THE MAN WAS WILLING TO SACRIFICE HIS LIFE
“Sabay tayong magmimilitar,” he said wholeheartedly.
That line made me think I wanted to join military service. Suot ang itim na toga nang parehas kaming kinuhanan ng litrato na hawak ang diploma habang ang isa naming kamay ay nakahawak sa aming mga kamay.
“Hindi na diploma ang hawak natin balang araw, kundi mga baril na.”
Napangiti ako sa kanyang sinabi. Matagal nang pinapangarap ni Castriel na maging bahagi ng military service. Castriel has been my longtime boyfriend since highschool. We have been in a relationship for six years. Pareho naming gustong magsundalo dahil aaminin kong takot din ako sa digmaan.
I couldn’t help but be scared. But because of Castriel, mas lumalakas ang loob ko sa tuwing sinusuportahan niya ako.
I want to fight my fears. Alam niyang may mapait na nakaraan ako. Pero magiging walang silbi ang pagiging duwag ko kung habang buhay akong dadalhin ng takot ko.
SIX MONTHS LATER, we were declared as a Philippine Army.
“GILLIAN!” That shout shocked me after she called my name. Napatingin ako sa kapwa ko militar na halos hingal na hingal sa pagtakbo. “Nabaril si Cristeal sa bandang braso niya,” aniya na muntik nang matapon ang kape ko sa uniform ko. Nagulat ang ilan sa mga nakarinig at napasulyap pa sa ‘kin.
Ilang segundo akong naging natulala bago tumayo at biglang tumakbo sa campgrounds. Narinig kong tinawag ako ng mga kaibigan ko pero wala akong balak lingunin sila dahil punong-puno ako ng pag-aalala sa boyfriend ko.
Unti-unting bumabalik sa isip ko ang mga nangyari noon na hindi ko na gustong maalala. The memories made me cry and traumatized me.
Bago pa man ako makalabas ng gate ay naaninag ko na agad ang mukha ni Castriel, ngayong inalalayan siya ng ibang mga sundalo. Tumakbo ulit ako para makalapit sa kanya.
“Castriel!” sigaw ko at napatingin siya sa akin saka natigilan. I immediately gave him a tight hug so that some of the soldiers suddenly retreated. “Alam mo bang tanga mo! Gusto mo na bang mamatay?!”
He laughed softly before staring at me. “Takot ka, Babe?”
Bigla ko siyang sinuntok ng mahina sa dibdib.
“Putngina mo. Tinatanong pa ba ‘yan?! May girlfriend bang matutuwa kapag nabaril ang kanyang kasintahan? Utak mo nasa elementary pa rin.”
“Bakit ka galit?”
“Dahil muntikan na akong maiyak sa sobrang takot, Striel!” sigaw ko at natigilan siya. “You know what happened before, don’t you? Sobra akong nag-alala sayo noong sinabihan ako ng masamang balita tungkol sayo. Pakiramdam ko, hindi pa rin ako ayos—”
“Naalala mo pa rin?” napahinto ako nang magsalita siya bigla dahil alam niya agad ang tinutukoy ko. Napatango agad ako sabay tumulo ang luha ko, na agad namang napansin ni Cristeal.
I still can’t forget to this day what happened then. Three years ago, my father was a chief of the army staff while my older brother was an air force. Sinugod kami ng mga terrorist sa aming bahay at hinahanap si papa. Kasama ko ang pamilya ko noong araw na ‘yon dahil nagday-off muna sila para makasama nila ako. I still remember how my older brother was shot in the head while the terrorists mercilessly raped my mother before they killed her. Simula nang kuhanin nila ang papa ko, wala na akong balita sa kanya kung nasaan na ba ang papa ko. Mahirap para sa ‘kin na kalimutan ang nangyaring ‘yon dahil ako lang ang binuhay nila—na sinadya nilang patayin sa harapan ko ang pamilya ko at mahirapan ako na mamuhay nang walang pamilyang makakasama ngayon.
“Sorry..” niyakap ako ni Cristeal bago niya ako hinalikan sa sentido. “Nakita lang namin ng kasamahan ko ang isang terorista sa bangketa kaya sinubukan naming hulihin siya ngunit inulanan kami ng bala, kasama rito ang kasabwat niya. Sorry ulit, Babe..” paliwanag niya.
Hindi man lang niya napansin ang sugat sa braso niya na patuloy pa rin sa pagdurugo. Napatingin si Cristeal sa mga sundalo at nginitian niya ang mga ito matapos bigyan ng makahulugang tingin.
Castriel and I spent three days in Palawan to celebrate our anniversary during our vacation day.
