito.
“Matulog ka na lang ulit diyan sa likod.”
“Alam mo na ba kung saan tayo kasunod na pupunta mula rito?” Ibinalik niyang muli sa shoulder bag ang maliit na salamin at nakahalukipkip na tumingin sa nakalingon pa ring lalaki sa kanya.
Tumango ito.
“Nang tanggapin ko ang trabahong ito bilang driver mo, inilahad na sa akin ng secretary mo kung saan ang itinerary mo at ang lahat ng dos and donts,” ngumiti na naman ito sa kanya.
“Kung ganoon, mag-concertrate ka na lang sa pagmamaneho mo. Huwag mo na muna akong kausapin at huwag mo akong laging nginingitian!”
Ayos na sana iyong unang mga sinabi niya, eh! Pero iyong mga huling mga salita nito na binitiwan ay nag-iwan ng palaisipan kay Julian kung bakit ayaw ng dalaga na ngitian niya ito.
Tatanungin pa sana niya rito ang rason ngunit nakita niyang umayos na ito sa pagkakaupo at pumikit na sumandal sa sandalan ng hulihang upuan para matulog.
“Salamat nga pala sa breakfast in bed na ipinahanda mo,” wika ni Julian sa dalaga kahit nakapikit na ang mga mata nito para matulog.
Hindi naman inaasahan ni Vivienne na maririnig ang pasasalamat na iyon mula sa lalaki. Maliit na bagay iyon para sa kanya. Ang totoo kaya niya pinadalhan ito ng breakfast sa silid nito ay dahil ayaw niya itong makasalo sa breakfast. Lalabas namang masama ang ugali niya kung obvious na hindi siya sasabay rito. Isa pa ayaw niyang magutom ito lalo na at malayo pa rin ang magiging biyahe nila patungong Adelfa’s Garden sa Quezon.
Nang i-start na ng lalaki ang engine ng kotse ay biglang nagmulat ng paningin si Vivienne. May isa pa nga pala siyang nais malaman sa lalaki. Magda-dalawang araw na niyang kasama ito ngunit hindi pa niya alam ang pangalan nito.
“Wait!” Sinadya niyang lakasan ang tinig niya upang marinig ng lalaki.
Muli itong lumingon sa kanya. Naghihintay ng sasabihin niya.
“What’s your name?”
Tila naguluhang nagsalubong ang kilay ni Julian. Seryoso ba ang babaeng ito sa tanong nito? Hindi ba talaga nito alam ang pangalan niya? Wala bang nabanggit ang pinsan niyang si Maurelle?
“Bakit? Wala ka bang balak magpakilala sa akin?” Tumaas ang isang kilay ni Vivienne nang bitiwan ang tanong na iyon para sa lalaki.
“Julian,” agad na tugon ng lalaki. “Julian Samañego.”
“That’s cute!” Wala sa loob na sambit ni Vivienne nang marinig ang pangalan ng gwapong driver niya.
“Anong sinabi mo?” sugid ng lalaki sa naging reaksiyon niya.
“Ah, wala! Sabi ko ingat ka sa pagmamaneho at huwag mo muna akog iistorbohin. Isa pa ayokong makakarinig ng music, okay?”
Pinigil ni Julian na mapangiti, sa halip ay tinanguan na lang niya ang babae. Tama ba ang narinig niyang sinabi nito matapos marinig na sabihin niya ang kanyang pangalan? Na-cute-an ba ito sa pangalan niya? O mismong sa kanya? Wow huh! Assuming din naman siya minsan kahit pa nga higit pa sa pagkaka-cute meron siya.
ADELFA’S GARDEN
PITOGO, QUEZON
SAMPONG ORAS din ang naging biyahe nina Vivienne mula Baguio hanggang Quezon Province, na ang tanging pahinga lang nila ay nang mag-lunch sila sa isang kilalang fast food na nadaanan nila.
