Chapter one:
‘Being practical is like your being aware of everything. Especially in love. Love is hurtful and love is not fair.Whenever it’s the time to love the right one, it’s not the right time and you have to let go’

Yan ang motivation in life ni Venetia Bernardi. Isang pure italian. Born at Venice, Italy. But after she was born, pinatay ng kagrupong mafia ang papa niya nang malaman na lumabas ito simula ng magkapamilya na walang pahintulot.

Then, after she hits her twelve birthday, masaya na sama kung hindi pa namatay sa sakit na Paget’s disease ang ina niya. At luckily naman, ng mailibing ang ina niya, napunta sa kanya ang yaman ng kanyang mga magulang at nasa kamay siya ng kanyang yaya; si Emelda. Walang asawa, walang anak, sa edad na cuarenta y sinco. Dinala siya nito sa pilipinas ng kung sakaling mawala man ang mga magulang ng bata, ito na ang aakong maging pangalawamg kalalakihang magulang nito.

“Vene?”,sigaw ng matanda na nasa 57 na ang gulang.
“Nay? Bakit po?” sagot naman ng mestisang babae na nakalugay maitim at kulot nitong buhok na may kunting bangs na naka-wave sa may bandang kanan.
” Halika na. Ano pa ba ang ginagawa mo dyan?”anito na nakatingin sa kanya.
“Nanghuhugas lang po ako dito sa pinagkainan natin kanina…”aniya.
“Diba sabi ko sayo na mamaya lang yan. Si Trina na ang mag-ayos dyan. Halika na.”
Tatalikod na sana ang Nanay Emelda niya ng mahagip sa tingin nito si Vene na nakatingin sa may kisame na parang may dinaramdam.
...

” Vene, anak..Okay ka lang ba?”,tanong niya rito.
“Medyo, nahilo lang ako, nay.” sabay tingin sa kanya na nakangiti.
” Sigurado ka? Baka hindi mo kaya.Hindi na lang kita isasama sa bayan.,” aniya na may bahid na pag-alala.
“Siguro, dala lang ito ng pagod. Mag-aalas onse na kasi akong nakatulog kagabi.Tinapos ko lang kasi ang inventory sa tindahan at ang story na ipa-publish na next week sa magazine..”,aniya.
“Diba,sabi ko sayo Venetia ma mag-ingat ka. Bawal kang mapagod. Yung trabaho mo lang ang uutupagin mo. Kami na ni Trina ang bahala sa tindahan..”
“Opo, nay!”,sabay banlaw sa panghuling pinggan. Pinahiran mo na niya ng bimpo ang basang kamay at saka niyakap ang ginang.
“Nay, thank you for everything. I owe you a lot. Hindi kayo nagkulang sa pagpapalaki sa’kin. Inalagaan nyo po ako na parang tunay na anak sa inyo”.
” Talaga lang hah?”
“Opo!”,sabay tawa niya at halik sa noo ng matanda.
” Really po!”, dugtong pa niya.
Kumalas ito sa pagkayakap.
“Alam mo Vene, sa tuwing mag-eenglish ka,naalala ko tuloy yong mga magulang mo, dati…”anito na biglang sumeryoso ang mukha.
” Yong,medyo matigas kong accent?”,saka tumawa. Napangiti siya saka napalunok at bumuga ng hangin. Napatango ang ginang.
” I really missed them so much!”
“Anak…” tanging nailabas sa bibig ni Emelda.
” Yes, nanay Emelda.It’s been twelve years again at sariwang-sariwa parin ang mga pangyayari na ikinukwento mo sa akin. Masakit man pero kailangan kong tanggapin. Pilit kong iwaglit iyon, pero namamalagi parin sa isipan ko. Parang hindi mabubuo yong araw ko without those memory…”

Napaiyak na siya. Agad tumulo ang mapait na luha sa mga katagang nasabi niya.

(To be continued)…😃😃😃