*MALING PAG-IBIG*
Chapter 04-05
Next day came at sa totoo lang, Ayaw ko na sanang pumasok. Sino ba naman kasi ang gaganahang pumasok kung Alam mong makikita mo na naman ang taong pinakaayaw mo? Unfortunately though, wla naman pala akong choice. Kahit naman kasi tinatamad ako, gigisingin pa rin ako ng human alarm clock ⏰ ko.
Missy! Gumising kana nga diyan ! Kanina pa ako sumisigaw dito. Abay alas-sais na! Male- late ka na naman! Sigaw ni Mama pero hindi ko pa rin idinidilat ang mga mata ko! Akala ko maka kapag-extend pa ako ng Tolog ko for a few minutes. But the next thing I knew, inaalog-alog na ni Mama yong kama.
Teka Lang, Ma! Nahihilo na ako! Sinabi na kasing gumising ka na, e! Ang kulit-kulit mo!
Ma Pwde, bang hindi na Lang ako pumasok ngayon? Tanong ko with matching pa cute pa kahit na Alam ko naman ang magiging sagot Niya. Hindi pwde. Naghihirap yong Papa mong mag Trabaho tapos ano? Tatamad ka Lang pumasok? Aba, sinabi mo dating ga-graduate ka pa with honors. Paano mo gagawin yon kung hindi ka papasok? Dire-diretso ang pagtalak ni Mama dahil sa naging tanong ko. Nagtatanong Lang naman ako pero ang haba na ng litanya Niya. Daig pa ang pabasa tuwing mahal na araw sa sobrang haba .
Since abvious naman na ang kapalaran ko, bumangon na ako at dumiretso sa banyo. HAy buhay . Kailan kaya papàbor sa akin ang takbo nag mundo?
Dahil s sobrang tinatamad talaga akong pumasok, binagalan ko na Lang ang pagkilos ko. Ilang sigaw at reklamo na ang narinig ko kay Mama dahil sa tagal ko sa banyo pero hindi ko na Lang siya pinansin. Yong usual na fifteen minutes ko sa banyo , naging thirty minutes na.pagkabukas ko ng pintuan, ang sama-sama na ang tingin sa akin ni Mama.
Bilisan mo sabing kumilos! Late ka na! Ito na nga po , mahina kong sagot kay Mama, tapos nagsuklay na ako at saka ako umalis ng bahay. Hindi na Lang ako nag-almusal para hindi ko na marinig pa yong sermon ni Mama.
Papasok ko ng school, dumiretso na agad ako sa swimming area. Kung sinong matalino ang nakaisip na gawing first subject namin ang swimming 🏊♀️, Hindi ko rin Alam . Not that I’m complaining though. Swimming 🏊♀️ is one of the few things that make me happy 😊.kabilang din kasi ako Ng varsity dahil kaya gusto ko talaga yong subject na’to. Kung hindi Lang siguro dahil sa naging condition ko, varsity parin sana ako ngayon.
Since hindi kami magkaklase ngayong year ni Josh,naging masaya yong first subject ko. Everything went smoothly. Walang problema, walang pang – aasar, Walang bwisit. Pinaniwala ko na yong sarili kong magiging okay 👌 ang buong araw ko. Nakangiti pa ako noong lumabas ako Ng swimming area para pumunta sana sa next class ko. Kaso , ilang hakbang pa Lang ang nagagawa ko papunta sa classroom namin, nawala na agad ang ngiti ko.kapag minamalas ka nga naman kasi. Bigla pang sumulpot ang taong pinakaayaw kong makita; si Josh.
Anong tinitingin -tingin mo diyan? Mataray kong tanong sa kanya.I know, ang sungit na naman ng dating ko pero mi san kasi , Ito Lang ang umuubra sa Kakàpalan na mukha Niya. Siguro hindi Lang din talaga siya sanay na May babaeng katulad kong kayang sagot-sagutin siya.
Sino bang May sabing Ikaw ang tiningnan ko? He asked, a little too defensively. Ako Lang naman yong nandito . Shunga ka ba, ha? Napatigil si Josh dahil sa naging sagot ko. Since hindi na rin siya nakasagot sa comeback ko, I thought it was safe to leave him in the area. Kaso , Mali pala ako.
Where do you think you’re going? Tanong niya sa akin while holding my wrist.tiningnan kong maigi ang pagkakahawak Niya sa wrist ko. Sa totoo Lang ; hindi ko Alam kung ani ang una kong gagawin . Sasagutin ko ba ang tanong niya o tatangalin ko ang pagkakahawak Niya sa akin? Dahil hindi ako maka pagdesisyon , I chose to do both.
Papasok sa next class ko. Why do you even care? Saka pwde ba, bitawan mo nga ako . Sinubukan kong tanggalin yong pag Kakàhawak Niya sa wrist ko but...
meron Po bang kasunod