Kung nakaramdam ng matinding pagkangawit ang dalaga ay nasisiguro nitong mas higit ang nadaramang pagod ng lalaki. Alas siyete na ng gabi nang marating nila ang Adelfa’s Garden.
“Ipahahanda ko na ang cottage house sa hardin na tutuluyan ninyo, bukas na lang natin pasyalan ang hardin,” wika ni Hyacinth, ang florist at ang kasalukuyang nangangasiwa ng Adelfa’s Garden, kung saan kukunin ang mga bulaklak na gagamitin sa kasal ng lahat ng mga apo ni Don Zandro Brillante.
“Wala bang pag-asa na makita ko ito ngayon?” mabilis na tugon ni Vivienne.
“Ah, puwede naman, may ilaw naman sa hardin. Naisip ko lang na baka napagod na kayo sa biyahe. Isa pa mas maganda ang mga bulaklak kung umaga, lalo kung nahamogan na sila at nasinagan na ng araw.”
Napatango-tango na lang si Vivienne. May punto nga naman ito. Bihasa ito kung mga halaman at bulaklak ang pag-uusapan kaya pumayag na rin siya.
Nais sana niyang ngayon na ito pasyalan kahit gabi dahil balak niyang sa kinabukasang umaga ay bumalik na rin agad sila sa Manila. Pinagbigyan na rin niya ang mungkahi ni Ms. Cueva.
“Kung ganoon, pag-usapan na lang natin kahit sa dinner ang detalye ng mga pagbabago,” wika niya rito.
Tumango naman si Hyacinth bilang pagsang-ayon.
Matapos silang maihatid ni Ms. Hyacinth Cueva sa tutuluyan nilang cottage house at makapagpahinga ng halos kinse minutos ay pinaunlakan naman nila ang dinner na inihanda nitong pagsasaluhan nila kasama ito, na nasa rooftop ng mansiyon na pag-aari ng pamilya nito. Kasalo rin nila roon si Julian kahit pa nga hindi naman ito kasali sa meeting nila.
“Thank you, Ms. Cueva, sa pagpapaunlak na makausap ka ng personal,” personal na ipinaabot ni Vivienne ang pasasalamat na iyon sa dalaga.
“Ayos lang iyon, Ms. Santibañez,” tugon naman nito na sinundan iyon ng isang ngiti. “ Lubhang malayo ang lugar namin para sadyain mo pa.”
“Gusto ko kasing, personal na makita ang mga Calla Lily. Nag-aalala ako na dahil nabago ang schedule ng kasal ay–”
“Wala kang dapat ipag-alala, lahat ng mga bulaklak para sa pitong ikakasal na tagapagmana ng mga Brillante ay naka-reserve na,” putol ni Hyacinth sa sinabi niya. “Nakakalungkot lang at kailangan pang hindi matuloy ang kasal ni Cleo.” Hindi na nito napigilan na hindi maglabas ng tunay na nararamdaman sa nangyari sa kaibigan. Apektado rin ito ng husto at lubos na nasasaktan sa hindi pagkakatuloy ng kasal ng apo sa kapanganayang anak ni Don Zandro.
Nakita ni Vivienne na binitiwan ni Hyacinth ang kubyertos...

na hawak nito at bumalatay sa mukha ang kakaibang lungkot. Napatigil rin siya sa nakaambang pag-subo. Wala siyang ideya sa kung ano man ang dahilan ng kalungkutang nakikita niya ngunit hindi naman lingid sa kanya ang trahedyang nangyari sa pagitan ni Cleo at ni Calyx. Minabuti niyang balewalain na lang ang napansin niyang iyon.
“May dahilan ang lahat, nangyari iyon kasi hindi sila marahil nakatadhana sa isa’t-isa,” komento ni Vivienne.
Kapwa napatingin sa kanya ng deritso sina Julian at si Hyacinth matapos niya iyong bigkasin. Bigla tuloy siyang na-conscious. May mali ba sa sinabi niya? Totoo naman iyon, ah! Ang lahat ng mga nagaganap sa buhay ng tao ay may dahilan. Maaaring nasa maling tao ito o hindi pa ito ang tamang panahon.
