GENRE:RANDOM
AUTHOR: DEEJEE SAI
Makikita mo lang talaga ang tunay na halaga ng isang tao kapag nawala na ito sayo.
Ako si Mhart, tall, rich and handsome sabi ng marami. Not until that kara came into my life. Kahit saan ako pumunta nakasunod siya.
She even told me that she loves me na dahilan kung bat naiirita ako sa kanya kaya lagi ko siyang iniiwasan at iniinsulto.
Isang araw,
Palabas ako ng gate ng bahay namin nang maramdaman kong may kumalabit sa balikat ko. Lumingon ako at nairita lang nang makita kung sino ito.
“Hi mahal. P’wede ba tayong mag-usap?”
Ngiting-ngiti ito sa harap ko. Ayan na naman siya. I hate that Endearment! Inaasar talaga ako ng babaeng to.
“Anu na naman kailangan mo?! Kelan kaba mawawala sa buhay ko?!”
Naiiritang bulyaw ko dito.
“Bakit mahal? Nagmamadali kaba? Sige ka, ma mi-miss mo ako.”
Nakangiti parin ito sa kabila nang mga sinabi ko.
Kapal talaga ng mukha ng babaeng to.
“Gan’yan kaba talaga ka tanga? O talagang masokista kalang? HINDI NGA KITA GUSTO! wala ka nang ibang ginawa kundi sundan ako! Para kang aso! Please lang, TIGILAN MO NA AKO!”
Tinalikuran ko na siya pagkasabi ko ‘nun.
Akala ko tuluyan na siyang natauhan sa kahibangan niya dahil isang linggo siyang hindi nagpakita sakin pagkatapos ng araw na ‘yun.
Pero nagulat ako nang may tumawag sa’kin.
Unknown number pero sinagot ko ‘yun.
Nairita na naman ako ng matunugan ko ang boses sa kabilang linya.
Tss.
Sinu pa? E di si Kara.
“Hi Mahal..kamusta kana?”
Masiglang bati nito sa kabilang linya.
“Anu na naman? ‘Kala ko ba tinigilan mo na ako?!”
“Na miss kasi kita. Na miss mo din ba ako?”
Sa narinig ay mas lalo akong na imb’yerna.
“Para malaman mo, hindi kita na miss. Peste ka sa buhay ko. Kaya pwede ba, lumayo-layo kana! Masaya ako na wala kang letche ka!”
I was about to hang up nang magsalita siya.
“I’m sick, and I’m dying..”
Nakarinig ako nang hikbi, oo, humihikbi siya. Umiiyak ‘yung letcheng kara.
Sobrang na shock ako at tila di makapaniwala.
Seryuso ba siya?
“Pwede bang maging tayo? Pwede mo ba akong samahan sa mga bagay na gusto kong gawin? Nang sa ganun, maranasan ko din ang makasama ka bago ako mawala, please.”
She sounds so serious.
I don’t know what to say.
Ngunit sa huli ay pumayag ako. Sino ba naman ako para hindian ang huling hiling ng babaeng mamamatay na.
But right after I agreed, She laughs and told me that she was just joking.
“Joke lang naman yun eh, pero pumayag kana kaya wala ka nang kawala.”
Naisahan ako ng letcheng kara.
Wala na akong nagawa kundi ang sundin ang gusto niya. Besides, she promised na hanggang new year lang ‘yun.
Ilang araw lang naman.
December 24,
Nagpasama siya sakin ma-mili ng mga regalo.
“Gusto ko sana makasama ka sa christmas eve. Saan mo gusto pumunta tayo?”
“Kahit saan.”
Kibit balikat na sagot ko.
“Sige. Sa bahay niyo nalang tayo”
I saw so much pain in her eyes everytime na napapansin niyang nababagot akong kasama siya.
But she still manage to smile and act that she’s really happy.
Eksaktong ala-una ng hapun, nasa mall kami. Kasalukuyan siyang tumi-tingin tingin sa mga naka display na watches habang ako busy sa cellphone ko.
Maya pa ay hinawakan niya ‘yung braso ko dahilan kung ba’t napatingin ako sa kan’ya.
Isinuot niya sa kamay ko ang relong hawak niya.
“Para sayo ‘yan mahal. Para kahit pa’panu may remembrance ka sa’kin, wag mong huhubarin ‘yan ah?”
