𝗪𝗛𝗘𝗡 𝗧𝗛𝗘 𝗖𝗢𝗟𝗗 𝗠𝗔𝗙𝗜𝗔 𝗞𝗜𝗡𝗚 𝗜𝗦 𝗜𝗡𝗟𝗢𝗩𝗘
𝖶𝖱𝖨𝖳𝖳𝖤𝖭 𝖡𝖸: 𝖯𝖱𝖨𝖭𝖢𝖤𝖲𝖲 𝖫𝖸𝖭 𝖱𝖮𝖡 𝖶𝖱𝖨𝖳𝖤𝖱𝖲
°𝐂𝐇𝐀𝐏𝐓𝐄𝐑 𝐎𝐍𝐄°
♡
•Icealla Hell•
“Ma’am pinapatawag po kayo ni sir Fernando.” I looked at Manang Felicia. She smiled sparingly so, I sighed and then walked towards daddy’s office.
“Bakit nyo ako pinatawag dad?” Bored na sabi ko dahil wala akong pakialam sa sasabihin niya.
“You need to back at the Philippines.” He said in a serious tone of voice. Nor can it be seen on his face that he is joking. What else can I expect? Siguro nga sa kanya ko pa namana ang ugali ko.
“What am I going to do there in the Philippines? Dad, I’m happy here? Why would I go back to the Philippines?” Nakipagmatigasan ako sa pakikipagtitigan kay Daddy.
Ayukong bumalik sa Pilipinas.
“There is nothing you can do. Go home at the Philippines, that’s my decision. Hindi mo kailangan takasan ang lungkot.” He said and picked up the cellphone. I was just looking at him seriously.
“Mamaya na ang flight mo. Mag impake ka na.” Sabi niya kaya wala na akong nagawa. Siya padin naman ang masusunod.
Tama si Daddy. Hindi ko pwedeng takasan ang lungkot. Wanna know why I don’t want to go back to the Philippines?
10 years ago, Mommy and I were happy while we were in the car. She drove home, we were from my school at that time because she picked me up. Habang nag d-drive si Mommy may tumawag sa kanya. She answered the call. She mentioned ate Emily’s name. Hindi ko alam pero kinabahan ako ng biglang tumulo ng sunod sunod ang luha ni Mommy. Gumiwang ang sasakyan at hindi ko alam ang gagawin ko. I was only 8 years old at that time. I don’t know how to drive a car yet.
Sobrang bilis nang pangyayari dahil nakita ko na lamang na babangga kami sa isang truck. I cry not because of the pain I feel. That’s because I’m afraid of losing Mommy.
Nakita ko kung paano mag kagulo ang lahat. Tumingin ako noon kay Mommy na nakapikit at puno ng dugo ang katawan. Mabuti na lang at nadala agad kami sa hospital.
When I woke up then I didn’t know what to do. I asked where Mommy was, Daddy said Mommy was just sleeping. But I am not a fool to believe. Alam ko na iniwan na ako ng tuluyan ni Mommy. Sinisi ko noon si ate Emily. But I was wrong dahil wala na rin si ate noon.
And that’s why I don’t want to go back to the Philippines.
But this is me now, I have to face everything.
I am Icealla Hell Vhalira 18 years old. I have long black hair, purple eyes and I don’t know why. Has red lips, pinkish cheeks and a sharp nose. Simple but dangerous.
After I packed my things, ay umalis na rin agad ako, ayukong ma late sa aking flight. I didn’t yell anymore ayuko kasing madaldal.
By the way. I have no friends in Korea. I was just inside the house and not coming out. I’m studying but only in gadgets.
Ipinikit ko ang mga mata ko para matulog na lamang.
***
Pag labas ko pa lang ng eroplano ay bumungad sakin ang kakaibang simoy ng hangin. Nag lakad na lang ako para humanap ng taxi.
Pero biglang nag vibrate ang cellphone ko.
‘Nandyan na si Mang Yuri. Siya na ang mag hahatid...

sayo sa bahay.’