THREE MONTHS LATER, the news of the terrorist attacks in Mindanao has spread. The soldiers prepare to take part before they fight in the war, along with my boyfriend, while the female soldiers remain stranded.
Nagpumilit akong sumama, na halos lumuhod na ako sa harap ng Army officers. Wala silang nagawa kundi ang isama ako sa mga iba dahil magdadala rin sila ng ilang female soldiers para tumulong sa mga nurse na gagamot sa mga sundalo kung sakaling tamaan ang mga ito ng bala.
Buong oras lang ako naging tulala sa byahe hanggang sa makarating kami ng Mindanao. Pagbaba naming lahat sa military trucks, nagulat ako nang bigla akong hilahin ni Castriel at hinalikan ako sa noo.
He sparingly smiled at me as he looked at me. “I love you..” he whispered before he followed the soldiers.
Hindi ko man lang nagantihan ang linya na ‘yon bago siya umalis. Mayamaya ay tinawag ako ng kasamahan ko para pumunta sa mga nurse. Naghintay kami ng ilang oras sa area kung saan hindi kami aatakehin ng terorista. Rinig na rinig namin ang putukan ng baril, ilang pagsabog ng bomba at mga usok sa ulap. Hindi ko maiwasan ang kabahan.
Ilang sandali pa, may naaninag kaming ilang duguan at sugatang sundalo na papalapit rito. Agad kaming tumayo at naghanda ng medical kit.
“Dahan-dahanin niyo lang,” utos sa amin ng nurse habang inaalalayan namin ang mga sundalo. Nagulat kami nang biglang sumigaw ang isa sa kanila.
“I saw General Juan Ramos! He‘s already a terrorist! I can see in my eyes that he is!”
When I heard that I almost let go of the hand of a bloody soldier. I saw the simple glance at me of others.
“He’s your father, isn’t he?” tanong ng isang army officer sa ‘kin nang tingnan niya ako. Nagdulot ito ng bulungan sa paligid. Hindi ako nakasagot agad dahil may isang sundalo na tumakbo papunta rito.
“Bumalik ako rito kasi ang dami nila, Sir! Kasama ko si Castriel kanina kaso sa dami ng sumugod sa amin, hindi ko naman sinasadyang iwan siya dahil naubusan ako ng bala. Pasensya na po—” Hindi ko na naituloy pang pakinggan ang sunod niyang sasabihin nang humablot ako ng sandata sa isang sundalo...

at mabilis na tumakbo.
“GILLIAN!” Nadinig ko ang paulit-ulit na pagsigaw sa apelyido ko pero nagpatuloy pa rin ako sa pagtakbo.
Hindi ko namalayan na nasa danger zone na pala ako na dinala ng mga paa ko. Hinanap ko agad si Cristeal. Hindi ko man lang naisip na baka matamaan ako ng bomba o may magpapaputok ng rocket sa nilalakaran ko basta ang tingin ko ay nasa panganib si Cristeal. Habang maingat akong naglalakad, tila may naaninag akong tao sa ‘di kalayuan batid kong kakampi namin. Humakbang ulit ako hanggang sa makita ko si Cristeal. Nagkatinginan kami saglit bago niya ako nilapitan.
“Gillian, anong ginagawa mo rito?”
“Pinuntahan ka. Nag-aalala lang naman ako sa‘yo—”
“Putngna. Panganib ang lugar na ’to. Umalis ka na ngayon,” There was a pain in me that he pushed me and he became alert again around. Naluluha kong hinila ang uniporme niya kaya inis siyang lumingon sa akin. “Ano na naman, Gillian? Gusto mo na bang mamatay?!”
I laughed a little when I remembered that line. Masakit siyang magsalita.
“Ano?!”
“Gusto kong kasama ka—”
“Tngna, Gillian! Bumalik ka na! Baka may makakita pa sa atin di—” Hindi na niya naitapos pang magsalita nang may humagis na bomba sa direkasyon namin kaya bigla akong naitulak Cristeal dulot ng paggulong naming pareho sa lupa.
I could see the fear in his eyes. Ngayon lang ako natauhan sa katangahan ko ngayon. Tumingin ako sa kanya nang may maalala ako.
“Is it true that my father is a terrorist?” tanong ko at natigilan siya. ”Sagutin mo ‘ko, Cristeal..”
“Yes..” Halos manghina ako. “Pero hindi ito ang oras, Gillian. I know it hurts you but we‘re in the danger zone—FVCK, GILLIAN!”
Parang namanhid ang buong katawan ko nang may bumaril sa akin, sa tiyan ko pa.
