There she is, again. Standing while gripping her books against her chest. I even saw her stealing glances at me. Hindi lang ngayong araw na ‘to namataan ko siya sa labas ng gate ng school, laging pagkatapos ng klase ko ay nandiyan siya’t parang hinihintay ako.
I don’t want to conclude but I heard her friend saying it loud, “Oh! Ayan na si Travis”
“Shh! Zip your mouth, at ‘wag kang pahalata, Bana.”
I didn’t steal glances at them but my ears are on them. They’re still in high school, base sa uniporme sa kabilang pribadong paaralan. They’re supposedly doing their assignments or about school stuff but they were here trying to get my attention.
Umiling ako. Kids! Nasaan ba ang magulang ng mga ‘to? Dapat sinusundo mga ‘to, eh. Especially the chinky girl.
Every friday afternoon, ganoon ang nabubungaran ko sa labas ng gate. It seems she know my time to go home. Hindi ko na lang pinansin, para saan pa’t mapapagod at susuko rin siya sa huli.
“This is a one hella fucking toxic day.” ani Aidan habang palabas kami ng room. Katatapos lang ng pang-huling subject namin sa araw na ‘to.
“Sa’yo lang. Ang tanga mo kasi, Aidan,” Tumatawang sabi ni Gregor.
“Her face was bloody red after she saw that thing.” I said. Tumawa kami nang maalala ang nangyari kanina.
“Why did you take that out, by the way?” tanong ni Kage na nasa tabi ko.
“I just want to teased Jeka. So I showed her panty that I took after we make out. Hindi ko naman alam na nasa likod ko ang hukluban na iyon.” umiiling na sabi ni Aidan.
Imbes ituloy ng Prof. ang discussion tungkol sa lecture niya dapat, she discussed about sex after marriage instead. At pasaring pinagsasabihan si Aidan.
“I need to puff,” si Aidan, at napabuntong-hinga ng malalim.
“To Aling Lukring, then.” nakangising suhestyon ni Kage, patalikod siyang naglalakad ngayon kaya nakaharap siya sa amin.
Palabas na kami ng gate nang ilibot ko ang paningin ko. Waring may hinahanap na nakasanayan ko ng makita. Hindi naman ako binigo, nakita ko siyang nakikipagtawanan sa kaibigan na lagi kong nakikitang kasama niya.
She stopped laughing when I instantly got her attention. Agad siyang tumuwid ng tayo. Nakipaglaban siya sa akin ng titigan, at dahan-dahang sumilay ang munting ngiti sa labi niya.
I averted my gaze. Damn, I won’t fall for your charm, baby. I’ll never allow you to enter in my life. I never will.
Iyon ang pinaniwala ko sa sarili ko, but everytime I saw her… alam ko sa sarili kong may malaking nagbago.
I didn’t find her creepy everytime I saw her around while looking at me.
“Ano’ng pangalan niya?” tanong ko kay Riane, ka-klase ko, nang lapitan ko pagkatapos ng isang subject.
“Who?” Kunot-noo niyang tanong.
“The one who have freckles on her face. I saw you the other day talking to her.”
“Ah. Klasmyt no’ng pinsan kong si Betsy,”
“What is her name?”
“Si Candace. Acantha Candace Mondelo. Bakit?”
Candace, huh. Maganda. Gaya ng may-ari.
Nagsalubong ang kilay ko nang matanaw kong bakante ang upuan na nakayakap sa katawan ng puno ng mangga, kung saan palagi ko siyang nakikita doon pagsapit ng uwian.
My gaze roamed around, nagba-baka sakaling makita ko siya. Subalit nabigo ako… gaya ng sumunod na biyernes.
Mabilis ang lakad kong tinungo ang labas ng school, but to my dismay, I didn’t saw her again. Tama ang hinala ko. She didn’t take this seriously. Nagsawa na siya. Mabuti na lang pinigilan ko ang sarili kong lapitan siya.
Three fucking straight friday afternoon I didn’t saw her outside in our school. Hindi sa hinahanap ko siya kundi nasanay na ako sa presensiya niyang makita doon sa dating puwesto.
But this day was different, habang naghihintay sa barkada, dahil gaya ng dati hindi ko na naman napigilan ang sariling mauna at tignan ang labas ng school.
Nakita ko siya. Hindi ko pinahalatang natutuwa akong makita siyang muli. Magsimula ng lumakas ang pintig ng puso ko nang takbuhin niya ang distansya namin dalawa.
She stop five feet away from me. Without her to noticed, I dragged myself to her. At nang-iwan lang ako ng dalawang talampakan sa pagitan namin. Lihim akong ngumisi.
“H-hello,” she smiled shyly.
I didn’t talk back. I’m just looking at her wearing my blank expression.
