KATE’s POV:
BINUROL na si Michael.
Binural ko siya sa mismong bahay na tinirhan namin dati.
Yung bahay na sinalba ni David kasama ang bahay ng mga taga-rito.
Oo, hindi ito tuluyang sinira dahil nga binayaran ng lalaki ang lupa para mapaalis ang mga tao.
Noon, halos kabutihan lang ang nakita ko sa kanya. Ito ang naging hudyat para mahalin ko siya.
Pero dahil sa nangyari sa mga anak ko, yung pagmamahal ko biglang nawala at napalitan ng galit.
Nakaupo lang ako malapit sa kabaong ng bata.
Pinagmamasdan ko ang nakangiti niyang litrato.
Kahit anong pilit ko na maging matatag, kusang pumapatak ang luha ko sa tuwing iniisip ko na hindi na babalik ang anak ko.
Hindi na babalik si Michael.
Hindi ko na siya makakasama pa.
Hindi ko na siya makakausap pa.
Hindi ko na siya mahahalikan pa.
Hindi ko na maaamoy ang kili-kili niya kapag napapawis ito.
Yung mga dati kong nakasanayan, biglang naglaho na parang bula.
Tahimik na sana ang burol ni Michael.
Tahimik na sana ang paligid, kaso may dumating na mga armado.
Nagsialisan ang mga tao nang magwala ito. Yung upuan, sinisipa nila.
Pati yung pagkain na dapat sana sa lamay, tinapon nila.
“ANO BA?! TUMIGIL KAYOOOO! TIGILAN NIYO NA AKO!”, malakas kong sigaw habang pinipigilan sila.
Hanggang dito ba naman, sisirain nila ang huling araw ng anak ko.
Hanggang dito, patuloy nilang sinisira ang buhay ko.
“SABI NG TUMIGIL NA KAYO! KAHIT MAN LANG SA ANAK KO, TIGILAN NIYO NA! HINDI BA KAYO NAAWA HA?”, turan ko ulit.
“Pasensya na Missis, pero sinusunod lang namin kung ano ang utos sa amin.”, wika ng isa.
“S-sinong nag-utos?”, tanong ko sa kanila.
“Si Sir David ho. Siya mismo ang nagsabi na paalisin ang mga tao dito.”, sagot niya dahilan para mapaatras ako ng konti.
Si David?
Si David ang nag-utos?
Bakit niya ba ginagawa ‘to sa amin?
Akala ko ba mahal niya si Michael?
Akala ko ba mahal niya ako?
PERO P*TANGINA! BAKIT?!
“Hayop. HAYOP KA DAVID! HAYOP KAAAAAAAA! HAYOPP KAYONG LAHAT! HAYOP! MGA HAYOP KAYO!”, bulyaw ko na may malutong na mura.
Ako na mismo ang kusang nagwala dahil tuluyan ng sumiklab ang galit ko.
Nababaliw na ako.
Parang gusto kong pumatay ng tao.
“Saan niyo dadalhin ang anak ko ha? Bitiwan niyo siya!”, bigkas ko nung buhatin nila ang kabaong.
Pero hindi nila ako pinakinggan dahil tuloy-tuloy pa rin sila sa paglalakad hanggang sa makarating kami sa gilid ng kalsada.
Ibinaba na nito ang kabaong at iniwan kami.
Wala akong choice kundi ang mapaluhod.
Hindi ko na mabilang kung ilang beses nila akong pinasakitan.
Lahat sila, walang awa! Lahat sila, walang puso! Kahit patay na ang anak ko, hindi pa rin sila tumitigil.
“Pangako anak, ibabalik ko sa kanila ang ginawa nila...

sa atin. Luluhod sila sa harapan ko at ipapadila ko sa kanila ang sapatos ko.”, madiin kong sambit habang hinahaplos ang salamin ng kabaong.
Puno ng poot ang bawat bigkas ko nito.
SUMABAY na rin ang buhos ng ulan sa nararamdaman ko.
Pati panahon, sinasabayan ako.
Siguro siya ang nabibigatan sa nangyayari sa akin.
I was crying while the rain continue falling.
Ganitong sitwasyon ang makikita niyo kapag dumaan kayo sa kalsada.
Kaya pati mga nasa sasakyan, napapatingin sa gawi ko.
Nakikita ko ang awa nila sa kanilang mata na halos ang iba, napapatigil at bumababa sa kotse para bigyan ako ng pera.
Pero mariin ko itong tinanggihan dahil pinapakita lang nila na mahina ako.
“HINDI PERA ANG KAILANGAN KO! HUSTISYA PARA SA ANAK KO ANG GUSTO KONG MAKUHA!”, malakas na turan ko sa bawat taong lumalapit.
“H-hustisya ang kailangan ko. Hustisya!”, naiiyak kong sambit.
Sa pang-anim na beses na huminto, may isang lalaki ang nagbigay sa akin ng panyo.
Hindi ko ito tinanggap, kaya siya mismo ang lumuhod para punasan ang mukha ko.
Hawak-hawak niya rin ang payong para hindi na ako maulanan.
“Nandito na ako, Kate. Hindi na kita iiwan ulit. Hahanapin natin ng sabay ang hustisya para sa anak natin.”, malungkot na saad ni Derick.
Si Derick nga ang nasa harapan ko.
Base sa kanyang reaksyon, nasasaktan din ito sa sinapit ni Michael.
“Kahit pinagkait mo siya sa akin, hinding-hindi ako magtatanim ng galit sayo. Because in the first place, ako ang nagkulang. Galit na galit din ako, Kate nung sinabi ng tauhan ko na wala na si Michael. Kung alam mo lang, halos mabaliw din ako sa bahay.”, wika niya at napaluha na rin ito.
Ewan ko ba, pero nakonsensya ako sa ginawa ko kay Derick.
Dahil sa pagmamahal ko kay David, pati sariling anak ng lalaki, pinalayo ko sa kanya.
And here we are, parehong luhaan dahil nawalan kami ng anak.
“I’m sorry. A-ang tanga ko.”,
“Ssshh. It’s not your fault, Kate. Alam kong masakit para sa atin ang nangyari, but we need to be strong.”, pahayag nito at isinanday ang ulo ko sa dibdib niya.
“Sumama ka na sa akin, Kate. Handa akong ibigay sayo ang kompanya. Basta maging akin ka lang ulit. Ibalik natin yung dating tayo na masaya pa. Kasi hanggang ngayon, mahal na mahal pa rin kita. Hindi nagbago ang pagmamahal ko sayo.”, he continue.
Ito na ba?
Ito na ba ang sign para mabago ang buhay ko?
Ito na ba ang sign para umangat ako at higitan sila David?
Kung ito na ‘yon, hindi ko na ito tatanggihan pa.
“P-para kay Michael, handa a-akong mahalin ka ulit Derick.”, bigkas ko bilang pagpayag.
Babalikan ko sila. At ipapakita ko, kung sino ang winasak nila at tiniriis na parang insekto.