Pinagbuksan niya ako ng pintuan ng kanyang sasakyan. He put my bag on my lap, then, he slowly closed the door beside me, tila tinatantiya pa ang magiging reaksyon ko.
Wala akong ideya kung saan niya ako dadalhin. Oo’t maraming magagandang lugar dito, ngunit wala ako sa tamang huwisyo nang tanungin niya ako kung saan ko gustong mamasyal muna bago niya ako ihatid.
I can’t think clearly when I’m with him. Kaya kalaunan nagpaagos na lang ako sa saan niya gusto… at paniguradong magugustuhan ko rin… basta siya ang kasama ko.
So, this is the feeling to be with him as his girlfriend. Kabila sa mapanganib niyang aura, may sekretong nakatago rin doon na hindi ko akalain magpapalambot sa puso ko.
“Don’t text me when you’re in class.” simula niya.
“Ahmm, h-hindi naman nakatingin si Prof… so,”
Nabaling ang tingin niya sa akin. Magkasalubong na ang kilay. Ang kaninang medyo may kabilisan takbong pagmamaneho ay bumagal iyon.
“Kahit na,”
“But you were asking me.” sabi ko.
“Kaya kong maghintay. Hindi ko naman gagawin ang hinihingi ko ng wala kang permiso, Candace.” banayad niyang sabi.
Tumango na lang ako kahit hindi siya nakatingin sa akin.
Tumingin ako sa bintana, at pinagkaabalahan ang mga magandang tanawin sa labas. Humaplos sa mukha ang sariwang ihip ng hangin. Ang mahabang buhok ay tila nasa entablado sa kaaya-aya nitong sayaw.
I turned to looked at him, matamis akong ngumiti nang magkasalubong ang aming mata.
“Can you, please, stop right there?” sabay turo sa nakahilerang mga nagtitinda ng bananacue, camotecue, turon, at palamig sa labas ng pribadong elementaryong paaralan.
Excited akong bumaba, hindi na hinintay na pagbuksan ako ng pintuan.
Dumeretso ako sa puwestong marami ang bumibiling mga bata, doon kasi iyong may kalulutong bananacue.
“Ate! Bakit kulang ‘yung bananacue ko? Kay Tomas apat! Tatlo lang akin!” sabi noong matabang batang lalaki.
The little girl rolled her eyes expertly. “Tanga! Malamang malaki ‘yang iyo, sa kanya maliliit. Utak, Tsikoy!” walang preno ang pagkakasabi sa ka-klase.
Napangiti na lang ako sa bangayan nila. Nang nakabili ay gumilid sila.
Tumikhim ako upang makuha ko ang atensyon noong nagtitinda. Matamis ang ngiti niyang nakatingin sa likuran ko. And I know, really well, what she’s looking at!
Sa tingin ko ay halos magkaedad lang sila ni Travis. Tumikhim ulit ako baka sakaling manakaw ko ang atensyon niya.
Tumaas na ang kilay ko ng wala pa rin talaga, “Ate! pabili ako!” hindi na napigilan ang sarili.
Nabaling na din sa wakas ang tingin noong babae sa akin. “Ah. ahm. Ano sa ‘yo, Miss?” Pero malikot pa rin ang kanyang mga mata. Sarap sundutin ng stick ng banana que!
“Gusto mo?” Baling ko kay Travis, makita ko lang kung ano ang reaksyon niya, at kung nakatingin rin ba siya doon sa babae.
But I was caught off guard, may munting ngisi ang nakapaskil sa pulang labi nito habang amused na nakatingin sa akin.
Lumapit siya sa akin halos maramdaman ang kanyang dibdib sa’king likod. He crouched to reach for my ears.
“Oo, Candace.” he said huskily.
I cleared my throat, binalewala ang nagwawalang puso sa aking dibdib.
My heart is crazy, indeed.
Ilang araw na ang nakalipas simula noong naging kami. In those days, doon ko napagtanto sa sarili, not subracted, not even cut in the middle… mas lumalim lang ang nararamdaman ko sa kanya. Na tila may humukay pa roon at mas pinalalim.