She cleared her throat first before a words slipped on her trembling lips. “W-we are no longer an ancient people, right?”
I tilted my head to raised my eyebrow at her.
“Uhm,” mariin niyang kinagat ang labi niya. “Uhm, may sasabihin,”
I make her stop.
“Hit in the end.” ani ko sa paraang naiinip na.
Nag-aalinlangan pa ata niyang sabihin sa akin. Bahagyang tinaasan ko siya ng kilay.
“P-puwedeng… man…ligaw?” nauutal niyang bigkas.
“No.” matigas kong sagot.
Oh, man. Did she just rolled her eyes at me?
“You have no wedding ring, so I have the right to court you.” Tila nawala na ata ang kaba niya at napalitan ng lakas ng loob.
Sumakit ata ang ulo ko sa batang ‘to.
Wedding ring? In my teen age? Kung naghahanap lang ito ng puwedeng ilusot para mapapayag lang ang gusto niya. Puwes, hindi niya makukuha sa akin ang gusto niya.
Damn, she’s a spoiled brat. Hindi lahat ng gusto niya makukuha niya. So, I rejected her. I know, I was rude, just for her to stay away from me.
Dumating ang taon na nasa third year na ako sa kursong inhinyero. Nagulat ako nang makita ko siyang dito din siya nag-aaral, first year college siya. Gaya ng dati may halong paghanga pa rin siyang nakatingin sa akin. At patuloy ko pa rin siyang ini-inignora.
Tanghali ng martes, nasa canteen kaming magba-barkada. We are here at the counter, nang may bumunggo sa likuran ko. Humarap akong magkasalubong ang kilay ko.
Siya na naman.
“‘Wag kang manulak, Bana!” she hissed without looking at me. Pero may palagay akong alam niya kung sino ang binunggo niya.
“Sus! gustong-gusto mo nga e.” ngumisi ang kasama niya. Nginisihan pa ako, at sabay nguso sa kaibigan niyang hindi makatingin sa akin.
She have freckles on her face. In the middle of her cute chinky eyes was her pointed nose, and full pink lips wearing her always sweet smiled. Her straight long hair is too dark, kaibahan sa mala-gatas nitong kutis. A perfect mixture of beauty.
Ang mukhang iyon ang nakataktak sa isipan ko buong araw. At sumunod muli hanggang...

sa tuluyan na siyang nakabaon sa isip ko.
Nang makita ko ulit siya sa library, halatang sinusundan ako. Hindi manlang niya napansin na baliktad ang librong animo’y binabasa. May pasulyap-sulyap pang nalalaman sa kinaroroonan ko.
Umiling-iling na lang ako, at hinayaan ko na.
I’m sorry for acting an asshole infront of you. Despite of being rude, hindi pa rin maipagkakailang naaaliw ako sa mga ginagawa niyang pagpapansin sa akin. She even asked for approval from my Lola and Mama for courting me.
Damn, baby. You’re just a kid, and you already know how to court, huh.
She didn’t looked at me when I’m with my friends. Namumula ang mukha niya, at umiiwas na lang. Pero kapag kaming dalawa lang at nasa bahay siya, lantaran niyang pinapakita na gusto niya ako pero hindi maipagkakailang may kalakip doon na nahihiya siya.
“Tangina niyo! Look what you’ve done. Tinakot niyo eh.” I hissed at my friends here in the canteen.
Sipulan ba naman ng mga kaibigan ko, at tawagin. Malamang mahihiya iyon. Umalis na tuloy.
“Dude, we’re just doing you a favor. Come on, palay na nga ang lumalapit, iniiwasan mo pa.” ani Kage.
“Fuck you.”
“No, thanks.” ngisi niya.
Kahit gaano ko siya ka-gusto. Hindi pa rin pwede dahil bata pa siya. Saan pa’t maglalaho din agad ang paghangang nararamdaman niya para sa akin. It was just infatuation she felt.
Nandito kami kila Aling Lukring, kasama ko si Aidan. Mamaya pang alas otso ang klase ngunit alas siyete pa lamang ay nandito na kami.
“Sigurado ka?” Baling ko sa kanya.
Bumuga muna siya ng usok ng sigarilyo at sinagot ako ng may ngisi sa kanyang labi. “Fucking sure, dude. Nakita ko siya may kasamang ibang lalaki. Ikaw kasi eh. Mas mabagal ka pa kesa sa pagong.”
“She’s still young. I know, she doesn’t take this seriously. Kung bibigay ako sa patibong niya. Kawawa ako. I don’t want to involve myself in what they called fucking heartache.”
Pati siya ay ngumiwi sa sinabi ko. “That was deep, huh. Gaano na ba kalalim ang nararamdaman mo sa kanya?”
