HINDI alam ni Rhodel kung magiging masaya o malungkot sa nabalitaan mula kay Clark. Kalalabas lang niya ng computer shop at hindi malaman kung ano ang magiging reaksiyon. Ibinalita kasi ng kaibigan sa e-mail na palagi na raw nag-aaway ang kanyang mga magulang. His mother wanted to stop the agreement but unfortunately his father would not. Ayaw raw nitong mapahiya sa kumpadre. He knew his dad so well. Hinding-hindi ito papayag na mabahiran ng kahihiyan ang pamilya.
Pero kahit na ganoon, hindi pa rin niya mapigilang mag-alala para sa mga magulang. His parents never fought before. Well, at least not in front of him. Kung sakaling may tampuhan ang mga ito, sigurado siyang mapag-uusapan iyon nang mahinahon at masinsinan.
Napabuntong-hininga si Rhodel. Kung iuurong lang sana ng dad niya ang kasunduan sa kumpadre nito, hindi sana sila magkakagulo. Hindi sana niya maiisipang maglayas.
The thought of his parents made his heart ache. He missed them, of course. But he was not going home just yet, not until his father finally put a stop to this stupid arranged marriage.
ππππππππππ
RHODEL walked inside the house and found Cris in the living room, a book on her lap and a popsicle on her hand. She was flipping through the pages of the book without even glancing up at him. Kagagaling lang niya sa computer shop nina Kuya Bruno at ang akala niya ay natutulog ang dalaga sa kuwarto nito. Day off ni Cris at hindi nito naisipang umalis ng bahay. It was not that he wanted her out; rather, he wanted her to be there with him.
Sa wakas ay nag-angat ng tingin si Cris sa kanya, saka ngumiti. Inilagay nito ang librong binabasa sa coffee table at tumayo.
“Wala ba akong ganyan?” sabi niyang inginuso ang popsicle nang lampasan siya nito.
Pumihit ang dalaga at nahihiyang ngumiti. “Sorry. Akala ko kasi ayaw mo. Saka umalis ka kaya isa na lang ang binili ko.”
“But I’m here now.”
“Para ka namang bata. Oh, eto!” Inilahad ni Cris sa kanya ang kamay na may hawak na popsicle.
Napadako ang tingin ni Rhodel sa hawak ng dalaga at may naisip siyang ideya. Pigil ang ngising dumukwang siya at isinubo ang natitirang popsicle nang hindi kinukuha ang stick.
Nanlaki ang mga mata ni Cris at umawang ang bibig. Muntik na siyang matawa habang tumutuwid ng tayo.
“Kinain mo lahat!” bulalas ng dalaga. She looked upset that he took the entire popsicle into his mouth.
“Oh, do you want some?”
“Nagtira ka naman sana kahit—–”
He silenced her with his mouth. Alam ni Rhodel na nagulat si Cris dahil sa singhap na kumawala sa bibig nito. But he did not allow her to protest; instead, he cupped the back of her neck with his hand and tilted her head. At first, Cris mouth remained closed but he coaxed her to open her mouth a little wider and she finally did, almost reluctantly. A strangled groan escaped his throat when his tounge slid past her cold lips. The matcha mousse-flavored popsicle tasted even better from her mouth.
Using his tounge, he pushed a chunk of the flavored ice from his mouth to hers. Mukhang hindi rin iyon inaasahan ng dalaga dahil napasinghap uli ito.
He pulled back and stared into her eyes. Her face was flushed, he noticed. Parang gusto tuloy niyang gawin uli iyon. Too bad, wala nang popsicle sa kanyang bibig. Napansin din ni Rhodel na nabitawan pala ni Cris ang stick dahil nasa sahig na iyon malapit sa paa nito. She blinked twice; it was as though she was trying to comprehend what just happened. She was awfully shocked, he was sure.
(Cute π), he thought. He then tapped the tip of her nose before sliding past her with an amused grin on his lips.
β£οΈβ£οΈβ£οΈβ£οΈβ£οΈβ£οΈβ£οΈβ£οΈβ£οΈβ£οΈ
CRIS like Rhodel big-time, no doubt about that. What she thought was just a mild fascination with him at first had grown into a full-blown attraction even before she could hold her hands up and say “stop.” Iyon lang naman ang naiisip niyang dahilan kung bakit hindi siya mapakali at parang kinikilig pa kapag nakikita si Rhodel o di kaya’y may ginagawa itong nagpapabilis sa tibok ng kanyang puso.