My baby..
Mabilis niya akong binuhat at itinago sa isang malaking puno. Pinipigilan niya ang pagdurugo ng sugat ko.
“Tingnan mo ‘ko, Babe..” Nagsimulang umagos ang luha niya.
Naiiyak kong hinawakan ang kamay niya at tiningnan siya sa mga mata.
“S-Save our baby.. B-Buntis ako, Babe..”
Nagulat siya sa narinig niya at tiningnan ang tiyan ko bago ibinalik sa akin.
“Maililigtas mo ang baby kung iiwan mo ako rito.”
“N-No, Cristeal!”
“Listen..” sumilip siya saglit sa paligid at napamura. “You need to get out of here. For the child and for your life. ‘Wag mo na akong isipin dahil mas mabuti na para sa ‘kin na mamatay na lang ako kaysa sa ating tatlo. Always remember that I love you.”
Pagkasabi niya nun ay bigla niyang binitawan ang kamay ko at agad niyang sinugod ang terorista. Nakita ako ng isang sundalo kaya tinulungan niya akong mailigtas. Dinala din ako sa ospital pagkatapos pero kumpirmadong wala na ang baby sa sinapupunan ko.
I want to be angry with myself.
I’m so stupid.
I have been admitted to the hospital for two days. Pero walang Cristeal ang dumalaw sa akin. The next day, a male soldier came to visit me with flowers. He smiled at me before approaching.
“You‘re Cristeal’s girlfriend, aren’t you?” tanong niya kaya napatango ako. “I‘m a friend of Cristeal. I heard about your future child. Condolence.”
“Para ba ‘yan sa akin?” pag-iiba ko. Tumingin ako sa bulaklak kaya napatingin din siya rito at ngumiti.
“Yes.”
“Bigay ni Cristeal?” Mabilis na napawi ang ngiti niya at tinitigan ako. Sa hindi malamang dahilan, parang may tumulong luha sa mga mata ko.
“Cristeal died during the war against terrorists. I‘m sorry.”
“Baka ibang sundalo lang ‘yun. Ikaw naman!” I faked a laughed but he looked at me seriously. Sunod-sunod na tumulo ang luha ko. “It’s my fault why he died as well as the child.”
“It’s not your fault at all. Sa totoo lang, ang sadya ko rito ay ibigay ang singsing sayo,” naglabas siya ng maliit na box sabay abot sa ‘kin. “Pinaplano ka niyang ikasal pero inabutan siya ng g‘yera kaya hindi niya natuloy ang binabalak niya. Noong gyera, nagkita kaming dalawa pero sa kasamaang palad, binaril siya sa dibdib. Sinubukan kong tulungan siya pero pinigilan niya ako at binigay ang bagay na ‘yan.”
Naiiyak kong binuksan ang kahon pero isa lang nakita ko.
“Kinuha niya ang isang singsing at nakita kong sinuot niya ito. Sabi niya, kung mamamatay din siya, gusto niyang suotin niya pa rin ‘yon kahit hindi niya naitupad na pakasalan ka niya pero sa sandaling ‘yon, maramdaman niyang may mahal pa siyang nabubuhay. May sulat siya galing sayo.”
Akala ko literal na sulat ang ibibigay niya sa akin pero nagulat ako nang may ipinakita siyang mga litrato, na agad nagpahugulgol sa akin dahil alam kong kamay at braso ‘yun ni Cristeal. Nakita ko na suot niya ang singsing habang ang buong braso niya ay halos tinadtad na ng mensahe na sariling dugo niya ang pinansulat.
“Sorry, Babe. Hindi na kita mapapakasalan at maihaharap sa harap ng altar. But this ring I‘m wearing.. I feel like I still have a woman I love very much. I love you.”
I suddenly burst into tears after reading his message.
“Gusto ko siyang makita..” pakiusap ko sa sundalo.
Tiningnan niya muna ako nang matagal bago niya ako dinala sa morgue. I saw many soldiers die. Napatingin sa akin ang sundalo at itinuro ang isang bangkay. Dahan-dahan akong lumapit dito saka inangat ang puting tela. My tears fell when I saw Cristeal’s face. Nakita ko roon ang singsing na suot niya at ang mensahe na hindi pa rin nabubura sa kanyang braso.
All this time, I’ve lost four people — which I can’t accept.
THIS STORY WILL BE CONTINUED IN THE NEXT UPDATE. GILLIAN FATHER‘S POV. STAY TUNED!
written by: criawrts
photo not mine, pctto and work of fiction
please kindly put credits when you want to post it again to avoid plagiarism. ty.
– criawrites