𝗟𝗜𝗙𝗘 𝗢𝗙 𝗚𝗜𝗩𝗜𝗡𝗚
(a true-to-life story)
a collaboration with: Narkissah Sullivan
“3 months doc?!” gulat na sambit ng asawa ko na napasabunot pa sa kan‘yang buhok.
“Tell me Doc, ginagawa ba ninyo lahat para gamutin ang asawa ko?” dagdag na saad nito.
“We’re doing our best Mr. Vallejo pero malala na ang kalagayan ng pasyente, ” tugon ng doctor.
“Honey, it’s okay,” sambit ko upang makuha ang atensyon niya, ngitian ko ito upang ipakita sakanya na maayos lang ako.
“I’m sorry doc, I’m just exhausted.” Nakayukong paghingi ng tawad nito.
“Naiintindihan kita Mr. Vallejo, maiwan ko na kayo, may mga aasikasuhin pa ako.” Pagpapalaam nito sa amin bago lumabas ng aking silid.
Marahang lumapit sa aking kama ang asawa ko at tinitigan ako ng seryoso, bakas sa mukha niya ang pagod.
“Hun, I’m sorry, ” naluluhang turan nito.
Agad kong hinawakan ang mukha niya upang iharap sa’kin at isang malawak na ngiti ang aking pinakita sakanya.
“Hun, no need to say sorry. I’m fine, let’s just accept the fact that I’ll leave soon but please, ‘wag mong sisihin ang sarili mo.” Saad ko rito saka siya niyakap ng mahigpit.
I only have three months to live.
__________________
It’s Thursday morning ng maisipan kong maglakad-lakad sa garden ng hospital. I’m thinking of something that I can do before leaving this world.
Then suddenly a patience caught my attention, so I walk near at her and talks with her.
“Hi?” bati ko ng makalapit ako rito, agad na napalingon siya sa direksyon ko at tinignan ako ng masama.
“You look sad, may problema ka ba? Baka makatulong a—” hindi ko na natapos yung sasabihin ko ng magsalita ito at bakas sa boses niya ang galit at pagkainis.
“Kung sasabihin ko sayo na may taning na ang buhay ko, may magagawa ka ba para mapatagal pa yun ha?! Look I’m still young to leave this world, hindi ko pa nga nakikita si papa,” ramdam ko sa bawat salita niya na nalulungkot siya sa mga nangyayari sakanya.
I tap her shoulder and hug her so tight. Gusto kong iparamdam sakanya na ‘di siya nag-iisa at may karamay siya at hindi pa huli ang lahat para sa kanya.
“Alam mo ba sabi sa’kin ni doc? I have 3 months to live, nakakatawa lang isipin na may taning na ‘din ang buhay ko pero wala tayong magagawa. Kaysa sa ilubog mo yung sarili mo sa kalungkutan ‘bat hindi mo nalang enjoy yung mga nalalabing araw mo sa mundo? ” mahabang saad ko rito.
Bakas sa mukha niya ang pagkabigla at lito sa mga sinambit ko kaya ngitian ko ito at ginulo ang buhok nito.
“What I mean is ayokong magsisi ka na ‘di mo nagawa yung mga gusto mong gawin bago ka mawala sa mundong ito, at saka ‘di naman natin sigurado kong hanggang kailan ba talaga tayo tatagal sa mundong ito,” dagdag ko pa.
Marami kaming napag-usapan hanggang sa abutin kami ng hapon sa pag-uusap ay nagpaalam na ito na babalik sa silid niya upang magpahinga at nagpasalamat pa ito sa akin dahil ‘raw napagaan ko ang loob niya.
“Pagaanin ang loob ng mga taong nalulubog...

sa kalungkutan? ” biglang sambit ko sa aking sarili.
Kung magtayo kaya ako ng isang malaking organisasyon? Organisasyon na makakatulong sa mga pasyenteng nawawalan na ng pag-asa na mabuhay?
Sayang naman ang mga naipon kong pera kung hindi ko magagamit, hindi ko naman madadala ang kayamanan ko sa kabilang buhay kaya mas mabuti nang maibahagi ko nalang ito sa mga nangangailangan.
Agad akong naglakad pabalik sa aking silid upang makausap ang aking asawa sa planong naisip ko, ‘di ko mawari sa aking sarili ang sobrang saya sa ideyang naisip ko.
__________________
Nakausap ko na ang aking asawa tungkol sa orginasasyon at pumayag naman siyang tulungan ako.
Nakapagpatayo na kami ng isang organisasyon at tinutulungan ako ng aking asawa, mga kamag-anak at kaibigan upang mapalago ito.
__________________
Lately, I’ve been busy helping other people. Alam niyo yun? Ang sarap sa feeling tumulong sa ibang tao. May mga tao akong nakakausap na sinisisi nila ang Diyos kung bakit sobrang unfair ng mundo. May mga tao din namang tanggap nang may taning ang kanilang buhay kagaya ko.
Pero alam niyo? Ang narealize ko lang sa pagtulong ng ibang tao ay kumuha ka ng lakas sa Diyos. Araw-araw akong nagrorosaryo, nagbabasa ng Bibliya at nagdarasal. Pinagdarasal ko na sana dinggin niya ang mga panalangin ko at gabayan ang lahat ng tao. Dahil alam kong ang Diyos lang ang pupuna sa ating mga buhay.
Kinalimutan kong may sakit ako, iniwaksi ko na yun sa aking isipan dahil ang nasa isip at puso ko lang ay tumulong sa mga tao na walang hinihinging kapalit.
__________________
“Rosamar! Magsisimula na yung program. Pumunta ka na sa stage!” sigaw ng aking asawa.
“Papunta na!” ngumiti ako sakanya at tumayo na.
Pumunta ako sa stage at hinarap ang mga tao. Kinuwento ko sakanila yung mga bagay at mga pangyayari sa buhay ko. Isinama ko na din yung mga pangyayari sa organisasyon.
Habang nagkukwento ako, hindi ko maialis ang mga ngiti sa aking labi. After 3 years, masasabi kong sobrang successful na ng organization na itinayo ko. Sobrang dami na ng sponsors at mga taong kagaya ko na gusto ding tumulong sa mga taong nawawalan na ng pag-asang mabuhay.
And yes, I’m still alive. 3 years ago, the Doctor said that I only had 3 months to live but miracles do happen everytime. I guess God let me live because I still have mission to do, and that is to help other people.
“Ladies and Gentlemen, once again I am Rosamar Embalzado Vallejo, the Founder of Life of Giving organization. And I will leave you a saying, Live the life you’re proud of. Don’t let your negativity drive your own wills in life. Surrender all your worries to God and praise Him till the end. Remember that the darkest nights produce the brightest stars. Out of every tribulation and trial, you come out and shine because of God’s goodness.”
Pagkatapos kong magsalita sa harap, nagpalakpakan ang mga tao. Tumingin ako sa langit at ibinigkas ang katagang…”Panginoon ko, maraming salamat sa lahat. Wala na po akong mahihiling pa. Ang gusto ko lang ay gabayan mo kami palagi. Mahal na mahal po kita.”