Author: Me
Genre: Short Story
Hi! This is published in my wattpad account. Just visit @ynnaia!
It’s a short story a.k.a one shot story!
••••••••••
Nasa tabing-dagat kami ngayon at parehong nakalublob ang mga paa sa tubig. Dati-rati, tuwing pupunta kami ng tabing-dagat ay saya at kasabikan ang aming nararamdaman. Kay tahimik ng kapaligiran, puno ng kapayapaan. “Ganito rin kaya doon?” Tanong ni Ytthan, ang bestfriend ko.
Tinignan ko siya ng napakatagal bago ngumiti ng pagka-tamis-tamis at hinawakan ang kaniyang kanang kamay. In-intertwine ko ang mga kamay namin at sabay na ibinalik ang tingin sa napakagandang tanawin. Pamilyar ang ganitong pakiramdam, ang presko’t sariwang hangin na siyang tumatangay sa mga kasuotan at buhok namin, ang huni ng ibon mula sa kawalan kasabay ng tunog ng paghampas ng alon ng dagat. Ngunit hindi tulad noon na puro kasiyahan ang hatid dahil ngayon, napaka-lungkot ng puso namin.
Kung may hihilingin man ako ngayong sandaling ito o kahit kailan pa man, iyon ay magtagal kami sa ganitong pwesto… Kahit mga ilang araw pa o buwan man lang. Ngunit alam kong mas lalo lang akong masasaktan kung tutuparin man ng poong maykapal ang hiling ko… namin.
“Walang ganito doon, sigurado ako.” Maya-maya pa’y basag ko sa katahimikan. Naramdaman ko ang marahang pagpisil niya sa kamay ko.
“Dahil wala kayo doon… Wala ka doon.” Sabi naman niya. Bumuntong-hininga ako ng napaka-lalim at tumingala upang pigilan ang luha kong nagbabadya.
“Dati… Tuwing nandito tayo ay habulan ang harutan natin. Patagalan sa ilalim ng tubig, o kaya nama’y kasal-kasalan…” Mas lalo lamang bumibigat ang loob ko dahil sa sinabi ko. “Kung pwede lang natin bagalan ang oras… Kung pwede lang ibalik ang nakaraan.” I sighed.
“Sorry ha?” Napatingin ako sa kaniya, nakangiti pa rin. “Nasaktan kita.” Humigpit ang hawak ko sa kamay niya. Hindi sang-ayon sa kaniyang sinabi.
Matapos maka-recover sa kaniyang sinabi ay tumawa ako ng mahina. Ito ‘yung tawa na hindi peke, ngunit bakas ang kalungkutan. “Hindi ‘yan totoo. Kung nasaktan o nasasaktan man ako, iyon ay dahil hindi ko pa kaya… At hindi ko alam kung kakayanin ko.” At nagsimula na nga tumulo ang luha ko. Gayunpaman, nanatili akong nakangiti.
“Kung nasaktan o nasasaktan man ako, isa lang ibig sabihin no’n. Mahalaga ka sa akin kaya nagagawa mo akong saktan. Dahil ang puso ko, matigas pa sa bakal para sa ibang tao. Pero pagdating sa ‘yo… lumalambot ‘to.” I heard him chuckle and he removed his hand from mine.
“Hoy! Tumigil ka nga! Anong gagawin mo?!” Suway ko sa kaniya nang dahan-dahan siyang umalis mula sa pagkakaupo sa kaniyang wheelchair.
“Ano ka ba, kaya ko ‘to. Besides, baka doon palutang-lutang na lang ako.” Tinawanan niya ang sariling sinabi ngunit hindi ko iyon nasabayan. Nagulat ako nang pag-baba niya’y pumwesto siya sa aking harapan at lumuhod na parang mag-po-propose. Nababasa ng alon ang tuhod niya. Kung kanina’y naluluha ako, ngayon naman ay walang nang tigil sa pag-uunahan ang mga luha ko. Ramdam ko ang pagbabara ng lalamunan ko at ang paninikip ng dibdib ko.
“I just wanna do this again. After all… Hindi na kita mapapakasalan doon.” Tumawa ulit siya ng mahina. “Matagal na rin simula noong huli kitang pinakasalan.” Ang tinutukoy niya ay ang kasal-kasalan namin, at ang huli ay noong labing-isang taong gulang na kami.
“I, Ytthan Finley Deviore, love you with my whole heart with a passion that can’t be expressed in words, only in glances, and years of adventure by your side. This would be the nth time that I promise to be your honest, faithful, and loving bestfriend for the rest of my days. And by ‘the rest of my days’ I mean… not just until today, but forever.” Nanlalabo na ang aking paningin dahil sa pamumuo ng luha ngunit sinikap kong pawiin iyon upang masilayan ang kaniyang mala-anghel na mukha.
