TWO HEARTS BENEATH THE MOON
Kabanata 10
“You should really hire some as soon as possible, Fiya. Para kapag natapos ang isang branch natin sa Maricela, hindi na tayo mahihirapan pang-humanap ng tao doon. And please, submit to me the resume of those people, I will be the one to interview them.” boses ni mama ang nabungaran ko ngayong umaga ng sabado.
Nakatayo siya sa gitna ng aming sala, halatang kagigising dahil sa suot na roba, at sa magulo nitong buhok. But her messy hair wasn’t deducted as Adelaida Mondelo, still, the elegant Adelaida. May kausap siya sa phone nang lapitan ko.
“Good morning, Ma.” sabay yakap mula likuran at hinalikan sa pisngi.
“Good morning, too, hija.” balik na tugon niya nang ibaba ang phone.
Bumuntong hinga siya ng malalim, “What’s with that heavy sighed? May problema ba sa restaurant?”
“Hay! Bakit ba kasi an’tagal mong makapagtapos sa pag-aaral? Kung pwede sanang hilahin ang araw ay ginawa ko na para naman may katuwang ako sa negosyong iniwan ng lola mo. Iyang papa mo sana pero hindi naman maiwan ang trabaho sa banko, atsaka ‘yang kuya mo… isa pa ‘yan, sinunod ang yapak ng papa mo.”
Mahina akong tumawa sa mahabang litanya niya. Si Mama ang namamahala sa namana niyang restaurant sa mga lola’t lolo ko. Dahil galamay at magaling magpatakbo si Mama, lumago ito ‘gang sa nagpatayo pa siya ng ibang branches sa parte ng Maricela at Cuerto, kabilang bayan. Kung tama ang narinig ko at sa pagkakaalam ko, nangangailangan sila ng tao para sa ginagawa pa lang na restaurant doon.
Si Papa at Kuya Dartian tumutulong lang kay Mama ‘pag hindi gaanong busy sa banko.
I hug her tighter, “Relax, Ma. Ang wrinkles dadami ‘yan. Sige ka,” pananakot ko.
“Promise, ‘pag nakatapos ako, tutulungan kita. Saka nandiyan naman si Ate Fiya.” Tukoy ko sa matagal ng nagtratrabaho sa’min, na naging manager sa main restaurant namin sa Sentro kalaunan.
“Sige na! sige na! Basta pagbutihin ang pag-aaral.” Napako ang paningin niya sa suot ko. Tumaas ang isang linyang kilay niya. “Saan ka pupunta? Sa pagkakaalam ko wala kang pasok ngayon sabado.”
“Ah. Magpapaalam sana ako, Ma. Pupunta ako sa school. May meeting kaming magkakagrupo tungkol sa project.”
“Okay. Eat your breakfast first, Hija. Gigisingin ko pa ang Papa mo.” Then, she left and headed to the stairs.
Tumungo ako sa kusina. Hindi magkandamayaw sa pagbigay ng pagkain sa’kin si ‘Nay Melda. Nakarinig pa ako ng maraming salita galing sa kanya nang kaunti lang ang kinain ko.
Sa katunayan busog pa talaga ako dahil sa kinain ko kagabi sa burol… feeling ko hindi natunaw iyong kinain ko kagabi. Is that even possible?
If I’m not sweaty that night, wala pa akong balak maligo, dahil ayokong lisanin ako ng amoy ni Travis.
Balak ko pa sana siyang dalhan ng mensahe upang itanong kung nasa kanila na ba siya, pero naunahan ako ng hiya. Kaya sa wakas, mas pinili ko nalang na puntahan siya sa kanila mamayang hapon pagkatapos sa school.
Hindi ba’t mas nakakahiya ang pangalawang plano kesa doon sa nauna, Candace? Kapal ng mukha talaga. Kontra ng isip ko.
Pero hindi natuloy ang pagbisita ko...