Text ni Daddy. Hinanap ko na lang si Mang Yuri, kahit papano kilala ko pa naman yon. 5 years old pa lang ako ng maging driver yon nina Mom and Dad.
“Ma’am Icealla!” Tumingin ako sa sumigaw at si mang Yuri ito. Tipid akong tumango kaya nag kamot naman siya ng kanyang ulo.
“Akin na po ang bagahe nyo ma’am.” Binigay ko naman sa kanya ang bagahe ko na hindi masyado kabigatan.
Papasok na sana ako ng biglang may humablot ng bag ko.
Tsk. Napangisi na lamang ako.
Not me boy…
“Mang yuri, mauna na po kayo sa mansion. May hahabulin pa ako.” Nag tatakang tumango naman ito. Hindi ko na hinintay ang sasabihin nya.
Hinabol ko ang lalaking walang humpay sa pag takbo. Agad kong hinugot ang maliit na kutsilyo na nakita ko sa isang lalaki.
Nang makita kong nag palinga-linga siya ay agad kong pinatamaan ang kamay niyang may hawak sa bag. Nabitawan niya ito.
Nag kagulo ang lahat dahil sa pag sigaw nito.
“F*ck you dude!” Agad kong kinuha ang bag at tumakbo na paalis sa lugar na yon.
Hinihingal akong bumalik sa pinanggalingan ko kaso wala na si mang Yuri.
Tanga lang girl. Pinaalis mo na diba?
Tsk.
Nag lakad na lang ako dahil wala na akong oras para makipag sabayan sa mga taong nag sasaya tsk.
“I don’t know that it’s fashionable to grab a knife that you don’t own.” Napatingin ako sa likuran ko ng may lalaking seryosong nakatingin sakin.
“Tsk. I do not know you. I don’t care what you say.” Nag lakad na lang ako papalayo. Pero ramdam ko parin ang mga titig ng mata ng lalaking yun sa likod ko.
Hinayaan ko na lang at pumara ng taxi.
Pag dating ko sa mansion ay wala parin pinagbago. Maganda parin.
“Welcome back Young Lady.” Sabay sabay na bati ng limang katulong.
“Hindi ko alam na may katulong pala dito si Dad.” Dumeretso ako sa kwarto ko at saka nahiga sa kama.
“Young Lady, may ipinapadala po ang Daddy nyo sainyo.” Sabi ng isang katulong sa labas ng kwarto ko.
“What is that?” I got up from lying down and opened the door. Isang maid ang nakita ko at may hawak na envelope.
“Thank you.” Isinara ko na ang pintuan at saka bumalik sa pag kakahiga.
“Hedzon University? Ano to?” Nag tatakang sabi ko.
Napatingin ako sa cellphone ko ng mag ring ito.
Daddy’s Calling…
“Dad, what is this envelope for? Why am I enrolled?” Nag tatakang sabi ko.
“You have a mission to do. Icealla, you know what kind of person I am, don’t you? I want before I disappear into this world, you are ready to fight for your Mommy. Para sa hustisya.” Naguguluhan man ako ay tumango na lang ako kahit di naman makikita ni Daddy.
Hustisya?
Para saan?
Para kay Mommy?
Bakit?
Mga katanongan sa isip ko na alam kung hindi pa masasagot sa ngayon.
“Ne appa, geogjeong maseyo malsseumdaelo halgeyo jeoneun dangsin-ui janyeoigi ttaemun-e dangsin-i jeoleul haechiji anh-eul geos-ilago hwagsinhabnida.” Pinatay na nito ang tawag kaya tulala akong naupo sa kama.
Bakit?
May hindi ba ako nalalaman?
May dapat ba akong malaman?
Kung sakali… Ano naman yon?
°𝐄𝐍𝐃 𝐎𝐅 𝐂𝐇𝐀𝐏𝐓𝐄𝐑 𝐎𝐍𝐄°
Author Notes: Thank you so much sa pag welcome again sakin bilang writer. Lahat ng comment nyo ay sobrang na appreciate ko. Thank you talaga, sorry pala kasi di ko lahat ma-replyan. Masyado kayong marami. Love lots!