The Broken Wife
Chapter 19
Serenity
Isang linggo na ang nakalipas at hanggang ngayon ay nandito pa rin kami sa hospital. Pwede naman na naming iuwi si Ryleigh pero tuwing tinatanggal nila iyong mga nakakabit sa kanya ay nahihirapan siyang huminga. Sa totoo lang hindi ko alam kung bakit naging ganito bigla ang kalagayan ng aking anak. May mali ba akong ginawa? Nagkulang ba ako? Bakit hindi ko napansin na nahihirapan na pala ang aking anak? Kung pwede lang sana ay ako na lang ang nasa lugar niya para mawala ang sakit.
Nang malaman ito ng aking mga magulang at mga magulang ni Ryleigh ay agad din silang sumugod dito sa hospital. Maski si Jancie ay nag-aalala kaya naman pati siya ay pumunta rito. Ayon kay Ryker ay naghahanap naman na sila ng magdo-donate ng kanilang puso pero iilan lang naman din kasi ang mga gustong mag-donate nito.
Napabuntong hininga na lang ako habang nakatingin sa aking anak. Hinawakan ko ang kanyang kamay at pinisil ito ng marahan. Napatingin ako sa may pinto nang ilinuwa nun si Ryker na mukhang pagod na pagod na rin. Ilang araw na rin kasi siyang walang tulog para maghanap ng donor ng puso para sa aming anak. Agad ko siyang sinugod ng yakap at nag-aalalang napatingin sa kanya.
“Ayos ka lang ba? You look tired. Mas maganda siguro muna kung magpahinga ka. Nandito naman ako na magbabantay pa.” Umiling siya.
“I can’t my love. Kapag nasa bahay ako ay gano’n lang din ang gagawin ko at mas lalo lang akong mai-stress at mapapagod. How’s Ryleigh?” Baling niya sa aming anak.
“She’s fine. Natutulog pa rin naman siya hanggang ngayon.” Tipid siyang tumango at lumapit sa aking anak.
Simula nang ma-hospital si Ryleigh ay palagi na lang nandito si Ryker. Nag-aalala ako na baka katawan naman ng aking asawa ang bumigay dahil wala na siyang pahinga. Ayoko naman siyang pilitin pero it’s been a week. May hangganan din naman ang kaya ng katawan ng isang tao. Siguro ay kakausapin ko na lang siya ulit para hindi rin kumala ang kalagayan niya.
Pagtingin ko sa orasan ay alas-dose na pala at kailangan ulit naming kumain. Kumakalam na rin ang aking sikmura kaya kailangan ko na sigurong kumain din.
“Ryker, kakain lang ako. Kapag natapos ako ay ikaw din okay? Ayokong pati ikaw ay magkasakit din.” Tumango siya habang nakatingin sa aming anak.
Agad naman akong dumiretso sa canteen ng hospital at agad na bumili ng aking kakainin. Habang kumakain ako ay biglang may lalaking nakiupo sa aking table. Nagulat pa ako dahil bigla na lang siyang umupo sa aking harapan.
“Sorry miss. May kasama ka ba?” Umiling ako. “Wala na kasi akong makitang pwesto dahil puno na kaya kung ayos lang sa iyo ay makikiupo na lang muna ako.”
Tahimik naman kaming kumain. Noong una ay nagulat ako dahil tatlong serve ng kanin ang nasa pinggan niya at naubos niya ito lahat. Ang bilis niya ring kumain na kulang na lang ay gawin niyang sopas ang pagkain niya. Nauna oa siyang matapos sa akin na kunti lang ang serving.
“Sa wakas nabusog din.” Napangiti naman ako sa kanya. “Ang sarap talagang kumain noh lalo na kung gutom ka.” Natawa naman ako ng mahina. “Ayan ngumiti ka na sa wakas.” Nagtaka naman akong napatingin sa kanya.
“What?”
“Kanina kasi nakasimangot ka at mukha kang pagod. Hindi bagay sa angelic face mo.” Napakurap-kurap naman ako sa kanyang sinabi. “Bakit ka malungkot?”
“Iyong anak ko kasi may sakit sa puso at hanggang ngayon ay hindi pa kami nakahahanap ng donor niya.” Tumango-tango naman siya.
“Wow! Ina ka na pala? Hindi halata sa itsura mo dahil mukha kang bata. Ang swerte naman ng asawa mo dahil nakabingwit siya ng malaking isda sa dagat.” Natawa ako ulit sa sinabi niya. “Darwin nga pala.” Pagpapakilala niya sa akin at ilinahad niya ang kanyang kamay.
Akmang makikipagkamay ako nang bigla na lang may humila sa aking braso at pinatayo ako. Nagulat ako nang makitang si Ryker ito at madilim ang mukha niyang nakatingin kay Darwin. Napatingin siya sa akin at bigla akong nakaramdam ng takot.
“Kung tapos ka nang kumain ay bantayan mo na ang anak natin.” Napalunok ako at agad na tumango.
