“Uhmm..we very happy if you go out ate whitney inside in your room and talk to other people not your computer only”sabi nang kawaksing si rosa.
Whitney smiled and felt guilty.Heto ang isang kawaksi na concerned sa kanya,habang siya naman ay walang ginawa kundi magkulong sa silid at minsan na nga lamang makipag usap sa mga ito ay naiinis pa siya kadalasan.
“And i want to tell that i am sorry.Sorry kowng palagi kitwang nasisigawan.Mainit lang ang ulow kow minsan.
It’s ok ate.
“Salamat Rowsa”.
“You’re welcome!anang kawaksi at lumabas na ng kanyang...

silid”.
Nang maiwan si Whitney ay napaisip siya.Bakit nga ba siya nagkukulong sa kanyang silid?Her mother was right,even rosa was right too,she must shine again..Tiyak na hindi matutuwa ang kanyang ama sakali mang buhay pa ito kung makikita siya sa ayos ngayon.There were so many things she could do.
Ang pagkain na dala ni Rosa ay hindi na ginalaw ni Whitney.Binitbit nya ang tray pababa ng bahay at dumeretso sa garden.Alam nyang naroon ang kanyang ina.
Mommy?
Nilingon siya nito.Hija!Thanks god you’ve come out in your room.Are you feeling well?
Very well mommy.