Maingay na naman ang klase dahil wala pang gurong dumarating… tiyak ang nag-umpisa ng ingay ay si DEBBIE.
Ano nanaman kayang ingay ang ginawa ni DEBBIE? Siguro may mga bagong balita siyang narinig sa ibang tao at ikinukuwento naman niya sa mga kaklase niya.
Iyan si DEBBIE, Grade 12 (SHS)- Senior HighSchool na siya… para parin siyang bata kung kumilos, numero-unong maingay sa klase pero masayahin at kinagigiliwan, Paano ba naman kahit di niya nakikita ang mga pangyayari ay binibigyang buhay niya ang mga ito, mahilig rin siyang manood ng TV at Pelikula.
Isang araw, recess ng mga oras na iyon, nakita ni Debbie na mukhang seryosong seryoso sa paggawa ng (T.A) Takdang Aralin ang isa sa mga kaklase niya na si Jerry, kaya nilapitan niya ito upang yayaing makisama sa tawanan at kuwentuhan.
” Jerry, bukas pa naman yang assignment natin, awat ka muna sa pag-gawa niyan, mag- enjoy ka na muna at makinig sa mga kuwento ko.” wika ni Debbie na hawak hawak pa ang stick ng kanilang guro.
” Sorry Debbie kasi kailangan na gawin ko agad ito, marami pa kasi akong gagawin sa bahay namin.” malungkot na wika ni Jerry.
Pumayag naman si Debbie at naunawaan niya ang sinabi ni Jerry.
Tuloy sa pagkukuwento si Debbie na nakaupo pa sa ibabaw ng mesa ng kanilang Guro.
” Tapos, alam nyo ba ang pinaka-paborito kong linya niya doon sa pelikula ni Ms. Nora Aunor ay ito…
W- walang himala, ang tao ang gumagawa ng
h-himala, ang himala ay nasa puso ng bawat tao kaya w-wala…w-wala… walanggggg….
h-himalaaaahh… .” sumisigaw na si Debbie habang nagkukuwento na itinaas ang stick na hawak hawak niya at mula sa pagkakaupo sa ibabaw ng mesa ay bigla siyang tumayo sa ibabaw ng mesa at doo’y sumayaw sayaw siya, kumendeng kendeng na binibigkas parin ang salitang walang himala…
Hanggang di niya namalayan na dumating na ang kanilang Guro dahil tapos na ang oras ng Recess…
” Debbie, di mo ba ako nakikita? Anong walang himala ang pinagsasabi mo riyan? Bumaba...

ka riyan sa mesa! ibigay mo sa akin ang stick na hawak mo… bumaba ka! sinasabi ko iyo.” galit na galit na wika at paki-usap ng kanilang Guro.
” Sorry po Ma’am… eto po yun stick nyo, bababa na po ako sa mesa, pakialalayan nyo nga po ako Ma’am kasi baka po mahulog ako.” wika ng nanginginig na si Debbie.
” Nakaakyat ka riyan na mag-isa kaya matuto kang bumaba na mag- isa.” wika ng galit at nakasimangot nilang Guro.
” Yan na nga po ehhh… nakaakyat nga po ako na mag- isa kaya bababa rin po ako na mag-isa, eto na po bababa na po ako.”wika ni Debbie.
” Aba! Nasagot sagot ka pa riyan, bilisan mong bumaba kasi mauubos ang oras ko sa iyo, paano ko makakapagsimula ng lesson ehhh… hanggang ngayon nariyan ka pa sa table.” wika ng inip na inip na at inis na inis nilang Guro.
” Ala ehh… problema mo na iyon kung hindi ka pa makapagsimula ng lesson mo, problema ko ba yun? Problema mo na iyon.” Bubulong bulong na si Debbie habang bumababa sa mesa.
Nakatingin lamang ang mga kaklase niya sa kanya habang siya ay pinapagalitan ng kanilang Guro at pinipigilan nilang tumawa…
Agad na tumalon si Debbie para mabilis siyang makababa mula sa mesa at bumagsak siya sa sahig.
” Array ko po! ang sakit ng balakang ko.” Daing ni Debbie na dahang dahang bumalik sa kanyang puwesto, sa kanyang upuan at sabay kindat sa mga kaklase niya na nakatingin parin sa kanya.
“Hayyy,naku! Debbie, bakit kasi tumalon talon ka pa, mamaya mabalian ka pa ng buto sa pinag- gagagawa mo… Sige na magsisimula na tayo sa atin Lesson, gusto ko, tumingin lang kayo sa akin, tumahimik kayo at makinig lang sa akin… ok?.” wika ng kanilang Guro.
Si Debbie nga ay nakatingin lang, tumahimik ito at nakinig na sa kanyang Guro na pakunwari lang pala ang kanyang pagtahimik, nakatikom ang kanyang bibig pero ang kanyang mga Mata ay paikot ikot at nanglalaki na tila nangungusap…