Kaagad namang tila nakaramdam siya ng hiya nang mapagtanto ang kanyang sinabi. Oh my god! Naniniwala na ba siya ngayon sa tadhana? Kailan pa niya iyon pinaniwalaan? Wala iyon sa bokabularyo niya dati. Naniniwala siyang puwedeng mabago ang tadhana sapagkat nasa kamay natin ang ating kapalaran. Tayo ang gumagawa ng mga desisyon at tayo ang pumipili ng taong gusto nating makasama sa ating buhay o kung sino ang taong gusto nating alisin sa ating mundo! Pero bakit ngayon, naniniwala na siya na may nakatadhana para sa bawat-isa?
Lihim namang napangiti si Julian sa sarili. Hindi na lang niya iyon ipinakita sa kanyang mga labi upang hindi mapahiya ang dalaga. Hindi kasi siya makapaniwala na naniniwala ito sa tadhana. Sinarili na lang niya ang tuwang nadarama. Patunay lang iyon na isa pa rin itong tipikal na babae na umaasang may nakatadhanang lalaki para rito.
Matapos ang dinner na pinagsaluhan nila ay inihatid na sila ni Hyacinth pabalik sa cottage house na tutulugan nila sa gabing iyon. Upang lubos na makapagpahinga sila at makabawi sa pagod sa biyahe nila ay iniwan na rin sila nito agad.
HALOS isang oras ng nakahiga si Vivienne sa kama ngunit hindi pa rin mawala sa isip niya ang tungkol sa tadhanang binanggit niya kanina. Maging siya ay nais matawa sa sarili. Naisip niya, epekto na yata iyon ng pagpupumilit ng mga magulang niya at ng kakambal niyang si Maximillian na makasal na.
Isa rin marahil sa dahilan ay ang pagkakaroon niya ng kasamang lalaki na lampas ng bente quatro oras. Si Maximillian lang ang bukod tanging nakakasama niya ng matagal. Walang sino mang lalaki bukod dito ang binibigyan niya ng pagkakataon na makasama niya ng hihigit pa sa isang buong araw at magdamag maliban na rin ngayon sa lalaking kasama niya. Wala naman siyang pagpipilian dahil driver niya ito.
Bukod kay Maximillian at kay Julian ay may isang lalaki pa pala siyang nakasama. Hinding-hindi niya iyon malilimutan. Dalawampong taon na ang nakakalipas ngunit nananatiling sariwa pa rin sa alaala niya ang lahat.
Nagkaroon sila ng family outing sa isang probinsiya, siyam na taong gulang pa lamang siya noon. Napagkasunduan nilang mag camping sa baba ng isang gubat. Sa paglalaro niya ay hindi niya namalayan na nakalayo na siya sa lugar kung saan naroon ang tent na inuukopa nila. Mula sa kung saang direksiyon ay nakita niya ang pagsulpot ng isang malaking aso na palapit patakbo sa kinaroroonan niya. Sa tindi ng takot ay nagtatakbo siya hanggang sa makapasok siya sa gubat. Sa gubat na iyon nakilala niya ang isang batang lalaking siyang nakasama niya sa loob ng isang gabi at dalawang araw. Dahil kapuwa hindi nila alam ang daan palabas ng gubat na iyon sanhi ng pagkaligaw nila kaya sa isang maliit na lumang kubo sila nanahan at hinintay ang sino mang magre-rescue sa kanila. Sa loob ng panahong kasama niya ito ay hindi siya nito pinabayaan kahit pa nga mas bata ito sa kanya. Ito ang nagpo-provide ng prutas na maaari nilang kainin habang nasa loob ng gubat.
Kung ang tadhana nga ang nagde-decide sa buhay pag-ibig ng bawat nilalang sa mundo. Mas nanaisin niyang ang batang nakasama niya noon ang maging katadhana niya. Kung mangyayari man iyon ay sisiguraduhin niyang hindi niya hahayaan pang magkalayo sila.
