Marahas na binawi nito ang bag nito. “Wala na akong pambili ng Prozac, gaga!”
“But what are you going to do, Tita?” tanong ni Jonathan.
“Hindi ko alam. Wala akong alam.”
Inakbayan ito ni Jonathan. “You’ll be okay.”
“I will never be okay! Saan kami titira ni Matilda? Saan kami kukuha ng kakaininsa araw-araw?”
Umiling-iling sina Laila at Luchie.
“Hindi ka kasi nakinig sa akin, Lisbeth,” ani Laila.
“Sinabihan na kita noon na mag negosyo ka.”
“At sinabihan kitana mag-ipon habang may naibibigay sa’yo si Ramses. Alam mo naman ang ugali n’on. Dapat ay naging marunong at praktikal ka noon pa,” wika naman ni Luchie.
“Paano ko maiisip mag ipon, ha? Ang kaligayahan ko lang ay ang gumasta. At paano ako mag nenegosyo gayong hindi naman ako binibigyan ng lintik na Ramses na iyon ng puhunan?”
Hindi na nagsalita uli sina Luchie at Laila. Alam na ng mga ito na talagang hindi rin marunong humawak ng pera ang kanyang mama. Hindi niya masisisi ito. Paggasta lamang ang naging konsolasyon nito sa pananatili sa piling ng kanyang papa.
“Kasalanan ninyo,” paninisi nito kina Luchie at Laila. “Kung hindi kayo pumatol sa magaling kong asawa, hindi sana naging ganito kamiserable ang buhay ko.” Supalpal ang dalawang ginang.
Si Luchie ang unang nakabawi. ” Pinagbayaran naman namin ang kasalanan namin sa’yo, Lisbeth.”
“At bayaran n’yo ako ngayon sa mga ginastos ko sa libing.”
Agad na naglabas...

ng checkbook si Laila. Kapagkuwan ay in-examine nito ang mga resibo, nagkuwenta, at saka nagsulat ng amount sa tseke. Pagkatapos ay pinilas nito iyon at iniabot sa kanyang mama.
Her mother eyed the check. “Postdated?”
“Maso-short ako, eh. May mga papasok akong tseke bukas. Two weeks lang naman,” sabi ni Luchie.
“Do we really have to sell the house, Mama?” tanong niya.
“Anong sell? Nakasangla ‘yon at palalayasin na tayo no’n, gaga!”
“Even the car?”
“Kung gusto mo, carnap-in mo.”
“Saan tayo titira?” Wala na rin siyang kahit anong asset maliban sa mga alahas at signature clothes. Ni hindi niya nagawang tapusin ang pa-aaral at wala siyang alam na trabaho. Ang akala kasi niya ay habang-buhay siyang mag bubuhay-mayaman at kapag namatay ang kanyang papa ay lalo pa siyang yayaman.
“Hindi ba naka-insure si Papa?” tanong niya.
“Wala siyang insurance dahil matagal na pala niya tayong niloloko. Matagal na siyang walang pera. Ang mga ibinibigay niya saakin ay pinagsanglaan ng mga lupa niyang minana sa kanyang ninuno at ang iba ay inutang lamang niya kaya ako ang sinisingil ngayon. Ano’ng ibabayad ko? Puri?”
Oh my!
The impact of the revelation had finally hit her.
“This can’t be happening, Mama.” She tried to look at the bright side, as she always tried to do in cases like this. This time, she failed.
“It’s happening, my dear daughter. Mas mahirap pa tayo sa daga ngayon.”