KATE’s POV:
SINABI na sa amin ni Katrina kung saan na location nagtatago si Edward habang kasama si Michael.
Edward is also my brother.
Pero hindi talaga kami magkadugo dahil anak ito ng asawa ni papa sa ibang lalaki.
In short, single mom na talaga yung pinalit ni papa sa mama ko.
Naging klarado na sa akin ang lahat dahil mismong si Katrina ang nagsabi nito.
She cleared everything to us. At humingi na rin ito ng tawad sa harapan namin ni David.
So at this point, patungo na kami sa hide out para kunin si Michael.
Gusto ko ng makita ang anak ko.
Gusto ko na siyang pupugin ng halik gaya ng ginagawa ko noon sa kanya.
“Ikanan mo ang kotse.”, pagtuturo ni Kat.
Sinama namin siya para hindi kami maligaw at hindi matagalan ang paghanap namin.
Sinunod naman ni David ang winika ng babae kaya agad niyang iniliko sa kanan ang sasakyan.
Medyo liblib nga ang lugar. Pero sobrang ganda at mahangin sa kalooban dala ng mga puno.
The car stopped in front of the gate.
“Teka, bakit bukas?”, sambit ni Katrina na tila may pagtataka.
Mabilis siyang bumaba at naglakad papasok.
Hindi na rin kami nag-aksaya pa ng oras ni David, dahil sumabay na kami sa kapatid ko.
Hindi ko pa tuluyang napapatawad si Katrina dahil hindi naman gano’n kadali ang magpatawad.
But I promised to myself na kapag nakasama ko na si Michael, handa na akong patawarin siya.
“PAPA!”, isang malakas na sigaw ang narinig ko sa bandang itaas.
My son crying while shouting.
Michael is alive!
Totoo ngang buhay ang anak ko.
Pero bakit? Bakit ganitong sitwasyon ang naabutan namin?
Hindi si Edward ang may hawak sa bata.
Dahil hawak mismo ng matikas na lalaki ang aking anak. Sa katabi nito, nando’n ang mommy ni David.
“K-kuya?”, utal na bigkas ni Katrina nang lapitan si Edward na duguan at walang malay.
Parang nawala ang kalasingan nito at naging normal ang pagtakbo niya palapit sa binata.
Pero hindi ko muna itinuon kay Edward ang pansin ko dahil yung buhay din ng anak ko ay nanganganib sa kamay ng iba.
“Mom please. Ibigay mo na sa amin si Michael. Maawa ka sa bata.”, wika ni David at nagsimula siyang makipag-usap sa ina.
“HINDI AKO BOBO, DAVID! KAYA HINDI MO AKO MADADAAN SA MGA GANYAN!”, she shouted.
“Bata ‘yan, mom! Sana naman, ibigay mo sa kanya ang karapatan para mabuhay.”, he said again.
Pero hindi ito nakinig sa sinabi ng anak.
So I don’t have choice kundi ang aminin ang pagkatao ko.
“A-alam kong may galit kayo sa akin dahil pumasok ako sa buhay ng anak niyo. H-hindi niyo ako g-gusto para sa kanya. P-pero sana, huwag niyong idamay ang anak ko.”, naluluha kong sambit.
Kinakabahan kasi ako sa pwedeng mangyari kay Michael lalo pa’t nasa mataas na building siya.
“Ohh, ikaw pala si Kate? Grabe! Hindi ako nagkamali ng hula nung nasilayan ko ang mukha mo.”, ngising saad niya na hindi man lang nagulat sa pag-amin ko.
“Kung sabagay, kahit ilang beses mo pang palitan ang mukha mo, amoy ko pa rin ang lansa mo!”, patuloy nitong sabi.
Kahit kailan talaga, matabas ang dila niya.
Mabuti na lang, hindi ako pumapatol sa mga hayop.
I was about to say something, pero mismong si Katrina ang sumingit.
“PLEASE, HAYAAN NIYO NA SILA! IBALIK NIYO NA SI MICHAEL SA KAPATID KO!”, turan niya sa Ginang.
After hearing the words, “kapatid ko”, my heart melt.
Ramdam ko kasi na tunay na ang pinapakita ni Katrina.
“Hija, my dear, bakit parang lumiko ka ng landas? Diba ito ang plano natin? Ang makuha ang anak ko?”, wika niya para ipaalala ito sa babae.
“I changed my mind. And I learned to let go of your son. Kaya sana gano’n ka rin.”, mahinahon na tugon nito.
“At sa tingin mo ba, susundin ko ang...

sinasabi mo? Katrina, pareho tayong makukulong. Sa bilangguan pa rin ang bagsak natin kahit na isauli ko si Michael.”, wika niya ulit.