Napatigil ako sandali. Pati sarili ko ay hindi ko magawang sagutin. Gaano na ba kalalim? No’ng kahapon lang, naaaliw ako sa kanya. And, right now… Yes, she’s beautiful. Very beautiful. Pero alam kong may mas malalim pang rason kesa doon para magustuhan ko siya ngunit hindi ko mahalukay ang rason na iyon kung bakit ganito na kalalim ang nararamdaman ko sa kanya.
I know it’s love. Subalit sigurado akong hindi ito klase ng pagmamahal dahil maganda siya… hindi dahil makinis siya… hindi dahil mayaman siya… hindi dahil maputi siya… hindi dahil sa panlabas niyang anyo kundi hindi ko talaga mahanap kung ano ang dahilan ng nararamdaman ko sa kanya.
Mahal ko siya dahil mahal ko siya. Iyon lang ang masasabi ko.
Malakas akong siniko ni Aidan. Matalim ko siyang binigyan ng tingin. Nginuso nito ang daan, o mas tamang sabihin sa mismong tricycle na huminto sa tapat nila Aling Lukring. At hindi ko na inabalang sundan ng tingin ang driver kung bakit ito huminto. Mas binigyan kong pansin ang dalawang tao sa loob. They’re talking. I don’t know who’s the guy.
“Same guy, dude.” sumbong pa ni Aidan.
“Pang-ilan na?”
“Kahapon ko lang sila nakita sa library. And wait, don’t you ever accused me gossipmonger. I’m just telling what I saw.”
They are just talking but why I felt this way. I’m jealous. Kahit walang kami, may karapatan naman akong magselos. Fuck, she just came into my life, then crashed my world. Sinasabi ko na nga bang hindi maganda ang idudulot niya sa akin.
In that sixty seconds, pini-piraso niya ang puso ko.
Nagtimpi akong puntahan siya. Nagtimpi akong ilayo siya sa lalaking iyon at isama siya sa akin. Nagtimpi akong lapitan siya. So I just texted her. At alam kong sa oras na ‘to, malalaman din niyang nagseselos ako.
Hanggang sa nalaman kong kaklase niya pala ang lalaking iyon. Si Hiron. Damn Hiron!
Mahirap kalabanin ang selos. Lahat ng pagtitimpi kong ariin siya ay naglaho bigla dahil sa selos ko. I want to be the guy beside her, not anyone else. I want it to be me. I want her for myself only.
That night, pagkatapos ng klase nila. Sinadya ko talagang hintayin siya. Nilapitan ko siya ng mag-isa nalang siya.
“Pasok,” I said a bit demanding. Hindi ko pa rin nakalimutan ang pagsama niya sa Hiron na iyon.
Nagulat siya nang makita ako. Of course, this is the first time I offer her a ride. Habang nasa daan gusto ko siyang komprontahin kung bakit maraming beses ko silang nakikita no’ng Hiron na ‘yon. But I zipped my mouth to asked him many questions, before I look like a jealous boyfriend here.
Isa pa, ayoko din ipasok na maging usapan namin ang lalaking iyon. Kaya hinayaan kong tahimik na lang ang nakapaligid sa amin. I can see in my peripheral vision that she was staring at me. Ganyan nga, ako lang dapat ang tignan mo. Ako lang. Ako lang dapat, Candace.
“Travis,”
“Yes, Ma.”
“Sa’yo ‘to. Galing kay Candace. It seemed she put on the wrong book.”
Nagsalubong ang kilay ko nang kunin ko iyon kay Mama. Paano ito napunta doon sa libro ni Mama? Kaya pinagtagpi-tagpi ko ang nangyari no’ng nakaraang araw.
She said she was hardly moved his feet, so I got her a glass of water. Iyon lang naman ang pagkakataong nawala siya sa paningin ko dito sa bahay. So probably, that how was it. Namali lang siya ng pinag-ipitan.
I put aside the book I was reading. At binasa ang sulat ni Candace. Awtomatik akong napangiti nang sulat kamay niya ang nabungaran ko.
She writes in cursive. There was a little heart drew beside my name. At the end, I even saw a little heart in the middle of our names.
Imbes mainis at punitin ang papel ay hindi ko ginawa. Ibinalik ko iyon sa dating pagkakatupi, pagkatapos, inipit ko sa gitnang pahina ng libro ko.
Pinakalma ko muna saglit ang puso ko. Damn. Iisa lang ang gusto ipahayag ng sulat niyang iyon. Gusto niya ako.
But when I saw her in the library with Hiron, sitting infront of her. Doon na naglaho ang lahat ng pagtitimping inipon ko.
I don’t care if you just took me as a damn game. I don’t care if you will hurt me in the end. Tataya ako pero ito ang sinisigurado ko, ako ang mananalo sa ating dalawa.