TWO HEARTS BENEATH THE MOON
Kabanata 1
Pagkatapos ang nangyari kahapon ay hindi ibig sabihin na titigil na ako. Kaya nandito ako sa library para hintayin siya.
Inangat ko ang palapulsuhan ko. I glanced at my watch again for the ninth time. Alas kwatro na ng hapon. Halos dalawang oras na ang nakalipas ng matapos ang klase namin.
Ilang oras na lang ang dumaan ay magdidilim na naman ang paligid. Magsasama na naman ang buwan at maraming bituin. Without the stars, the moon was sad and alone in the middle of the dark.
‘Saktong patapos na’ko sa binabasang hiniram ko, that I didn’t even understand each of every words inside the book I was holding. Kumbaga, dekorasyon lamang sa lamesang kanina ko pa inuokupa.
Mabilis kong isinarado ang librong hawak nang makita ko si Travis. Hinintay ko muna siyang manghiram ng libro atsaka ko siya lalapitan mamaya.
Nakita ko siyang pumunta sa isang sulok ng library, kung saan ang mga lumang libro. Kumunot ang noo ko, ito ang unang nakita kong pumasok siya doon. Sigurado ako dahil kahit kailan hindi nawawala ang paningin ko sa kanya dito sa library. Or did I just miss something? May nakaligtaan ba ang mga mata ko? Baka naman may kailangan talaga siyang libro doon.
Hindi ako nakapagtiis at sinundan siya doon. Mas lalong kumunot ang noo ko at magkasalubong na ang kilay ko nang makita walang tao roon. Wala rito si Travis. Saan siya pumunta? Namamalikmata lang ba ako kanina? Pero impossible hindi ako nagkakamali, siya ang nakita ko kanina. Nakita ko pa siyang napatingin sa gawi ko kanina.
“Ano’ng ginagawa mo dito? ‘Di ba kanina pang alas dos ang uwian niyo, Candace.” Nagulat ako sa boses niya galing sa likod ko. Napahawak pa ako sa mismong dibdib ko.
Kagat ang ibabang labi humarap ako sa kanya. Nandito siya, sa harapan ko mismo. Paano? Pinagtataguan niya ba ako? Pero wala akong makita na pwede niyang pagtaguan. Pahapyaw kong pinaglakbay ang aking paningin, puro mga aklat ang nandito, at may isa pang daan sa pinakasulok sa may kadiliman na bahagi, na ngayon ko lang napansin. Baka doon siya galing.
“A-ahm. Kasi,” hindi ko kayang salubungin ang kanyang mga titig. I didn’t know what to say. I swallowed my tongue in fear. He gave me a dark meaningful look.
Hindi ko mabasa ang nakarehistrong ekspresyon sa kanyang mukha, bukod sa nakikitang madilim niyang titig sa’kin. Hindi ko rin mawari ang bumabalot sa boses niya. Atleast, hindi kagaya kaninang umaga na boses iritado.
Hinayaan ko ang sarili kong titigan niya ako. Wala akong mahanap na salita. Hindi ko kayang ibuka ang bibig ko para magsalita. Kumakabog ang puso ko sa pinaghalong gulat, saya at hiya dahil sa presensiya niya sa harapan ko.
Mas nangingibabaw nga lang ang hiya dahil sa pagsunod ko. Sana kainin na lang ako ng mga librong ‘to.
“Say something, little one. You left your tongue out there, huh.” he said in a deep voice, and the side of his lips twitched.
“Travis!” Someone called him. Nilingon namin siya ni Travis. Si Kage, isa sa mga kaibigan niya, at may bitbit na dalawang libro. Nakangisi siya habang palipat-lipat ang tingin sa amin ni Travis.
Nakahinga ako ng maluwag nang dumistansya si Travis at hinarap ng tuluyan ang kaibigan.
Pero wait lang ha, bakit ang epal ng mga kaibigan niya. Nandoon na e, mag-uusap na kami e. Bwis*t talaga!
Travis gave me one last glance bago siya sumunod kay Kage.
Great! What a great day! One of his friends ruined my day again!
“BUT courting him is not the only way to make him yours, Candace.” Keith said sincerely. Mataman ko siyang tinitigan. Maganda si Keith, kaya lang dyahe...

ang salamin nito sa mata.
“Siya ang lalaki. Courting is their work.” Segunda naman ni Bana at sabay pa silang tumango ni Keith bilang pagsang-ayon sa mga binitawan nilang salita para sa’kin.