Kagaya na lang ng halik na iyon. Oh, God. Parang gusto niyang matunaw.
It was the weirdest kiss ever, and yet, it was exciting, not to mention a little sensual. Never in her life did she imagine ever doing something like that with anyone. It was totally unexpected. Ni hindi nga niya nagawang itulak ito palayo. At hanggang ngayon, malakas pa rin ang tibok ng kanyang puso.
“Damn, heart. Calm down, will you?” anas ni Cris. Kinagat niya nang mariin ang ibabang labi upang hindi mapatili. Nasa kabilang kwarto lang si Rhodel at siguradong maririnig nito ang tili niya. But damn, hindi niya mapigilan ang sarili. Kumuha siya ng unan at itinakip sa mukha, saka tumili.
ππππππππππ
“WOW, BILIB na talaga ako sayo. Hindi basta-basta pinahihiram ni Kuya Borj ang sasakyan niya pero ikaw, nagawa mong pahiramin ka niya. Ano bang ginawa mo? Pinakain mo ba ng isang buong lechon?” nakataas ang isang kilay na tanong ni Cris. Nakahalukipkip siya at amused na nakangiti.
Totoo ang kanyang sinabi. Ni hindi pinahihiram ni Kuya Borj sina Kuya Indong at Kuya Bruno ng sasakyan. Pero agad na pumayag nang si Rhodel ang nanghiram.
Ano bang mahika ang meron si Rhodel?
“That means he trusts me,” simpleng sagot nito. Nakataas ang isang sulok ng mga labi nito na nagpalambot ng kanyang mga tuhod.
Tahimik na tumikhim si Cris. “Eh, san ba talaga tayo pupunta? Hindi mo naman siguro ako balak gahasain at patayin sa ibang lugar, no?”
Sumimangot si Rhodel. “Wow, your distrust is highly insulting, Miss Cris.”
Her stifled laugh turned into a sheepish grin. It was meant to be a joke, of course, but Rhodel’s reaction was epic. Kagabi pa kasi siya tanong nang tanong kung saan siya balak dalhin pero puro “you’ll see” lang ang sagot nito.
“Just trust me, okay? Hindi naman Kita ipapahamak, eh,” sabi nito.
Mariin niyang pinaglapat ang mga labi habang inaalis ang pagkakahalukipkip. “Oo na, hindi na ako magtatanong. Basta siguruhin mo lang na safe tong pupuntahan natin.”
A joyous smile appeared on Rhodel’s lips again. “Of course. Ako pa.”
Lumulan na si Cris sa pickup truck matapos ilagay ang backpack sa backseat. Seconds later, Rhodel slid into the drivers seat. She immediately buckled her seat belt and Rhodel did the same. Tahimik lang siya habang nagmamaneho ang binata. She noticed they drove outside the city and were heading to the east.
“Wait!” bulalas niya na napaigtad kay Rhodel. “Alam mo ba talaga itong ginagawa mo? You’re new here. At sigurado akong hindi mo pa alam ang mga lugar dito.”
He flashed a smile. “This place were heading to is just ten kilometers away from the city, according to Google. Lucky me, alam ni Kuya Borj ang lugar na to kaya ginawan niya ako ng sketch map. At isa pa, we can always ask for directions.”
Noon lang niya napansin ang isang papel na nasa dashboard. Kinuha niya iyon at tinignan. “Catanico Falls?” bulalas niya sa nanlalaking mga mata.
“Yup!” sagot ni Rhodel habang nakatingin pa rin sa daan.
“Hindi ko alam na may ganitong falls dito,” natatawang sabi ni Cris.
Rhodel laughed, too, as he spared her a glance. “Tell me, where are you from, exactly?” he asked playfully.
“Hindi lang talaga ako adventurous na tao, no.”
Several minutes later, narating na nila ang barangay kung saan matatagpuan ang nasabing talon. They asked for further directions in order to reach the waterfall. Rhodel told her that the parking space was limited. Only six vehicles could be accommodated, umaasa si Cris na hindi masyadong matao. At nakahinga siya nang maluwag dahil meron lang dalawang sasakyan sa parking space.
“This is perfect,” sambit ni Rhodel habang bumababa ng sasakyan.
Kinuha ni Cris ang backpack sa backseat at ganoon din ang ginawa ng binata.
“Oh, eto.” He tossed her a small bottle and she caught it with her hands.
“Ano to?” tanong niya, sabay tingin sa hawak.
...