KATE’s POV:
“HANDA KA NA BA PARA SA PLASTIC SURGERY MO, KATE?”, tanong ni Derick mula sa likuran ko.
Nakaharap ako sa malaking salamin habang pinagmamasdan ko ang sarili.
Kahit sa huling sandali, gusto kong makita ang Kate na pinahirapan nila.
Isang linggo na rin ang nakalipas, matapos mamatay ang dalawa kong anak.
Nailibing na rin namin si Michael sa maayos at mamahalin na cementeryo.
Gumaan ng konti ang pakiramdam ko, pero hindi ibig sabihin ay okay na ako.
Dahil ang totoo, sariwa pa rin sa isipan ko ang nangyari.
Habang naiisip ko si Michael, I can’t control my emotion.
Bigla akong umiiyak at halos gabi-gabi akong lumuluha bago matulog.
Ina ako. Kaya sobrang sakit mawalan ng anak.
Yung anak ko, halos siyam na buwan ko siyang dinala.
Pinaliguan, binihisan, pinakain, pinalaki at higit sa lahat pinaaral ko siya.
Tapos papatayin lang nila?!
“Kate?”, bigkas ulit ng lalaki.
Hinawakan nito ang balikat ko para humarap sa kanya.
Pero nagmatigas ako dahil patuloy akong tumingin sa mukha ko.
“Naghihintay na ang Doctor sa ibaba.”, he continue.
“Sige, susunod na lang ako.”, tanging bigkas ko kay Derick.
Gusto ko munang pag-isipan ang pangalan na ipapalit ko, kung sakali na maging successful ang operasyon na magaganap sa panibago kong mukha.
“Okay. Hihintayin na lang kita sa ibaba.”, he replied.
Bumaba na si Derick at naiwan ako sa loob ng kwarto.
Plastic Surgery ang naisip kong paraan para hindi nila ako makilala.
I take a deep breath, at nilakasan ko ang aking loob.
Mahirap din ang surgery. Hindi mo basta masasabi na magiging okay ang lahat kapag natapos ang operasyon mo.
Dahil madalas, nagkakaroon din ng problema.
“Goodbye Kate. And welcome to my new life, Sandra.”, sambit ko habang may ngisi sa labi.
Sandra ang naisip kong pangalan.
Dahil tunog palang nito, halatang manunuklaw ng mga pesteng tao.
Gaya...

ng sinabi ko, sumunod na nga ako.
Hindi na ako makapaghintay pa at gusto ko ng malaman kung ano ang kalalabasan ng panibago kong itsura.
“I’m ready, Doc. Please start the operation, now.”, wika ko sa Doctor.
Ngumiti lang siya at inaya na akong pumasok sa mismong room.
Nandito na kasi ang mga gamit na kakailanganin niya para sa aking surgery.
Nagpa-inject na ako ng pampatulog para hindi ko maramdaman ang sakit.
And I don’t know kung ilang oras bago natapos ang lahat.
Basta ang alam ko, medyo tumagal din ito at naabutan ng isang araw.
“DO you want to see your new face now, hija?”, pagtatanong nito.
Dahan-dahan akong tumango bilang tugon.
Unti-unti niyang inalis ang telang nakapalibot sa aking mukha.
Habang inaalis niya ito, nakatingin lang ako sa salamin.
At nang tuluyan niyang maalis ang lahat, doon ko nasilayan si SANDRA.
Wala na si Kate.
Patay na yung Kate na kilala nila.
“Wow!”, rinig kong sambit ni Derick.
Maging siya ay namangha sa kinalabasan.
Aminado kasi ako na sobrang ganda at perfect ang surgery na ginawa sa mukha ko.
“Hindi ka lang basta maganda, Kate. You look like a Goddess.”, komplimento nito.
“I’m not Kate anymore.”, pagkokorekta ko sa binata.
“What do you mean by that?”,
“Kate is out, Sandra is in. At oo, ako na si Sandra. Kaya ‘wag na ‘wag mong babanggitin ang pangalan na Kate, dahil sinama ko na rin ‘yon sa libing ni Michael.”, wika ko rito.
“Ok. Madali akong kausap. By the way, nice name.”, he said.
“Thank you.”, tugon ko naman.
Tinapunan ko ng tingin si Doc at nagpasalamat din sa kanya.
“Utang na loob ko ‘to. Kaya sa inyong dalawa, maraming salamat.”, patuloy kong pahayag.
Umukit na ang demonyo kong ngiti kasabay no’n, tumawa ako ng malakas.
Ilang hakbang na lang, sisimulan ko na ang paghihiganti.