Bigla siyang bumalikwas ng bangon. Naiinis siya sa kanyang sarili. Nagsasayang lang ang utak niya sa kaiisip ng mga bagay na walang kabuluhan!
Totoo ba itong nangyayari sa kanya? Binubuo na ba niya sa isip niya ang kanyang love story?
IPINASYA niyang lumabas muna ng cottage house. Kailangan niyang makalanghap ng sariwang hangin sa labas. Tumingala siya sa kalangitan ngunit napakadilim noon.
Mangilan-ngilan lang ang mga bituin ngunit namangha naman siya sa nakita. May mga alitaptap na nagsisiliparan sa paligid. Sa buong buhay niya ngayon lang siya nakakita ng totoong alitaptap. Lumaki siya sa lungsod at tanging sa picture lang niya nakikita ang mga ito ngunit ngayon ay heto at nagsisiliparan sa kanyang harapan. Napangiti siya sa pagkaaliw na nadarama.
“Napakaganda nila, hindi ba?”
Ang tinig na iyon ni Julian ang gumulat sa kanya. Muntik na siyang mapatili sa biglang pagsasalita na iyon hg lalaki na nakatayo sa dilim.
“Bakit ba bigla-bigla ka na lang nagsasalita?” nasapo niya ang kanyang dibdib na tila nagdribol sa kaba ang tibok ng kanyang puso sanhi ng pagkagulat.
“Sorry,” wika nito.
“Kanina ka pa riyan?”
“Oo, hindi pa naman ako pumapasok sa loob mula nang manggaling tayo sa rooftop,” tugon ng lalaki.
“Kanina pa ba may mga alitaptap dito?” medyo na-relax na siya nang sandaling iyon.
“Hindi masyado, kalalabas lang nila,” tugon nito.
“Sabi ng lola ko, kapag raw nagpakita sa iyo ang mga alitaptap, hudyat raw iyon na kasama mo o malapit lang sa iyo ang taong nakatadhanang makasama mo habang buhay!” Wala sa sariling wika ni Vivienne. Huli na nang mapagtanto niya ang mga binitiwan niyang mga salita.
Natutop niya ang kanyang bibig at marahang tumingin sa lalaki. Mula sa malamlam na liwanag ng ilaw sa poste sa di kalayuan ay maliwanag na nakita niya ang reaksyon ng lalaki na ngayon ay nakatitig sa mga mukha niya. Hindi niya malaman kung ano ang naging kahulugan noon sa lalaki. Biglang nag-panic ang utak niya.
“Ah, iyong sinabi ko, huwag mong pag-isipan ng ibang kahulugan. Sabi lang iyon ng lola ko. Wala akong sinabi na ako iyong nakatadhana mong makasama habang buhay o ikaw ang nakatadhana para sa akin,” halos pabulong niyang wika. Nahihiya siya habang sinasabi iyon sa lalaki.
Nakita niyang seryoso lang itong nakatingin sa kanya.
“Huwag mo akong tingnan ng ganyan.” Biglang tila lumamig ang paligid para sa kanya. Kahit naka-pajama at may manggas ang kanyang pantulog ay tila biglang tumagos hanggang sa buto niya ang lamig ng gabi. “J-Julian wala akong ibang ibig sabihin, hindi ako nag-aasume na—”
“Huwag kang mag-assume na binigyan ko ng ibang kahulugan ang sinabi mo,” nang sandaling iyon ay ngumiti na ang lalaki sa kanya.
“Eh, bakit parang—”
“Nagkataon lang na sinabi rin iyan sa akin ng mama ko. Hindi lang ako makapaniwala na pati ang lola mo naniniwala rin sa kasabihang iyan.”
Noon lang tila nakahinga ng maluwag si Vivienne. Wala talagang ginagawa ang lalaki kung hindi ang pakabugin ng husto ang kanyang dibdib kahit pa sa napaka-simpleng paraan at pangyayari.