As usual kibit balikat lang ang isinagot ko sa kan’ya.
Hanggang sa napadaan kami sa mga naka display na nag-gagandahang necklace.
Napatitig siya sa isa sa mga ‘yun and pinilit akong bilhin ‘yun para sa kan’ya.
Pero hindi ko siya pinagbigyan.
She painted a wide smile at sinagot ang phone niyang kanina pa nag ri-ring.
Bahagya siyang lumayo sa’kin upang kausapin ang tumawag.
NASA harap kami ng bahay ng letcheng kara.
Nagpahatid pa kasi siy, di bale, malapit na’din naman matapos ‘to. Kunting tiis nalang.
Akmang bababa na sana ito ng kotse nang hawakan ko siya sa kaliwang braso.
Lumingon siya sa’kin.
Inabot ko sa kan’ya ‘yung box kung saan nakapaloob ‘yung k’wentas na gusto niyang bilhin kanina.
Oo binili ko ‘yun.
Ewan ko kung bakit. Pero ‘nung makita kong ang lungkot-lungkot niya ay parang may tumulak sa’kin para bilhin ‘yun.
“Bi-binili mo para sa’kin?”
Gulat na gulat ito nang makita ang laman ‘nun. Nakita kong sobrang natuwa ito.
“Oo. Pero hindi libre yan. Bayaran mo ako niyan.”
Bigla niya akong niyakap.
“Oo naman. Babayaran kita mahal. Promise.”
Natulala ako. Parang bigla akong kinabahan kasi bumilis ang tibok ng puso ko. Bahagya akong kumawala sa yakap niya.
“Sige na. Bumaba kana. Kailangan ko nang umalis.”
Bago siya bumaba ay humalik muna siya sa labi ko. Smack lang naman ‘yun pero para akong na estatwa.
“Pupunta nalang ako sa inyo mamaya.”
‘Yun lang at tuluyan na itong bumaba.
NAG stay siya sa bahay sa mismong christmas eve.
Ngunit nakarinig lamang siya ng mga masasakit na salita galing sa mga pinsan kong nan’dun nang mga oras...

na ‘yun.
“Yan na ba ang ipinalit mo kay rizzy? Wala namang panama ‘yan eh.”
“Anu ba ‘yan? Pinaglihi sa suka?”
“Naku insan, mag effort kana kasi nang magkabalikan na kayo ni rizzy.”
Ilan lang ‘yan sa mga sinabi ng mga pinsan ko sa kan’ya na ni hindi ko manlang pinansin.
Naisip ko.
Good for her.
Rizzy is my ex-girlfriend na siyang minahal ko nang sobra.
But kara stayed that night sa kabila ng mga narinig niya.
She celebrates christmas with us kahit pa ipinapamukha namin sa kan’ya na hindi siya belong sa’min.
.
.
December 27,
Mismong araw ng birthday ko.
Nagulat ako nang tumawag si rizzy.
Makikipagkita daw ito sa park.
Pumayag ako.
At pagbaba ng tawag ay siyang pagtawag ni kara.
Tss..
Di talaga magpapahuli ang b’wesit na to.
“Hello! Anu na naman?!”
Bulyaw ko sa kan’ya.
“Kanina pa ako tumatawag. Busy ‘yung phone mo mahal, may tumatawag ba sayo?”
“Pakialam mo ba?!”
“Siyempre may pakialam ako. Girlfriend mo ako eh.”
“Tss. Bahala ka nga jan-
“Happy birthday! Anung gusto mong regalo ko sayo?”
“May pa regalo ka pang nalalaman. Di mo pa nga nabayaran ‘yung k’wentas na binili ko sayo!”
“Babayaran ko naman ‘yun eh. Sige na. Anung gusto mo? Malay mo maibibigay ko-”
“Wala akong ibang gusto kun’di mawala kana. ‘Yun lang.”
Ilang minutong katahimikan.
“Anu? Ba’t di ka makasagot? Di mo kaya yung–
‘Toot’toot’toot’
She hang up the call.
I smirked.
SA PARK,
Eksaktong pagdating ko ay nan’dun na si Rizzy. Sinabi niyang. makikipagbalikan siya.
Ngunit bakit bigla kong naalala ang mukha ni kara?
Hindi ako masaya. Tila may ibang hinahanap ang puso ko, biglang nag ring ang phone ko.