“I present to you my vow once again, to recommence my promise that I, your bestfriend, will be honest, faithful, and loving, and will love you for the rest of my life… Even if I’m already on the other side.” Nararamdaman ko na ang panghihina niya. Kahit ang husky niyang boses ay unti-unting humihina na tila nahihirapang huminga.
“I, Eunice Reena A. Grazella, will recommence my vow. I pledge to honor you, love and cherish you as my other half, my soul, my missing piece, today and every day… Even if you’re already gone to the other side.” Pagkasabi niyon ay napa-higa siya sa lupa na para bang hinihintay niya lang na bitiwan...

ko ang mga katagang iyon. Dinaluhan ko siya at niyakap kahit pa mapuno ng buhangin ang aking katawan o mabasa ang aking kasuotan. “Today I’ll say ‘I will’ instead of ‘I do’ because for me, that means I will dedicate my smile to you, and I will love you forever.” Humiga ako sa kaniyang tabi at ipinatong ang aking ulo sa kaniyang balikat. In-intertwine kong muli ang aming mga kamay.
Ramdam ko na ang mababagal na paghugot ng kaniyang hininga, napakalalim ng mga iyon. Nakita ko sa malayo ang hagulgol ng aming pamilya na hindi nag-abalang puntahan kami dahil hiniling namin ito pareho. Ang makasama ang isa’t isa hanggang sa huli. Sa huli niyang sandali rito sa mundo, sa aking tabi.
“I… I do… I will… and I will forever love you, Eunice. You are my one a-and only today… and every day. Please p-romise me you’ll always… r-remember me. And… I promise… I’ll always be by your side.” Putol-putol niyang sabi, nahihirapan na talaga siya.
“I love you.” Or more than that, my love.
“I love you.” Puro hangin na lamang ang lumabas sa kaniyang bibig ngunit naging malinaw pa rin iyon sa aking pandinig. Dahan-dahan lamang ngunit bago pa man siya tuluyang pumikit ay hinalikan ko ang kaniyang noo at pisngi. Nanatili ako sa tabi niya hanggang sa maramdamang niyuyugyog ako ng aking kapatid.
You’ll always be in my heart. ‘Till next time, mi amor.
••••••••••
It’s been six years and I still can’t get over him. “There’s no way I can forget you.” I murmured, staring at the bracelet that his Mother said he wanted to give to me after he … departed.
“I’ll treasure this… Forever.” I told his mother, Tita Jazmine.
Bored, I took my coat and put it on. It’s late at night but I still can’t sleep so I decided to take a walk first and get some air. But instead of taking a walk, my feet carried me to the place where we first and last met. I can hear from afar the noise of tourists and loud music at the bar here on the beach but that just doesn’t matter because whenever I’m here, I feel peace.
“I can hear you crying.” Nasapak ko nang wala sa oras ang gumulat sa akin at nanghingi rin ng tawad kalaunan. Natawa lang kami pareho. To see him laughing … I remember a very familiar person. A familiar person close to my heart. Nag-baba ako ng tingin.
“Your –Your b-bracelet…” I said, couldn’t believe it when I noticed his bracelet.
“Oh, this. You wanna see?” I nodded. He held out his hand to me and I held it gently to examine his bracelet. Just by holding his hand, I felt something strange in this moment. It’s like I’m holding the hand of my loved one. “Hey, you’re examining my bracelet as if I stole it.” Natatawa niyang sabi. Napapahiya ko namang binitawan ang kamay niya.
“I’m sorry. I just can’t believe it. My bracelet looks the same as yours.” I said and showed him my bracelet. Lagi ko itong suot mula pa noong araw na maibigay ito sa ‘kin. Mas iniingatan ko pa ito kaysa sa mga ginto kong alahas. “It’s like a couple bracelet. It’s so weird.” I cringed when I said the word ‘couple.’ It feels like I’m betraying Ytthan.
“Well it’s really weird that this is the only thing I possess after I had an accident.” Napanganga ako sa sinabi niya. “I still can’t remember anything. I know nothing… No one. I’m lonely.” Nang makita ko ang side view niya ay mas lalo akong napanganga. Bakit… Bakit magkahawig sila? At first I thought it’s normal. Pero… pati ang unique na nunal ni Ytthan sa gilid ng mata na animo’y pag pinag-konekta ay maghuhugis bituin, mayroon siya?
“At isa lang ang nagpe-play sa utak ko lagi, kumikirot pa ang puso ko tuwing naaalala ko iyon. There’s this one girl that I loved from the past that I just can’t leave yet. But I can’t remember her either. I just… I just know. I can feel it.” Nanatili akong nakatitig sa kaniya. Hindi alam ang sasabihin. Posible ba ito? Nababaliw na ba ako?
“I’m sorry, I sounded like a crazy person.” He awkwardly smiled.
Without saying a word, I hurried over to hug him. “All this time… You never left. You kept your promise… That you’ll always be by my side.”
Te amo, mi amor.
The End