THE CITY OF DEATH
[PART 2]
It’s been five months since the tragic accident happened between my brother and his friends. I thought we lost him.
I remember someone dialed my number and said that my brother is in the hospital. I immediately tell that to my mother kaya mabilis kaming pumunta sa address na ibinigay samin at tulala lang siya.
“Kuya, iiwan muna kita kay mama may pupuntahan lang ako.” paalam ko sa kaniya na nakaupo sa wheelchair. Napangiti ako ng tumango ito.
It’s still unbelievable that my brother is alive. Although he became mute, lame leg and worst is blind, we’re thankful because he’s with us.
“Ma, aalis na po ako,” she smiles before mouthed the word ‘take care’.
Actually, I’m going to where the accident happened and I’m with my boy best friend. Pinagmasdan ko pa ang bahay namin bago sumakay sa kotse. Sana ay matanggap ko.
“Let’s go,” aya ko kay Harris and he start the engine.
Please guide us my Lord.
“Kiera, gising.” boses ng kung sino sabay tapik sa balikat ko. Nakatulog pala ako.
“What time is it?” tanong ko kay Harris habang inuuli ang mata sa labas ng sasakyan.
“Six thirty.”
Madilim na paligid, walang ilaw at bahay ang makikita. Kami lang ang...

sasakyan.
“Harris, itigil mo nga doon sa malaking puno.” ito na siguro ‘yon.
Sabi ng mga pulis na nag-imbestiga, sa malaking puno daw bumangga ang sinasakyan nila Kuya. Pagkatigil ng sasakyan ay mabilis akong bumaba bago dinukot ang selpon sa bulsa para gawing flashlight.
Ramdam ko namang sumunod si Harris sa akin. “Ilan na kaya ang namatay dito?”
“I didn’t know you were so quick to believe, Kiera. Sigurado ka bang kuya mo ang inuwi mo? You didn’t even realize it wasn’t him.” halos mapatalon kami sa gulat.
K-Kuya Clint? I stiffened to my feet when I saw him standing in front of us. Not just him but many others.
“He’s already dead.” bago umalis sa harap namin at pinalitan ng kung sino.
“Kuya..” hindi makapaniwala.
“Ako nga at hindi ang demonyong ‘yon.”, umiling siya ng tangkang lalapitan kona siya, “Hindi mo dapat iniwan si mama. Sigurado ako—”
Hindi niya na natuloy pa ang sasabihin ng biglang tumunog ang selpon ko na agad kong sinagot.
“Anak, papatayin ako ng kuya mo! Ahhhh.” halos mabitawan ko ang selpon ng marinig ang pagdaing at angil ng kung ano.
“M-Ma? Please sumagot ka!” naiiyak na pakiusap ngunit walang sumagot.
Ilang minuto lang ang lumipas hanggang sa marinig ko ng mga halakhak.
“You’re next.”