“Malamang may ginawa tayong mali. Kaya anong aasahan mo? Special treatment?”, sakrastikong saad ni Katrina na talagang dinaan pa sa biro ang lahat.
“Hindi kasi ako katulad mo, Katrina na nagpapauto! Kaya kung ako sayo, ‘wag kang maniniwala sa kanila. Dahil kapag nabuo sila, magiging kawawa ka.”, sulsol na turan nito.
“A-ayoko na ho. Pagod na akong habulin si David. Masakit din sa akin na pakawalan siya, pero mas masakit kung pipilitin ko siya kahit na hindi ako ang mahal niya.”, she replied.
That line, made me feel the love of the sister.
“Kaya nakikiusap ako, pakawalan mo na ang pamangkin ko. He doesn’t deserve this. Hindi ko tuloy alam kung paano mo nalaman ang lugar na ‘to at kung paano mo nalaman na buhay siya.”, aniya ni Katrina.
At bilang tugon, tumawa lang ang mommy ni David. Yung tawa na may halong insulto.
“Syempre, may mata at tenga ako sa pamamahay niyo. Kaya nung sabihin mo ang lugar kung nasa’n si Michael, inunahan ko na agad kayo.”, ngising bigkas niya.
Binalikan ko tuloy ang oras nung umamin si Katrina sa amin, that time nakatayo at nakamasid lang ang isang katulong sa may sulok.
Kaya siguro, siya yung tinutukoy niyang mata at tenga doon.
“How dare you!”, usal ni Kat sa babae.
Hindi ko na kaya ‘to.
Sumusobra na siya!
Nasasaktan na ang anak ko sa mahigpit na hawak ng lalaki, kaya kailangan ko na siyang kunin.
AKMA na sana akong aakyat sa itaas pero pinigilan ako ni David.
“No, Kate. Dito ka lang. Ako ng bahala kay Michael.”, seryosong wika nito.
Bahagya akong tumango para ipahatid sa kanya na mag-ingat siya.
Kaya heto, abot-tingin ko na lamang si David habang tumatakbo pataas.
“BWISIT! AKIN NA ANG BATA!”, rinig kong sambit ng mommy ni David.
Mas kumabog ng husto ang dibdib ko, dahil wala na akong tiwala sa may hawak.
Anytime, handa siyang hulugin ang anak ko.
“SIGE DAVID, SUBUKAN MONG LUMAPIT AT HINDI AKO MAGDADALAWANG-ISIP NA ITAPON ANG BATA!”, pagsisigaw niya.
Nasa mismong taas na si David kaya ganito na lamang ang galit na umaapaw sa Ginang.
“Oh ikaw, ano pang hinihintay mo! Bugbugin mo na ‘yan! Wala na akong pakialam kung anong mangyari sa kanya! Hindi ko na siya anak ngayon!”, utos nito sa tauhan.
Agad naman itong sinunod ng malaking lalaki kaya sinugod niya si David.
Natatakot ako.
Hindi ko alam kung paano nasisikmura ng nanay niya na ipabugbog siya.
“David.”, tanging bigkas ko sa pangalan niya.
Nasilayan ko na may dugo na siya sa labi dala ng mga suntok.
Pero sa huli nagawa niyang lumaban at patumbahin ang malaking lalaki.
Kaya sa puntong iyon, tanging mommy niya na lang ang kalaban.
“Don’t you dare to walk towards to me, kung ayaw mong makita na duguan si Michael.”, madiin na sambit niya.
“Mom, anak ko rin siya. Hindi ko man kadugo ang bata, pero anak na siya sa paningin ko. So please, ibigay mo naman sa akin ang kaligayahan na gusto ko. Kahit isang beses lang, suportahan mo naman ako.”, wika nito sa magulang.
Rinig na rinig ko ang usapan nila dahil sa echo.
“Ano bang gusto mong gawin ko? Lumuhod ako sa harapan niyo? Mom, I can do it. Handa akong lumuhod at halikan ang paa mo, kung ‘yan ang paraan para ibigay mo si Michael.”, muli niyang sabi.
Ilang minuto ang tinagal bago magsalita ang Ginang.
At tila natauhan ito sa kanyang ginawa dahil binaba niya ang anak ko.
She let go my son.
Kaya gano’n na lamang ang tuwa sa aking puso.
“Papa!”, pagsasambit ng bata.
Tuluyan na akong nakahinga ng malalim dahil sa wakas, sumuko na ang mommy ni David.
END OF CHAPTER 70
©Binibining_Timoji
Ps: Epilogue will be posted later!