PANALO AKO, LUMABAN KA
“Bato bato pick!”
Nakagat ko ang labi sa inis dahil gunting akin bato yung sa kaniya. Tumawa siya ng malakas na mas lalong ikinainis ko.
“Paano ba ‘yan? Libre mo na naman!”
Pang-aasar pa niya na tumatakbo patalikod. Naglalakad kami ngayon sa hallway papunta sa canteen. Gusto kong maiyak sa inis!
“Bwesit ka Ryan!”
Lagi nalang akong talo! Lagi nalang nauubos ang luho ko dahil sa mokong na ‘yon. He is my childhood friend at halos walang araw na hindi kami magkasama.
Napagkakamalan pa nga kaming mag-kapatid e. Iw lang. Kadiri.
“Ano ba! Ang bagal mo naman, gutom na ang mga babies ko dito oh..” itinuro niya ang tiyan, nakasimangot parin ako. Korni niya puta.
Pinakain ko siya, kumain ako ng kunti, at ubos ang pera ko. Ganito kami araw-araw, pagdating ng lunch time, nag-b-bato pick kami. Kung sino yung talo siya yung manlilibre.
—
“Bato-bato pick!”
Nahampas ko siya sa braso dahil bigla siyang tumawa ng malakas. Talo na naman kasi ako. Bato sa ‘kin papel sa kaniya.
Kakainis!
“Mika naman! Araw-araw mo nalang ba akong ililibre?”
Nakangisi pang tanong ng puta, nang-aasar. Habang ako? Ito, hindi maitsura ang mukha.
“Tumahimik ka d’yan, sipain kita diyan e.”
Sinasamaan ko ng tingin ang bawat estudyanteng natatawa sa mukha ko.
“Uy, pikon—”
“Sabing tigil-tigilan mo ‘ko e!”
Akma ko na sana siyang susuntukin pero mabilis na siyang kumaripas ng takbo. Napasabunot nalang ako sa buhok dahil sa inis.
—
“Wala pa rin ba si Mr. Ryan Bautista?”
Tanong ng Math teacher namin, napalingon ako sa likuran ng upuan ko. Tatlong araw na siyang hindi pumapasok, at hindi ko rin alam kung ano ang nangyari sa kaniya dahil hindi ko pa siya nakakausap.
“Miss Villarde?” nabalik ako sa ulirat nang tawagin ako ni sir, nangunot ang noo niya.
“Ikaw ang palaging kasama nitong si Mr. Bautista, alam mo ba kung bakit hindi siya pumasok?” tanong niya na ikinailing ko.
Wala siyang nabanggit sa ‘kin na aabsent siya ng tatlong araw…
Pero ang tatlong araw na yun ay naging lima. Hindi parin siya pumapasok at nag-aalala na ako, tinext ko na siya, tinawagan pero lahat ng ginawa ko ay walang bahid ng sagot ni Ryan.
Hanggang sa umabot ng isang buwan ang biglaang pagkawala niya. Lagi akong nakatunganga sa upuan niya at parang nawalan ng ganang makinig sa klase.
Buong araw kong pinapatay ang isipan ko ng mga tanong na…
Bakit hindi na siya pumapasok?
Anong nangyari sa kaniya?
Namimiss ko na siya…
—
Bandang hapon, nakatungo lamang ako sa sapatos kong natatalsikan ng bawat malalaking patak ng ulan sa lupa. Nalulunod ako sa kakaisip.
Nasaan na siya?
Hanggang sa hindi ko namalayan ang sariling umiiyak na tumatakbo mag-isa patungo sa bahay nila.
Gusto ko siyang makita!
Sinasalubong ko ang malalamig na hangin sa dinaraanan ko. Hindi ko ininda ang lamig nito. Patuloy parin ako sa pagluha hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko.
Gusto kong malaman kung bakit hindi na siya pumapasok!
—
“Ah, oh mika.”
Bungad sa ‘kin ng nanay niya nung katukin ko ang pinto nila.
Nilalamig ako at hinihingal.
“N-nan…”
Hindi ko natapos ang sasabihin dahil pakiramdam ko mauubusan ako ng hangin.
“Hinahanap mo ang anak ko? Hindi pa ba niya nasabi sa ‘yo?”
Sunod-sunod niyang tanong, inangat ko ang tingin kay aling Maris. Nagulat pa ako nung makita ang hitsura niya, buhaghag ang buhok, namumugto ang mata halatang kakagaling lang umiyak.
Anong nangyare sa kaniya?
“A-ang alin?” Wala sa sariling usal ko na nakatitig sa kaniyang mga mata. Nababasa ko ro’n ang matinding lungkot at pag-aalala.
Sumikip ang dibdib ko sa hindi malamang dahilan.
Nakagat niya ang labi animong pinipigilan ang sariling ‘wag maiyak.
“Nasa hospital siya ngayon, nagkasakit siya mika, matagal na. Hindi ko alam na yung anak ko ay palihim na palang umuubo ng dugo—”
Hindi ko na pinatapos sa pagsasalita si aling Maris dahil mabilis na akong kumaripas ng takbo.
May sakit siya?!
Mabilis akong pumara ng sasakyan. Kahit basang-basa na ang damit ko dahil sa ulan ay hindi ko naramdaman ang ginaw.
Matagal na niyang iniinda ang sakit na ‘yon? Bakit hindi ko man lang napansin? Ang tanga ko.
—
“Sir, kailangan niyo pong kumain upang gumaling ka—”
“Sabing ayoko ngang kumain! Umalis na kayo! Hindi na ako gagaling!”
Sigaw niya dahilan upang mapaubo siya, agad na ibinaba ng nurse ang plato at tinakpan ng tissue ang kaniyang bibig.
Napaluha ako nung makita ang dugo ro’n.
“R-ryan…”
Wala sa sariling usal ko, pareho silang natigilan at napatingin sa ‘kin. Bumagsak ang bag na dala ko at patakbong lumapit sa kaniya pero mabilis akong naharangan ng nurse.
Nakita ko ang gulat na gumuhit sa mukha ni Ryan.
“Ma’am hindi kayo pwde rito.”
Nilingon ko ang nurse at pilit kumawala.
“Bakit?! Kaibigan ko siya!”
“Hindi po pwde…kailangan niyo po munang magpalit.”
Sabi ng nurse, napaupo ako sa sahig na para bang ngayon ko lang naramdaman ang lamig. Nakatitig parin ako kay Ryan, napalunok siya at iniwas ang paningin.
“Bakit hindi mo sinabi sa ‘kin ‘to Ryan? Bakit hindi mo sinabing nagkasakit ka!”
Hindi ko na mapigilang mapasigaw. Hindi siya nakasagot at nagbaba ng tingin. Pinagmasdan ko siya, ang payat-payat na niya. Hindi na siya yung dating Ryan na masiglahin.
“Anong nangyari sa’yo?”
—
“Bato bato pick!”
Pumalakpak ako sa tuwa dahil sa wakas! Natalo ko siya! Papel akin, bato sa kaniya.
Napairap siya at napaubo...