*letche’s calling*
Si kara ‘yun.
I answered it immediately.
“Mahal? Na’san kana?”
Halos pabulong na tanung niya sa kabilang linya.
“Ahm. Na-nandito sa bahay ng kaibigan ko.”
Hindi ko alam kung ba’t nauutal ako.
“Ga’nun ba, sige, mag ingat ka d’yan ah.. I love you.”
‘Binaba na niya ang tawag.
Noon biglang nahagip ng mga mata ko ang babaeng malungkot na nakatingin sa’min ni Rizzy.
Ilang segundo pa ay tumalikod na ito at naglakad palayo.
I don’t know but I left Rizzy without any single words. I run as fast as I can.
Then everything goes slow ng makita kong bumagsak si Kara sa tabi mismo ng kalapit na fountain.
Agad ko siyang dinaluhan ng naguguluhan.
Tila nahihirapan siyang huminga.
Anong nangyayari?
Napansin ko ‘yung kulay pulang box na hawak-hawak niya. Biglang sumikip ang dib-dib ko.
Bahagya akong lumuhod at ginagap ang pisngi niya.
“Anong nangyayari? Huh? Shit! Tumawag kayo ng ambulansya!”
Then Someone called an ambulance.
At ilang saglit pa ay natagpuan ko ang sarili sa labas ng emergency room ng kalapit na hospital.
‘God! Walang salitang lumalabas sa bibig ko. Nanginginig ang buong katawan ko at pinagpapawisan na din ako ng malamig. Hindi ko ma explain ang nararamdaman ko. Naguguluhan ako.
Sumilip ako sa kurtinang bahagyang nakaawang sa glass wall ng ER. Nagkakagulo ‘yung mga nurses at doctor sa loob.
Napatingin ako sa mukha ni Kara.
Nakatingin siya sa gawi ko.
Kitang-kita ko kung paano nangilid ang luha sa pisngi niya at ang mismong pagbuka ng bibig niya.
“MAHAL KITA..”
‘Yun ang pagkakaintindi ko.
F*ck! I cried and shouted,
“MAHAL DIN KITA!!”
Pero huli na, hindi na niya narinig ‘yun.
Dahil tuluyan nang pumikit ang mga mata niya kasabay nang pagtigil ng tibok ng puso niya.
I’m such a fool.
Ang tanga-tanga ko! Hindi ko alam anung gagawin ko, napaupo ako sa sahig habang hilam sa luha ang mga mata.
Maya-maya ay bumukas ang pinto at tumayo ako.
“I’m sorry. Ginawa namin lahat pero wala na siya.”
Agad akong tumakbo sa loob ng ER kung saan nakahiga si Kara. Animo’y natutulog lang siya. Halos hindi ko na maaninag ang mukha niya dahil sa dami ng luhang umaagos sa mga mata ko.
Bakit?
Pa’nu nangyari ‘to?
Niyakap ko siya habang sinisigaw ko ang pangalan niya.
Hindi ko maintindihan.
Sobrang labo talaga.
Akala ko ba joke lang na may sakit at mamamatay na siya?
Pero bakit ngayon wala na siya?
Naalala ko ‘yung box na hawak niya kanina.
I opened it upang manlumo lang sa nakitang nakapaloob ‘dun.
‘Yung necklace na binili ko ‘tas ‘yung pera na halaga ng necklace na ‘yun.
Then sa ilalim, merong nakayuping sulat.
Binasa ko ‘yun nang may luha sa mga mata.
Kara’s NOTE:
HAPPY BIRTHDAY MAHAL! Sana marami pang birthday ang dumating sa buhay mo. Makukuha mo na ang pinaka the best na regalo ko sayo. Pasensya kana kung lagi akong nakabuntot sayo, mahal na mahal lang talaga kita, hayaan mo, mula ngayon di na kita kukulitin pa. I’m sorry for my lie, its true that I’m sick and dying. But the only lie to those words I’ve said, is the word,
JOKE.
-FROM
-PESTENG KARA.
Regrets slowly killing me.
I love her but its too late.
She left without even knowing her worth.
Without even knowing what I really feel for her.
Akala ko masaya ang wala siya.
Pero akala ko lang pala.
‘My life is nothing without you Kara’
‘Coz I lost her sa araw mismo ng birthday ko.
THE END
-DEEJEE SAI