KATE’s POV:
BALIK-MANILA ako.
Bumalik agad ako ng Manila kahit hindi pa ayos ang pakiramdam ko.
Nakiusap ako sa babaeng tumulong sa akin na samahan ako dahil hindi ko talaga kayang hintayin na mag-umaga.
Nanganganib ang buhay ni Michael.
Nanganganib ang buhay nito kaya hindi ko matiis na wala siyang kasama.
Namatayan na ako ng anak sa tiyan, kaya sobrang bigat sa dibdib ang mawalan.
Hindi ko nagawang protektahan si baby dahil mas inatupag ko si David.
Kaya ayoko na itong ma-ulit pa.
Michael is my life. Nung hindi pa dumating si David sa buhay ko, si Michael na ang nagpapasaya sa akin.
So in short, I can’t lose him.
Hindi naman tumagal ang biyahe sa eroplano dahilan para matunton ko ulit ang Manila.
Agad naming tinungo ang hospital na binanggit sa text.
Halos hingal na hingal akong huminto sa room na sinabi ng nurse sa amin.
Pero hindi pa man ako nakakarating do’n, nasilayan ko agad yaya namin sa mancion ni David.
Siya yata ang dumala kay Michael dito sa hospital kaya mabilis akong tumakbo palapit kay Manang.
“S-si Michael, nasa’n?”, tanong ko rito.
Kasunod ko pa rin sa aking likuran ang babae na nakilala ko sa Cebu. Siya ang umaalalay ngayon para masiguro ang kaligtasan ko.
“Manang! Sumagot ka! Nasa’n ang anak ko?! Nasa’n si Michael?! Ano ba?!”, sigaw ko na rito.
Madiin kong hinawakan ang balikat niya at inaalog-alog ito para magsalita.
But instead of answering, she cried.
Yung iyak niya, parang kakaiba ang pinaparating.
“M-manang.”, usal ko muli na nanginginig ang boses.
“M-ma’am, sorry. Sorry, Ma’am. H-hindi ko alam na malalason ang anak niyo. S-sabi kasi nung nagdeliver ng food, g-galing daw kay David yung pagkain k-kaya pinakain ko kay Michael. Ma’am, hindi ko po alam. Ang tanga-tanga ko po. Hindi ko man lang tiningnan kung maayos ba ang pagkain. Ma’am, h-hindi ko po sinasadya.”, umiiyak na wika niya.
Patuloy siyang nakahawak sa kamay ko habang humihingi ng tawad.
Lumuhod na rin siya sa aking harapan dahilan para mapasapo ako sa ulo.
Sa sobrang panghihina, napapaatras na lang ako hanggang sa makasanday ako sa pader.
“P-patay na po si Michael, Ma’am. T-tuluyan ng kumalat ang lason sa k-katawan niya. At nando’n na po s-siya sa loob.”, turan nito habang tinuturo ang isang room ng mga taong namatay na.
Parang ayokong pumasok do’n.
Kasi alam ko, hindi makakaya ng katawan ko ang makita si Michael na wala ng buhay.
Hindi ko kaya.
Hindi ko kayang tanggapin na wala na ang anak ko.
Wala na yung bata na laging pinipikon ako.
Wala na yung bata na laging sinasabi na mahal na mahal ako.
Wala na yung anak ko.
Wala na siya.
Iniwan niya rin ako tulad ng ginawa ng kapatid niya...

sa akin.
Iniwan nila ako.
AT PUTA! SOBRANG SAKIT!
ANG SAKIT-SAKIT!
“Ateeee.”, bigkas ng katabi ko.
Pasigaw ang iyak ko sa mga oras na ‘to.
Sumisigaw ako habang sinusuntok ang tiles.
“Tama na, ate. Mas lalo mong sinasaktan ang sarili mo.”, pagpipigil niya ulit.
Napayakap na lamang ako sa dalaga at patuloy na umiiyak.
Kahit mabigat sa aking kalooban, nilabanan ko ang takot.
Pumasok pa rin ako sa room kung saan nando’n ang anak ko, na nakahiga.
Nakahiga siya habang binabalot ng puting kumot.
Sa bawat hakbang ko, mga ala-ala ni Michael ang sumasagi sa aking isipan.
Yung kakulitan niya, yung kasweetan niya at yung pagsasayaw niya.
“Mama, ang panget mo po. Mag-ayos ka naman po para magkaboyfriend ka na.”,
“Jowain niyo na po ang mama ko, para may papa na ako.”,
“I love you mama. Ikaw ang best mama sa akin.”,
“Mama ohh, ang pogi ko. Buti na lang hindi ako nagmana sa’yo.”,
“Naghihintay na girlfriend ko sa dagat, mama. Kailangan ko ng balikan siya.”,
Mga katagang, paulit-ulit kong naririnig sa bibig niya nung hindi ko pa nakilala si David.
Kaya ang hirap para sa akin na kalimutan siya.
Ang hirap mawalan ng anak.
Hindi lang isa ang kinuha, kundi dalawa.
Dalawang anak ko ang namatay sa araw na ‘to.
“M-michael, anak. Gising ka naman ohh. Nandito na si mama. Nandito na ako. H-hindi na kita iiwan. Lagi na kitang isasama kahit saan ako pumunta. Kaya bangon ka na dyan. Bumangon ka na!”, turan ko sa bata na mahimbing na natutulog.
Yung tulog niya, wala ng gising na mangyayari.
Tuluyan na siyang sumama sa Panginoon.
Iniwan niya agad ako na durog na durog ang puso.
“Anak kooo… Gising naaaaa! Gumising ka naman! Strong kid ka diba? Ikaw ang hero ni mama? Ikaw nga lagi nagtatanggol kay mama kapag may umaaway sa akin noon diba? So please, ipagtanggol mo naman ang sarili mo. Huwag mo akong iwan. Hindi ko kaya, Michael. Hindi ko kaya ‘to.”, pakiusap ko, kahit alam ko na wala ng kasiguraduhan na mabuhay siya.
Ang lamig ng katawan ni Michael.
Putlang-putla ang labi niya, pero sa huling pagkakataon, hinalikan ko ang bata.
Nung umulan yata ng kamalasan, nasalo ko siguro lahat.
Sa isang araw, madaming nangyari. At lahat ng ‘yon, halos masalimoot.
“I l-love you, anak. Ikaw at ang kapatid mo ang gagawin kong lakas para labanan sila. Lahat sila, g-gagantihan ko. Lahat sila, ipaparanas ko ang sakit na dinadanas ko ngayon. Lahat sila, babalikan ko.”, madiin na bigkas ko.
Binubulong ko ito sa tenga ni Michael bilang pangako.
Hahanapin ko ang hustiya para sa kanya.
Hindi ako titigil hanggat hindi sila nagdudusa.
PAGOD NA AKO MAGING SI KATE.
PAGOD NA AKONG UMIYAK.
Panahon na rin siguro para lumaban ako.