Agad na akong umalis kasama si Ryker at hindi man lang ako nakapagpaalam kay Darwin ng maayos. Pagdating namin sa kwarto ni Ryleigh ay pabalibag na isinara ni Ryker iyong pinto na nagpatalon sa akin sa gulat. Napatingin ako sa kanya at halata ang galit sa kanyang mukha.
“R-Ryker, kumain ka na. Ako na ang magbabantay sa anak natin.” Hindi siya umimik at nanatiling nakatitig sa akin.
Napailing siya at walang salita na lumabas ng kwarto. Halos maibuga ko ang hangin na kanina ko pa pinipigilan. Napatingin na lang ako kay Ryleigh at hinawakan ang kanyang kamay.
“Baby ginalit ko yata ang Papa mo dahil mukha siyang galit.” Hinalikan ko ang kamay ng aking anak. “Sana pagbalik ng Papa mo ay hindi na siya galit sa akin.”
Dumating ang hapon ay wala nang Ryker ang bumalik pa. Naisip ko na marahil ay abala na siya kaya hindi ko na siya hinintay pa. Maya-maya ay nakaramdam ako ng antok kaya hinilig ko na lang muna ang aking ulo sa kama ng aking anak atvagad naman akong nakatulog marahil sa pagod na. Hindi ko alam kung ilang oras na akong tulog.
Bigla akong naalimpungatan dahil sa pagkalam ng aking tyan. Paggising ko ay naakota kong gabi na at wala pa rin si Ryker. Tinignan ko si Ryleigh at nakitang tulog pa siya. Binigyan ko siya ng halik sa kanyang pisngi bago ako lumabas. Pagdating ko sa canteen ay nakita kong kunti lang ang tao marahil siguro ay gabi na kaya gano’n. Habang nakikipila ako at namimilibng aking kakainin ay nakita ko si Darwin na papalapit sa akin.
“Hello,” bati niya sa akin.
Alanganin akong ngumiti sa kanya dahil baka mamaya ay makita nanaman ako ni Ryker.
“Iyon ba iyong asawa mo kanina? Grabe kulang na lang kainin niya ako ng buhay sa tingin niya. Well, naiintindihan ko naman dahil kung ako rin siguro ay maging gano’n kapag may maganda akong asawa.” Pilit ko siyang hindi pinapansin at ipinagdadasal na sana ay maka-order na ako.
Mukha namang mabait si Darwin kaso iniisip...

ko si Ryker. Nag-order na ako at tinake-out ko na lang ito upang kainin sa kwarto ni Ryleigh.
“Ang strikto pala ng asawa mo noh? Naku, alam mo kung gano’n iyon palagi baka mawalan siya ng buhok.” Napatingin ako sa kanya at hindi ko napigilang mapangiti. “Sayang gwapo pa naman iyong asawa mo. Babae lang ako aagawin ko siya kaso parehas kaming may saging e.”
“Saging?”
“Oo saging. Alam mo na iyon hindi ko na kailangan pang sabihin sa iyo lalo na at may anak naman na kayo ‘di ba?” Natawa ako sa kalokohan niya at linuluko niya ako habang hinihintay ko iyong order ko. “By the way, I didn’t get your name a while ago, kasi masyadong bitter iyong asawa mo. Ano na nga ulit iyong pangalan mo?”
“Ahm,” simula ko.
“Serenity!” Halos mapalingon kaming dalawa ni Darwin doon sa sumigaw nang makita kong malalaki ang hakbang ni Ryker papalapit sa amin.
“Serenity? Sounds angelic to me,” rinig kong sabi ni Darwin.
Nang makalapit sa amin si Ryker ay mabilis niya akong hinila palayo kay Darwin at masama siyang napatingin kay Darwin.
“Ayokong manakit ng kapwa ko pero sinasagad mo na ako.” Turo niya kay Darwin. “Bakit ba palagi kang lumalapit sa asawa ko? Kailangan ko pa bang sabihin sa iyo para maliwanagan ka? I don’t want you talking to her!”
“Ryker,” tawag ko sa kanya dahil pinagtitinginan na kami ng iilang tao rito sa canteen.
“Geez, you’re too jealous.” Napatingin kaming dalawa kay Darwin. “Hey doc, nakikipagkaibigan lang naman ako sa asawa mo. Isa pa kung lolokohin ka niya ay matagal na niya itong ginawa. You don’t trust her that’s why you’re scared that she would cheat on you.”
Kita ko na gusto na niyang sakalin sa leeg si Darwin base sa mga tingin niya kaya naman bago pa ito lumala ay pinigilan ko na si Ryker at agad siyang hinila palayo. Si Darwin naman ay sumaludo lang at saka nag-wave ng goodbye sa aming dalawa. Hindi ko na rin nakuha iyong inorder kung food dahil sa kanila. Kumakalam tuloy iyong sikmura ko.
