“Paano mo ako nahanap? Sinong may sabi sa iyong nandito ako? Sinong may sabi sa iyong puntahan mo ako dito?” sunod-sunod na tanong nito nang makita ko siyang lumabas galing sa loob ng drug store.
“Walang may sabi, ‘di ba? Sinabi ko na sa ‘yo na magaling ako maghanap. Nakalimutan mo ata. Mr. Raizoñia na itong babaeng nasa harap mo ngayon, ay isang agent.” Pag-paalala ko pa sa kaniya. Malamig pa sa yelo ang titig nitong pinukaw sa akin. Nasasaktan ako.
“Hindi ko nakakalimutan ‘yon. Ms. Agent Ferrer. Ang kalimutan ko lang ay ang ikaw mismo at ang pagmamahal ko sa ‘yo. Kaya p’wede ba? Tigilan mo na ako. At kalimutan mo na ako,” wika nitong dahilan para bumagsak bigla ang mga luha ko. Akala ko pag makita ko siya uli hindi ako masasaktan, mali pala ako. Ang sakit pa pala. Ang sakit pala.
‘Move on at kalimutan mo na siya.’ Nakakatawa ang salitang iyan minsan. Madaling sabihin, mahirap gawin. Bakit? Ganoon ba kadali kalimutan ang isang tao? Ang nararamdaman at ang pagmamahal mo para sa kaniya? Ang mga alala na binuo n’yo parehong dalawa? Sabihin n’yo sa akin paano ko siya madaling makalimutan sa anim na taon na pinagsasamahan namin sa isang kisap mata lang.
“Bakit ako ba? Doctor, Raizoñia, nakalimutan mo na? Hindi mo na ba ako mahal? Magsabi ka nang totoo. Tumingin ka sa mga mata ko ng deretso. Dahil ako, hindi pa kita nakalimutan. Mahal pa kita,” naiyak ay aniya ko sa kaniya. Sa totoo lang sobrang lakas ko. No’ng hiniwalayan niya ako parang wala lang sa akin, parang hindi ako nasaktan kasi hindi ako umiyak pero lahat ng oras at atensyon ko binubuhos ko sa trabaho. Ni hindi ko tuloy naalagaan ang sarili ko.
“Ms, agent Ferrer. Bakit ba ang tigas ng ulo mo? Sinabi ko na sa ‘yo. Kalimutan mo na ako, h’wag mo na akong hanapin at habulin, humanap ka nang iba. May stage four cancer ako. Malala na. Kunti na lang ang oras ko sa mundong ito. Hindi na kita makakasama at maalagaan pa at mas lalong mababantayan.” Hindi niya rin napigilan ang emosyon niya napaluha ito. Tama, ito ang dahilan niya kaya niya ako hiniwalayan. Hinanap ko siya at hinabol kaya lang hindi ko siya naabutan. Sobrang hirap at sobrang sakit.
“Sasamahan kita, aalagaan kita, babantayan kita. Raizoñia, mahal kita. Gusto ko makasama ka kahit sa maikling panahon na lang. Pero, bakit ba pinagkakaitan mo ako. Bakit?” Napaluhod ako sa kahinaaang nararamdaman ko. Sa oras na ito...

dito ko naramdaman ‘yong sakit na tinatago at kimkimin ko. Nakakamatay ‘yong sakit. Sinasakal ako ng sarili kong kamay. Hindi ako makahinga.
Bakit may mga taong gan’on. Iiwasan at lalayuan ka para lang hindi ka nila makitang nasasaktan pag mawala sila at iiwan ka nila. Gan’on siguro sila sa ‘yo lalo na pag mahal na mahal ka nila. ‘Yong ipapaubaya ka sa iba at pahahanapin ng ibang taong mamahalin mo at mamahalin ka para makita at maramdaman niya na pag aalis at mawawala siya masaya siya para sa ‘yo.
“Tama na, tapos na ang lahat. Hindi na p’wede. Ngayon na nakita mo na ako, Ms. Agent. Umalis ka na. Kalimutan mo na ako. Mahal kita, Agent Ferrer ko, mahal na mahal kita. Alagaan mo ang sarili mo. H’wag mong pabayaan sarili mo. Tandaan mo maikli lang ang buhay piliin mo lagi ang magmahal at maging masaya. Mag-iingat ka. Iiwan na kita.” Mga salitang parang bala na tumama sa dibdib ko tagos sa likod ko. Nanghihingalo ako sa sakit at pilit na nilalaban ito. Masakit. Sobrang sakit. Hindi ko kaya.
“Mahal na mahal kita, nagmamakaawa ako. H’wag mo akong iwan. Doctor Raizoñia, h’wag mong gawin sa akin ‘to. Hindi ko kaya. Raizoñiaaaaaa.” sigaw ko pa ng malakas sa pangalan niya. Pero wala na umalis na siya. Unti-unti ay nawawala at naglalaho na siya. Masakit, hindi ko alam kung saang paraan ko ipapaliwanag ang nararamdaman ko. Ang alam ko lang sobrang sakit.
Kailangan kong mabuhay at tanggapin na wala na siya. Ipagpatuloy ang buhay mumuhay ng payapa mahalin ang sarili at maging masaya. I don’t need someone else in to my life. Lalo na kasi hindi ko na kayang magmahal pa at wala na ata akong mamahalin pa kundi siya lang. Kundi ang lalaking mahal ko lang. Siya ang unang lalaking minahal ko at siya din ang magiging huli kong mamahalin. Habang buhay.
“Ms. Ferrer. Sa wakas gising ka na,” aniya ng isang boses.”
“Anong nangyari sa akin? Sa mga kasamahan ko?”
“Na ambush tayo, Agent. Wala na silang lahat ikaw lang ang nakaligtas. Maswerte ka kaya magpagaling ka. GodBless sa ‘yo.” Wala akong masabi. Ang naalala ko lang nakaligtas ako at may tumutulong sa ‘kin at alam kung siya ‘yon. Tumulo ang mga luha ko. Naalala ko last meet namin ‘yon din ang araw na nawala na siya at ‘yon din ang first anniversary namin. At ito din ang araw na nagising ako it’s our date anniversary.
________
BY: PAINLESS PEN MANUNULAT
Thanks for reading mga MAHAR