At an early age, I already dreamed of us… everything is like a fairytale. Perpekto ang bawat anggulo ng pagkaka-plano. Perpekto ang storyang nabuo sa utak. Everything was so perfectly beautiful.
The news about us spread like a contagious disease. At hindi ko na kailangan tanungin kung sino ang pulot dulo noon.
Magkaroon ka ba ng isang kaibigan makati ang dila, ‘wag mo ng pangarapin maitago ang sekreto mo.
Hindi ko na kinompronta si Bana tungkol doon, para saan pa’t malalaman rin kalaunan. At saka isa pa, totoo naman na kami talaga, there’s no place to deny it.
Mabuti na rin iyon para malaman nilang hindi na siya single. So back off, bitches!
“Sa wakas! Natapos rin! O, ano, guys, tara shot?” sabi ni Andei na kadarating lang, at sabay hila sa upuang katabi ni Liyk.
Binigyang distanya ang likod ko at sandalan ng ino-upuan upang makaabot ng chips sa tapat ni Keith. Maingay na sa aming round table dito sa canteen, nakakaagaw na ng pansin. Dahil katatapos lang ang exam namin, ngayon nagpapa-plano sila kung saan kami pwedeng mag-outing.
“Oo nga! Sa Surag Falls tayo.” sang-ayon ng iba.
“Masyadong malayo!” reklamo ni Astepa.
“Teka! Tek-” si Liyk, tumayo na mula sa pagkakaupo, tinaas pa nito ang dalawang kamay. Na nagpatahimik sa mga kaklase.
“Pabida!” hindi iyon nakaligtas sa pandinig namin lahat bulalas ni Astepa.
But it’s seems that Liyk didn’t bother about it. Pinagpatuloy pa rin ang naputol na salita.
“Doon na lang tayo kila Atep. Tutal, hanging bridge lang ang pagitan ng bahay nila sa ilog. Saktong may cottage na rin doon.”
Mas lalong umingay ang nasa puwesto namin sa mungkahi ni Liyk.
Pero nagulat ako...

ng biglang naglaho ang ingay na ‘yon. Waring naiwan sa ere ang boses. Nakatingin sila sa bandang likod ko. Natuon ang paningin ko kay Bana na nakanguso sabay senyas sa likuran ko.
Sa kuryusidad na rin, I slowly turned around. Sa pagharap kong iyon, nahigit ko ang sariling hininga.
“Can I steal you for a moment, Candace?” seryoso ang boses, pero may anong emosyon ang sumasayaw sa maitim nitong mga mata.
Si Travis, at sa likuran niya ay ang bulto ni Hiron paalis.
Seeing him go out, mukhang may bumara sa aking lalamunan.
Sariwa pa sa isipan ko ang pinag-usapan namin no’ng nakaraan araw.
“Kayo na?” tanong ni Hiron. Base sa reaksyon sa mukha, alam na niya ang kumakalat na balita. Kumukuha lang ng apirmasyon galing mismo sa akin.
Sinalubong ko ang kanyang titig, at tumango.
“I’m sorry. Hindi ko kayang pantayan-”
“Anong meron siya na wala ako? Kung ang nararamdaman ang tatanungin, Candace? Puntangina! Punong- puno ako nun!”
“Hiron.” pigil ko. Hindi na kayang makita siyang nasasaktan.
Kaibigan ko siya, at masakit para sa akin makita ang isang kaibigan na nasasaktan dahil sa’kin. Dahil hindi ko kayang lagpasan ang pagmamahal ng isang kaibigan lamang.
“Ako dapat ang nasa posisyon na ‘yon. He didn’t even waste any damn effort to make you his mine. Ako dapat! I did everything to chase you. I even run to reach you. Pero bakit hindi ako?!”
“Hiron, stop it.” pigil ko.
“Hihintayin kita.” determinado niyang sabi.
Iyon ang huli naming pag-uusap.
Sa paglakbay ng isip ko, hindi ko namalayang napadpad kami ni Travis sa walang katao-tao sa isang silid. Huling araw kasi ng pagsusulit ngayong araw kaya paniguradong maagang umuwi ang mga estudyante.