Pagbalik namin ni Ryker sa kwarto ni Ryleigh ay bigla akong hinila ni Ryker sa aking braso. “Who the hell is that guy?” inis niyang tanong sa akin.
“Ryker pinilit ko namang umiwas sa kanya pero mukha namang mabait iyong tao,” paliwanag ko.
“Pinilit mong iwasan? Serenity iwasan mo talaga siya dahil hindi ka talaga niya titigilan. Akala ko ba hindi ka na makikipag-usap sa ibang lalaki? Iyan ang ipinangako mo sa akin noon.” Napakunot ang aking noo.
“Ryker that was three years ago noong hindi pa tayo kasal. Asawa mo na ako Ryker kaya hindi naman kita kayang ipagpalit,” paliwanag ko sa kanya. “Isa pa nakikipagkaibigan lang naman iyong tao sa akin e. Wala siyang balak na agawin ako mula sa iyo.”
“At kung may balak siya ha, ibig sabihin magpapaagaw ka rin?” Napamaang ako sa kanya. “Kaya ba hinayaan mo na lang na mag-isa si Ryleigh sa kwartong ito para lang makita ang lalaking iyon?”
“What? Naririnig mo ba ang sarili mo Ryker? Pinagbibintangan mo ako sa bagay na hindi ko naman kayang gawin! Hindi kita kayang lokohin.” Nakapameywang siya habang naglalakad ng pabalik-balik.
“Talaga lang? Nakita ko nga kung paano ka tumawa tuwing may sasabihin ang lalaking iyon.” Bintang niya sa akin.
Napailing ako. “Ako pa talaga ang pagbibintangan mo? Ni hindi mo nga sinabi sa akin na may yinaya ka na pa lang pakakasalan mo ‘di ba?”
“That’s different, Serenity!” sigaw niya at bigla akong natahimik. “Bukas na bukas din huwag ka nang pumunta rito. Si Linda o kaya si Maria ang pagbantayin mo rito.”
“No.” Umiling ako. “Anak ko ang nandito kaya kailangan niya ako.”
“Anak mo o ang lalaking iyon?”
“Ryker naman please.”
“Serenity umuwi ka na. Huwag mong hintayin na kaladkarin kita paalis ng hospital o kaya huwag mong hintayin na ipa-ban din kita rito katulad ng ginawa ko kay Laila.” Pagbabanta niya sa akin kaya bigla na lang akong naiyak.
Pinunasan ko ang aking luha at saka napatingin sa aming anak na natutulog. Sana lang hindi niya narinig na nagtatalo kami ng ama niya. Binigyan ko siya ng halik sa kanyang mga pisngi at saka naluluhang napatingin kay Ryker. Hindi man lang nagbago ang ekspresyon niya at nanatili itong matigas kaya diretso na lang akong naglakad palabas ng kwarto.
Paglabas ko ay inaasahan kong pipigilan niya ako pero walang Ryker ang sumunod sa akin hanggang sa makarating na lang ako sa parking lot. Mabigat ang loob kong sumakay sa kotse at saka doon binuhos ang aking luha. Simula nang ma-hospital ang anak namin ay hindi ko na maintindihan si Ryker kung minsan. Alam ko naman na ginagawa niya ito para sa akin at ng aming anak pero bakit parang lumalayo siya sa akin?
Nang mahimasmasan ako ay humugot ako ng hangin at saka nagpalabas ng hangin. Sinimulan ko makina ng aking kotse at saka nagmaneho pauwi. Pagdating ko ay hatinggabi na at kumakalam nanaman ang aking sikmura dahil hindi ako nakakain. Pagbukas ko ng ilaw sa kusina ay agad akong naghanap ng makakain at agad ko namang nakita ang isang karton ng pizza. Sa sobrang gutom ko ay hindi ko na ito ipinainit pa at agad na lang akong kumain.
“Ay naku po!” sigaw ni Linda na nakasuot ng pangtulog. “Ma’am kayo ho pala iyan. Nagulat naman ho ako akala ko ay may nakapasok na.”
“Pasensya na ho. Nagising ko ho ba kayo?” Umiling naman siya at napatingin siya sa hawak kong pizza. “Si Ryder ho natutulog na ho ba?” Tumango naman siya.
“Ay Ma’am ayos lang ba na hindi na mainit iyan? Gusto niyo ho bang magluto ako ng kakainin niyo?” Umiling ako at saka umupo sa may mesa habang kinakain ang pizza. “Ma’am kumusta na ho si Ryleigh?”
Nang maalala ko ang aking anak ay bigla akong naiyak kaya bigla ring nataranta si Linda. Agad niya akong kinuhanan ng isang basong tubig saka inabot ito sa akin at agad namann akong nagpasalamat. Siguro ay galit lang si Ryker dahil sa nangyari kanina kaya bukas na bukas din ay babalik ako ulit sa hospital. Hindi ako mapapakali na nandito lang sa bahay samantalang ang anak ko ay naghihirap mag-isa.
– Sensya late update po. –