TIYANAK
Eto ang paboritong kwento sa akin ng tita ko.
Noong pinagbubuntis palang daw niya, si Ate Erica doon nagsimula ang pagpaparamdam ng tiyanak.
Nasa taas kasi ng bundok ang bahay nila, walang kapit-bahay. May iba pa namang bahayan pero malalayo ang agwat.
Si Tito ay katulong daw nila lola sa pag aani ng kape. Ang tanging kasama lang ni Tita ay yung bunsong kapatid nila, si Tita Rere.
Isang gabi, bumaba raw si Tita, para mamili ng bigas, kape at asukal.
Si Tita Rere ang nagbantay ng bahay nila tita.
Sabi ni Tita, maaga naman daw siya nung pauwi na. Mga alas kwatro, kaso dahil nga hindi pa noon uso ang tricycle ay kailangan niyang maglakad.
Limang buwan na rin naman daw ang tiyan ni Tita kaya hindi naman daw naaagas. Isa pa, sa paglalakad naman, naiiwasan niya yung pagkapanas ng mga paa niya.
Dumaan daw siya sa sementeryo bandang alas kwatro y media, kalahating oras na lakaran pa raw kasi nasa paanan ng bundok ang sementeryo.
Maliwanag pa pero wala ng araw. Hindi pa naman daw nakakaramdam si Tita ng takot non hanggang sa may maramdaman siyang sumusunod sa kaniya.
Nang lingunin naman daw niya, e wala naman. Walang masyadong bahayan.
Doon na siya nagmadaling naglakad, pero hindi niya medyo magawa dahil na rin sa dala niyang dalawang kilong bigas at kalahating kilong asukal, idagdag mo...

na rin daw ang bigat ng tiyan niya.
Hanggang sa may narinig siyang iyak ng bata. Tiyanak. Alam na yun ni Tita kasi imposible naman daw na may sanggol don, e walang kabahay-bahay.
Nakapa niya ang bawang niya na nakalagay sa bulsa.
Sobrang lakas ng iyak.
“UWAHHHH! UWAHHH!”
Naalala niya yung sinabi ni Tito na kapag malayo ay malakas at kapag mahina ay malapit lang. Isa pa, takot din daw sa mga apoy ang tiyanak.
Hindi raw ni tita makuhang lumingon o tumigil kahit hapong hapo na siya dahil sa bawat paghakbang niya, ay pahina nang pahina ang pag-iyak.
Halos madapa siya nang makita niya ang isang itim at maliit na sanggol na humarang daw sa dinadaanan niya.
Medyo malayo pa raw sa kinaroroonan niya pero hindi naman daw malabo ang mata niya para hindi makita ang hitsura.
Nasa dalawang kalahating dangkal ang taas, itim na itim, namumula ang mga mata at matatalas na pangil.
Inisip daw ni tita non na mamamatay na siya pero lumakas daw ang loob niya nang marinig niya ang boses ni Tita Rere.
Doon daw nawala ang tiyanak.
Sabi ni Tita Rere, kanina pa raw niya naririnig yung sigaw ni Tita, pero si Tita nagtataka kasi hindi naman daw siya sumisigaw.
Ang sabi ni Lola, may nagligtas daw kay Tita at kay Ate Erica. Ayun daw yung tagapag bantay ni Ate Erica.