SANDRA’s POV:
“MASUNURIN ka naman pala.”, nakangiting wika ko sa Ginang. Marahan kong hinaplos ang buhok niya habang nakaluhod ito sa akin.
“Okay na ba? Baka pwede mo ng pirmahan ang kontrata?”, sakrastikong turan nito.
“Sure. Dahil kagaya ng sinabi ko, madali akong kausap. So give it to me now.”, saad ko rito.
Agad siyang tumayo at kinuha sa bag ang kontrata. Binigay niya rin sa akin ang ballpen na tila handang-handa ito.
So I signed it now dahil para siyang aso na walang makain.
“Okay na. Baka pwede na akong umalis.”, wika ko sa kanya.
“Aalis ka na? Hindi pa nga dumadating ang order natin. And besides, gusto kong magbonding tayo.”, masayang pahayag nito.
Mapang-asar ako na tumawa at muli siyang tinitigan.
“Bonding? Sorry, baka kasi kulangin ang pera mo kapag ako ang kasama mo. Nakakahiya naman sayo. Baka umutang ka bigla sa bangko.”,
“Miss Sandra, I can afford the things that you want. Kaya huwag mo akong yabangan ng pera. Kasi feeling ko, may galit ka sa akin.”, sambit ng Ginang.
“Wala akong galit sayo. At higit sa lahat, hindi ako mayabang. Hindi kasi ako katulad mo na yabang-yabangan kahit hindi naman kaya.”, pagsasagot ko rito.
Talagang ginagalit niya ako. Dapat pala hindi ko agad pinirmahan ang kontrata.
“You know what, kung hindi lang patay ang minahal ng anak ko, masasabi ko na ikaw si Kate.”, wika niya habang may ngisi sa labi.
Yung pananalita nito, parang pinapahatid niya na may panghihinala siya sa akin.
“Kate? At sino ba ang Kate na ‘yan?”, turan ko para i-deny ang pagkatao ko.
“That girl is like a shit. Siya si Kate na walang ginawa kundi ang perahan si David. Kaya naisip ko tuloy, baka nabuhay siya at naging ikaw.”, saad muli nito.
Malakas akong tumawa dahilan para magkunot-noo siya.
“Mahilig ka pala magbiro. But eewww. Kinukumpara mo ako kay Kate? Ni hindi ko kilala ang taong ‘yan.”, maarteng sabi ko.
“Anyway, kung sino man siya, bakit parang takot ka? Siguro may kinalaman ka sa pagkamatay niya? Kasi nabanggit ni David ang tungkol sa mag-ina niya. Nakakagulat nga dahil hindi ko inaasahan na may anak pala siya sa unang asawa bago kinasal kay Katrina.”, mahabang wika ko.
Hindi ito naka-imik at napalunok na lamang ng laway.
“I don’t know what happened to that woman. Basta ang alam ko, namatay sila.”, pag-iiwas niya.
“Okay. May tiwala naman ako sayo. Pasensya na kung tinatanong ko ha? Ayoko lang kasi na magka-issue sa kompanya. Sige, I need to go. May ibang meeting pa ako.”, turan ko sa matandang babae.
Kinuha ko na ang aking bag at naglakad, pero huminto ako saglit dahil may nakalimutan akong sabihin.
“Nga pala, yung inorder kong kape, sayo na lang. Medyo cheap kasi ang prize. Hindi sanay ang tiyan ko sa mga gano’n.”, pahayag ko ulit.
Lumabas na ako ng coffee shop para sana magpahangin.
Nagpadiretso ako sa tahimik na lugar dahil gusto ko munang makalanghap ng sariwang hangin.
Iisipin ko ang bawat kilos para sa susunod, hindi ako paghinalaan ng babaeng ‘yon.
Muli kong binalikan ang reaksyon niya kanina. May dapat yata akong malaman tungkol sa kanya. Malakas kasi ang kutob ko na may alam siya sa pagkamatay ng anak ko.
Hindi...