Nandito kami sa canteen, at kasalukuyang kumakain ng pang-hapunan.
“Oh, shut up you two! You know me! Hindi ako titigil hangga’t hindi ko nakukuha ang gusto ko. I like him. Yes! he rejected me many times but that doesn’t mean I give up that easily. If courting him is the only way para makuha ko siya, then I’ll court him kahit ipagtulakan niya pa ako. Sa panahon ngayon, kaya na din gawin ng babae ang gawain ng lalaki.” Mahabang litanya ko pagkatapos sumubo sa inorder kong spaghetti.
Travis Regan Gellego, the snobbish and arrogant good looking guy, third year college; engineering student, basketball player. Hindi nawawala ang pangalan sa listahan ng mga president lister. Maraming kababaihan ang handang lumuhod sa harapan niya para magpapansin sa kanya, at kabilang na’ko sa kanila.
Dahil gusto ko siya, I decided to court him but he rejected me. Not only once but many times.
He told me to stop courting him. Pero ang sabi ko ayoko.
Pag-itinigil ko ang panliligaw, e di malaki ang percent na hindi magiging kami. Kaya ako lang din ang masasaktan. Sino ang niloloko ko? Ako. So, Why would I stop? Baka maunahan pa ako ng iba. Sa dami pa naman ng mga admirers niya.
“Ikaw ang bahala, basta pinagsabihan ka namin. Kung uuwi kang luhaan… Ay, Candace! ‘wag kang magdrama sa’min!” Ngumunguyang sabi ni Bana. Kung gaano katabil ng bunganga ni Bana, ganoon naman siya pinagkait ng tangkad.
Umikot ang mata ko sa mga pinagsasabi nila’t hindi na nagsalita muli.
Oo, uuwi talaga akong luhaan, at tinitiyak kong galing ang iyak na ‘yun sa galak na mararamdaman ko balang araw. Pangako ‘yan! Itaga niyo pa sa sikmura nitong mga kasama kong sarap na sarap sa mga pagkain nila.
“Kumusta na ang panliligaw mo kay Travis? Ano lumevel up na ba? O level one ka pa rin?” Walang preno na tanong ni Bana.
“Sabihin na lang natin na nasa level 1.5, atleast ‘di ba umurong kahit kaunti.” nakangiti kong sagot.
Their jaw dropped in what I’ve said. May mali ba sa sinabi ko? Pinaghirapan kong makatungtong doon!
Nagtataka ko silang tinignan.
“Jusko! Halos isang taon mo ng niligawan ‘yun ah. Bakit nasa line of one ka pa rin?” Si bana.
“Eh kasi naman, noon hindi naman niya ako kinakausap, ngayon lang talaga, masungit nga lang.” maktol ko.
“Bilisan mong kumilos, marami kang kalaban, sayang ang isang ‘yun. Yummy pa naman.” Napatanga ako sa sinabi ni Bana.
“Hoy, Bana, ‘kaw talaga, kinukunsinte mo pa ‘tong si Candace. Kala ko ba, ayaw mo ang panliligaw niya.” mahinahon na sabi ni Keith.
Sa aming magkakaibigan na tatlo, si Keith ang pinakamahinhin, mabait, at masipag talagang mag-aral. Siya ang palaging top one sa klase simula pa nung highschool kami.
“May utak naman ‘tong kaibigan natin, Keith. Malaki na ‘yan. Alam na niya ang tama sa mali.” ‘Tong Bana talaga, mabunganga masyado.
Nakipag-apir ako kay Bana sabay bungisngis.
Hindi na kami muling nagsalita pa’t pinagpatuloy ulit ang kaninang naudlot sa pagkain. Tunog ng kutsara’t tinidor ang naririnig dito sa aming mesa. Ganoon din sa kabilang mesa pero may kasama iyon ng kwentuhan nila.
Bigla ay huminto sa pagsubo ang dalawa at napunta ang tingin mula sa likuran ko. Dahil nasa likod ko ang pintuan, kailangan ko pang ibaling ang ulo ko doon.
“Speaking of…..” parang may emoticon na heart sa magkabilang mata ni Bana sa nakita. Si Keith poker face lang. Ako, parehas lang kami ni Bana ng ekspresyon, ang pinagkaiba nga lang, may kasamang paglundag iyon ng puso ko.