ANG BUHAY NAMING MGA ASO
[WRITTEN BY_BINIBINING_MIN]
Ang buhay namin rito ay Di ko maipaliwanag, Nagtataka rin kung bakit nila ako inaalagaan. Mahal ba ako ng mga tao? Siguro dahil mabait ako at Maamo. Ngunit, bakit ako lamang? Nasaan ang aking mga kapatid?
“Papa!! Wag mo namang kunin si snow! Kawawa naman sya pag binigay mo sa kapit-bahay!!” Iyak na sabi ng aking amo. Maliit na amo pa siya ngunit may puso. Di ko alam kung anong pakay nila sa aking kapatid ngunit siguradong ligtas naman siya.
“Tumigil ka Bria! Palamunin lang itong asong to! May isa pa namang natira!” Sigaw ng malupit na amo. Tumulo ang mga luha ng maliit na amo at pilit na Hinahatak ang aking kapatid.
Ilang araw na ang lumipas, Ay Kami’y naubos. Ako na lamang ang natira sa aming munting palasyo. Nakakalungkot, Wala na sa aking tabi ang aking mga kapatid, ngunit Tinatawag ako palagi ng aking maliit na amo! Masaya at masigla siya! Lagi niya akong pinapakain at Pinapatulog. Ramdam ko ang pagmamahal niya saakin. Hindi na nga siya maliit na amo, Malaki na siya. Umaalis siya sa aming munting palasyo at bumabalik. Minsan ay kinukuwentuhan nya ako tungkol sa isang lugar na ang tawag nila ay “Paaralan”. Nakakatuwa! Marami akong natutunan mula sa aking amo!
“Ha’lika Aking Tuta, Yayakapin kita Hanggang ika’y makatulog.” Lumapit ako sa aking amo at Hinaplos-Haplos nya ang aking balahibo. Agad rin akong Naginhawaan at Nakatulog.
Lumipas na ang mga araw, linggo at Buwan. Hindi na ako isang maliit na tuta! Malaki na ako at malakas. Binabantayan ko ang pintuan ng palasyo namin! Kinukuwento saakin ng aking amo na May masasamang Tao na pumapasok sa aming palasyo at ninanakaw ang mga kayamanan! Agad akong natakot kaya’t gabi-gabi ko itong binabantayan.
Kinabukasan, Nagpaalam saakin ang aking amo, aalis raw siya at babalik rin.
Kaya’t, aking inantay ang kanyang pagbabalik. Lagi na lamang akong nakatayo sa Pintuan at nagbabakasakaling bubuksan niya. Nakakainip. Di ako sanay sa ganito.
Isang buwan na ang lumipas, Wala parin ang aking amo, Agad akong nagalala at hindi mapakali. Galaw-nang-galaw ang aking...

buntot. Gusto ko nang makita ang aking amo!
Ngunit papaano? Di ko alam kung nasaan siya. Baka’t makuha ako ng mga masasamang tao na iyon!
At Ako’y Nagulat nang iba ang bumukas sa pintuan! Hindi ang aking amo kundi ang kanyang kapatid. Agad niya akong pinuntahan na umiiyak.
“Biya, Wala na ang iyong amo.. at ang aking kapatid. Siya’y nasagasaan sa isang Eskinita malapit rito.. pauwi na siya nang siya’y banggain. Wala na.. wala na siya.. wala na si Bria!” rinig kong paghahagulgol ng aking pangalawang amo. Agad namang nawasak ang mundo ko sa aking narinig. Lahat ng pangarap kong makita niyang Magkaroon ako ng pamilya. Siya’y nasa langit na. Hindi.. na siya babalik.
Agad akong tumakbo kung nasaan siya ngunit ako’y nawala. Hindi ko alam kung nasaan ako at ang daming busina, Sigaw, lakad, Salita ang aking rinig. Ako’y tumahol Ngunit Wala. Hindi korin nahanap ang aking amo.
Maya-Maya’t May dumaan na malaking Bagay na Aking ikinagulat nang ako’y banggain nito. Wasak ang aking katawan ngunit sa aking huling hininga ay aking nakita ang aking amo.
“Biya, Mahal na mahal ka ni ate mo. Kahit na minsan ay ako’y nagtatampo sayo at Nagagalit ay patuloy mo paring pasayahin ako. Pasensya na di nakauwi si ate. Nasa Taas na ako e, kasama ang aking Magulang. At siguradong makakasama mona rin sila. Biya, Tunay kang biyaya sa’kin ng diyos. Mahal na mahal ka ni amo. Nagmamahal, Bria.”
Agad naman akong Napaluha nang unting-unting nawala ang boses ng aking amo. Sa panaginip nalang pala ko siya makakasama.
Ngayon, ito pala ang pakiramdam nang Makakalaya kana sa Rehas mong Buhay. Pero mas masakit ay wala sa aking tabi ang aking amo.
Mahal na mahal kita ate amo, Mahal na mahal ka ni biya. At alam kong ganito rin ang lahat ng katulad ko, makakapasok sa isang paraiso na kung saan kami lamang ang naroon. At ito, ang buhay naming mga aso, Ang Mabuhay nang maganda sa una, ngunit tatanggapin mo naring mabubura ka sa mundo, kung saan ka nagsimula.
─END
─WORK OF FICTION