ako manghuhula, but I know the feeling kapag may tinatago ang isang tao.
At sa lagay niya, meron siyang kinalaman sa lahat.
Umupo muna ako sa isang bench at pinagmasdan ang mga batang naglalaro.
Kasama nila ang magulang at makikita ko sa kanilang mata ang kasiyahan.
Napadako naman ang tingin ko sa batang lalaki na sobrang takaw kumain ng pizza.
Hindi ako kalayuan sa gawi niya, kaya rinig ko ang sinasabi nito sa Ale.
“Mama, alam mo po ba, may cute do’n na babae. Ang puti niya mama tapos ang ganda niya ngumiti.”, wika nito habang may pagkain pa sa bibig.
“Oh, tapos? Ano naman do’n?”, tanong ng nanay.
“Wala po mama. Gusto kong ligawan ‘yon kapag malaki na ako.”, turan niya dahilan para maalala ko si Michael.
Ang anak ko, katulad na katulad niya.
Sobrang daldal tapos girlfriend agad ang nasa isip.
Miss na miss ko na si Michael.
Miss na miss ko na ang ngiti niya.
Miss na miss ko na rin ang kakulitan niya.
Kaso, kahit anong gawin ko, hindi na siya babalik. Hindi ko na siya makikita pa.
Wala sa oras ay napaluha ako.
Hindi ko tuloy namalayan, humihikbi na ako habang pinapanood ang bata.
Damn! Ang tapang ko kanina pero bigla akong tumiklop dahil lang sa ala-ala ng anak ko.
“I think, you need this.”, sambit ng binata sabay lahad sa akin ng panyo.
Agad akong napasulyap sa lalaki at halos mahulog ako sa inuupuan nang makilala ko siya.
“I don’t need that.”, bigkas ko at pinunasan ang luha gamit ang aking kamay.
“Umiiyak ka. Hindi ako sanay na makita ang Miss Sandra na lumuluha sa publiko.”, saad ni David.
Yes, si David.
Hanggang dito, pinagtagpo kami.
Ang malas lang dahil sa ganitong senaryo pa kami nagkita.
“I’m not crying. Kaya pwede ba, lubayan mo ako.”, masungit na turan ko.
“Hindi ako aalis hanggat hindi mo tinatanggap ang panyo na nasa palad ko.”, ngiting sabi niya.
Kaya mabilis ko itong kinuha para umalis na siya.
“Tinanggap ko, so you can leave now.”, pagtataray ko.
“You need me. You need someone to talk.”, tugon niya at umupo sa tabi ko.
“Hindi ko kailangan ng kausap.”,
“Sinungaling. Alam kong may problema ka.”, bigkas ni David.
“Wala akong problema. At lalong hindi tayo close para kausapin ka.”,
“Ganyan ang mga babae. They always denied what they really feel, kaya hindi mo ako ma-uuto dyan.”, pahayag ng binata.
“Well, kung ayaw mong umalis, ako na ang aalis.”, madiin na sabi ko.
Pero hinawakan niya ang braso ko para hindi ako makatayo.
“Don’t leave, Miss Sandra. I need you.”, maamong wika niya.
“What?”,
“Sobrang laki ng problema ko ngayon. Pumasok ako sa isang relasyon na sumira ng buhay ko.”, aniya ni David.
Nacurious tuloy ako sa sinasabi niya kaya minabuti kong mag-stay.
“I married the girl who killed my son.”, he continue saying.
“Huh?”,
“Yung anak ko, si Michael, pinatay siya ni Katrina. Pero tangina, pinakasalan ko ang babaeng ‘yon!”, galit na saad niya.
“P-pinatay ni Katrina si Michael?”, na-uutal kong tanong.
Marahan siyang tumango at napakuyom ng kamao.
Kung pinatay ni Katrina ang anak ko, ibig sabihin, hindi talaga si David ang pumatay?
So it means, naset-up ang lalaki.
END OF CHAPTER 53
©Binibining_Timoji