I smiled at him. “How is your exam?”
“Hmm. Good.” nandoon pa rin ang lambing sa kanyang tono.
Umatras ako nang inisang hakbang niya ang distansya naming dalawa. Now, I’m stucked between him and the teacher’s table.
Nilagay niya ang dalawang kamay sa magkabilang gilid ng mesa. At umarko ang katawan niya upang magka-level ang aming mga mata.
Parang hindi ako makahinga sa sobrang lapit niya sa akin. I even smell his fresh breath. Samantalang hindi ko kayang paghiwalayin ang magkalapat kong labi dahil sa kinain ko kanina sa canteen.
“You?” he whispered as he licked his lower lip.
I nodded. Wala sa sarili.
He chuckled at my response.
Mas lalong nadagdagan ang kaba sa dibdib ko nang iangat niya ako paupo sa mesa. Sa gulat ko napahawak ako sa matigas niyang balikat.
Kahit nakaupo sa mesa, hindi pa rin tuwid ang kanyang tayo, at ganoon pa rin ang lapit namin sa isa’t-isa.
“We still have one exam. Can you wait for me? Ako na ang maghahatid sa’yo pauwi.” sabi ni Travis.
Pilit ang ginawa kong pag-concenrate upang intindihin ang mga sinasabi niya.
“Don’t worry. I’ll finish that in fifteen minutes.”
I nodded, again, this time, dahil wala akong mahanap na itugon ni isang salita.
“Saan mo ako hihintayin?” tanong niya.
“S-sa can-canteen siguro, o di k-kaya’y sa lib-library,” I stop myself.
Umayos ka, Candace! Para kang nagpra-practice magsalita. Act like you’re not intimidated to him.
“Pero kung gusto mo sa harap nalang ng classroom niyo? Doon sa ilalim ng puno ng mangga, may upuan naman siguro doon.” diretso kong sabi.
He groaned, sabay patong ang noo sa’king kaliwang balikat. “Choose from the two, Candace. Not infront of our room. Baka lumagpas ako sa binigay kong oras.”
“O-okay. Ahm. Sa canteen na lang kung ganoon.” mahinang sabi ko na may kasamang pagtataka.
“Alright, then.” sabi niya sa ganoon pa ring ayos.
Paano niya magawang maging komportable samantalang hindi ako halos makahinga sa sobrang lapit namin sa isa’t-isa, at nasisiguro kong naririnig niya ang malakas ng tibok ng puso ko.
“Shall we go now?” he whispered in my ear. Mas lalo niya pa ako kinulong sa gitna ng kanyang mga braso.
Umahon ang kanyang ulo mula sa pagsiksik nito sa aking balikat. His serious eyes looked at mine.
Ang makapal nitong kilay, mahabang pilikmata, malalim na mga mata, matangos na ilong, mapulang labi, at ang perpektong pagkaka-anggulo ng kanyang panga… lahat ng iyon ay nababagay sa kanyang makinis na mukha. Hindi nakuha sa ina ang kaputian, kundi sa ama nitong moreno.
Tall, dark, and handsome…deskripsyon ng mga taong unang makakita sa kanya kung physical na anyo ang pag-uusapan.
Yumuko ako upang itago ang munting ngiti sa labi. At nahuli pa niya iyon.
“Why are you smiling?” pinatakan niya ng halik sa gilid ng noo ko, naulit pa iyon, hanggang hindi na naalis doon ang labi niya sa noo ko.
“W-wala lang.”
“Tell me. Why?” pangungulit niya.
“Hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwalang… akin ka na.” sabi ko.
Malakas ang ginawa kong pagtulak sa kanya dahil sa gulat nang biglang bumukas ang pintuan. Sa pag-aakalang Prof. iyon, nakakahiyang makita kami sa ganitong ayos.
Ni hindi man lang siya natinag noong bumukas iyon, parang wala lang sa kanya kung makita kami ng ganoon.
Pero laking gulat ko nung makita kong si Keith iyon. “So-sorry! A-akala ko kasi walang tao. Pasensya na!” at nagmamadali siyang umalis.