kila Travis dahil marami kaming ginawa ng araw na iyon sa school.
Courting him, hindi lang puro kilig. Napagtanto kong gusto ko rin umingay ang pangalan ko kagaya niya.
He’s top 2 president lister. Hindi ko siya kalevel kung katalinuhan na ang pag-uusapan.
So I’d try my best. Ganun naman talaga dapat eh. Inspiration. Keep it in your heart and feel it with full of passion.
Hindi masamang magmahal… kahit kailan hindi ito nakakadiri sa paningin ng tao.
Kung mahal mo ang isang tao, gagawin mo ang lahat para sa kanya. Walang tanong. Walang pag-aalinlangan. Basta para sa kanya gagawin mo. Kaya I understand some people who can do things that make themself embarassed… mali man o tama sa paningin ng iba.
“Candace, samahan mo ako kila Aling Lukring,” sabi ni Bana. Hapon ng lunes.
Nang biglang kinuha ni Liyk ang ponytail sa buhok niya. Malayang bumagsak iyon sa balikat niya.
“Tangina mo!” ngitngit ang ngipin na mura niya.
Winagaygay ang hawak na ponytail saka nang-iinis na tumawa si Liyk kay Bana.
“Habulin mo ako!” natatatawang sabi ni Liyk.
“Ano ka?! Hindi tayo nasa dagat para habulin kitang tangina ka! Akin na ‘yan!”
“Ang sarap mong asarin, alam mo ‘yon. Si Astepa sana, kaya lang baka bigwasan ako no’n.” he laughed like there’s no tommorrow.
“Anong akala mo sa’kin? Hindi marunong manuntok. Akin na ‘yan kasi, Asar ‘to! May pupuntahan pa kami ni Candace.” sabi niya kahit hindi pa naman ako pumayag.
Marahas niyang hinablot ang ponytail niya kay Liyk. ‘Atsaka ako binalingan ng tingin.
“Tara, Candace. Iwanan natin ang ugok na ‘to.”
“Tss. I can hear you, Bana.”
“E ‘di narinig mo, gusto mo ulitin ko pa. Ugok!”
Nauna siyang naglakad, sumunod naman ako sa kanya.
“Ano ba ang bibilhin mo kila Aling Lukring?” hindi ko napigilang itanong.
“Magpapaload lang.”
Lumabas kami ng campus, ngumiwi ako ng kumagat ang sinag ng araw sa’king balat. Itinaas ko ang payong para buksan. Ngumanga iyon, dahilan para takpan ang sinag ng araw na bumubunggo sa aking mukha.
Tumawid kami sa kabilang daan, mahinahon ang sementadong kalsada. Nilagpasan namin ang malaking puno ng santol papunta sa sari-sari store ni Aling lukring. O di kaya’y tawaging tambayan ng mga nagliliban sa klase.
Sa sobrang init ay pinagpawisan na ako sa bandang noo ko. Pinunasan ko ito gamit ang likod ng aking kamay.
Habang palapit kami ni Bana, palakas nang palakas ang tawanang naririnig namin galing kila Aling Lukring. Hindi ko alam kung bakit sa tawanan iyon nabuhay ang tambulerong namayani sa puso ko.
Sa tabi ng tindahan ay may kyosko. Kita ko mula doon ang usok ng mga sigarilyo, tinatangay ng ihip ng hangin.
“Hintayin na lang kita rito, Bana.” wika ko nang nasa may ugat kami ng puno ng mangga. Atleast dito may kaunting hangin.
Bana nodded.
Sa kuryosidad, napatingin ako sa kyosko. Maingay doon, puno ng tawanan. Tansa ko’y hindi lang lalaki ang nandoon kundi pati babae dahil sa boses na naririnig.
Ginawa kong pamaypay ang payong nang bumagal ang ihip ng hangin.
Pero agad ko rin itinaas ang payong para takpan ang mukha nang lumabas doon si Aidan. Panigurado kasama niya si Travis.